Mαρινέλλα Βλαχάκη:όταν οι στιγμές της ζωής γίνονται ποίηση

Τη Μαρινέλλα Βλαχάκη τη γνώριζα μόνο ως Ελπίδα Κοντομάρη από το ρόλο της γυναίκας του προέδρου στη σειρά του ΜΕGΑ "Το Νησί". Μόλις πριν μια εβδομάδα ανακάλυψα ότι είναι και μια καταπληκτική ποιήτρια και διηγηματογράφος. Σήμερα τη φιλοξενήσαμε στο σχολείο μας και δράττομαι της ευκαιρίας να σας δώσω μια γεύση από την ποιητική της δημιουργία μέσα από ένα σύντομο πρόλογο που έκανα στην εκδήλωση με τη μορφή ενός καλωσορίσματος

Πάντα με γοήτευε η ποίηση!!!

Είναι μια  πόρτα ανοιχτή, όπως λέει και ο Γιώργης Παυλόπουλος. Είναι ένα ξέφωτο για ν’ ακουμπήσεις την ψυχή σου. Πάει καιρός που κι εγώ μουτζούρωνα κάτι φθαρμένες σελίδες. Τώρα πια καταφέρνω - ευτυχώς ακόμα - μόνο να συγκινούμαι ,καθώς σκαλίζω καμιά φορά τις ψυχές των ποιητών.

Η  λογοτεχνική «συνομιλία» μου με τα ποιήματα της Μαρινέλλας Βλαχάκη ήταν μόλις πριν μια εβδομάδα, αφού σαν καλή φιλόλογος  έπρεπε να έρθω «διαβασμένη» στη σημερινή μας συνάντηση. Μπήκα λοιπόν στο blog της και διάβασα τις δυο ποιητικές της συλλογές  «ΚΑΘ΄ΟΔΟΝ» και «ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ», τις οποίες μπορεί κανείς να βρει στο διαδίκτυο.

Μικρά σπαράγματα τα ποιήματά της, επιγράμματα της μνήμης και αποστάγματα της εμπειρίας, ηχούν τα πιο πολλά ως γνωμικά, που εύκολα αποτυπώνονται στη μνήμη και στην καρδιά .Ύφος κουβεντιαστό, ανεπητίδευτο, λέξεις μεστές, καθημερινές δεν παλεύουν να πουν τίποτα περισσότερο από αυτό που δείχνουν, τις στιγμές της ζωής που τόσο γρήγορα, τόσο αβασάνιστα προσπερνάμε στην ταλαίπωρη καθημερινότητά μας.

Τίτλοι μονολεκτικοί και συχνά άναρθροι  παλεύουν να συμπυκνώσουν σε μια λέξη το νόημα και την ουσία του ποιητικού μηνύματος. Η γενέθλια γη της , η Κρήτη, προσφέρει στην ποιητική της παλέτα πλούσιο υλικό για επεξεργασία: τη θάλασσα, το γαλάζιο, τα κοχύλια, την άμμο, τα πλοία, τον Ψηλορείτη, το θυμάρι…

ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ

Σ’ όλη τη ζωή του

ζωγράφιζε τη θάλασσα γαλάζια.

Μα χθες καθώς ανακάτευε το μπλε με τ’ άσπρο

ξαφνικά, ένας φόβος το κυρίευσε.

Άφησε την παλέτα και έτρεξε στην παραλία.

Γέμισε τις χούφτες του θάλασσα

και τις κοίταξε γεμάτος αγωνία.

Κανένα χρώμα.

Κι όλα αυτά τροφοδοτούν την ποιητική της έμπνευση και μετουσιώνουν σε ποίηση μικρές, απλές καθημερινές  στιγμές, «μακρινά» αγαπημένα πρόσωπα δεμένα με νοσταλγικές στιγμές του παρελθόντος.

ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

«Τριάντα χρόνια.

Τριάντα χρόνια στου κρεβατιού την άκρη

σε μια ατέλειωτη χειρονομία

η νεκρή μητέρα μου

με σκεπάζει»

 Κι ο έρωτας:  ήλιος, φως, αρμονία κορμιών και ψυχών, θύμηση γλυκιά τις πιο πολλές φορές.

ΕΡΩΤΑΣ

«Ήταν ένας ήλιος

Κι άπλωσα τα χέρια μου

και τον αγκάλιασα… η απερίσκεπτη»

 

ΥΠΕΡΒΑΣΗ

«Στην κάθε κορύφωση του έρωτά μας

Ένας ήλιος ξεχύνεται μέσα μου

σ’ όλες τις άφωτες γωνιές της ύπαρξής μου

ξημερώνει.»

 

ΑΝΕΞΙΤΗΛΗ ΜΝΗΜΗ

«Τον θυμάμαι συχνά

Μου γνώρισε το κορμί μου»

Τα συναισθήματα γίνονται ποιητικά αποτυπώματα, ουλές που αιμορραγούν μετά από χρόνια.

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ

«Ξαναβρέθηκαν ύστερα από χρόνια

και ψηλάφισαν εκείνες  τις   βαθιές ουλές

Άμα σηκώθηκαν, στα χέρια τους φρέσκες σταγόνες αίμα»

ΒΩΜΟΣ

«Στο όνομα του αυτονόητου στερηθήκαμε

και στερήσαμε λόγια και στιγμές πολύτιμες»

 Σε άλλα πάλι με τις απροσδόκητες συζεύξεις λέξεων, που μου θυμίζουν την αγαπημένη μου Κική Δημουλά,  και από το γοητευτικό πάντρεμα των αταίριαστων, προκύπτουν  γνωμικά που θαρρείς και συμπυκνώνουν σε δυο γραμμές απόσταγμα ζωής και γνώσης.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

«Με παρηγορεί που ο χρόνος είναι αειθαλής

κι ας είναι η ζωή μας φυλλοβόλα»

 ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ

«Τη σιωπή της συγκατάβασής μου

συγκατάνευση την ερμήνευσαν

Και από τότε

Όλα στο… «εν γένει» κύλησαν»

 

ΣΥΝΗΘΕΣ

«Από το ποίημα της ζωής της

έμειναν μονάχα κάτι κοινές λέξεις.

Οι  χρειαζούμενες

για τις συνήθεις καθημερινές της ανάγκες»

στο http://vlachaki.blogspot.gr/ μπορείτε να βρείτε πλούσιο υλικό