ΠΡΩΪ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Στη Σοφία, που έφυγε νωρίς

Μάτια ερμητικά κλειστά

με μαύρο μολύβι

που η γραμμή του κοιτούσε τον ουρανό.

Χείλη ροζ  τριανταφυλλί

με ένα  αδιόρατο χαμόγελο αθανασίας.

Πόνος από το αμίλητο νερό.

Το παλικάρι κοντά

δίπλωνε και  ξεδίπλωνε μια μπλούζα

φούτερ, μπεζ

και κάτι μουρμούριζε.

Πότε-πότε χτυπούσε με δύναμη  τα πόδια του στη γη,

σαν το παιδί που πεισμωμένα ζητά πίσω το παιχνίδι του.

Κι όλο έσφιγγε τη μπλούζα στην αγκαλιά του

και βογκούσε τότε σαν πληγωμένο ζώο.

Η μάνα- ένα χέρι

ακουμπισμένο στο ξανθό κεφάλι με το άσπρο πέπλο,

ασπίδα να το σκεπάζει.

Κι ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ

γαντζωμένο στη θηλιά

που κρεμόταν ακόμα στο πόμολο της ντουλάπας.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΤΑΝΙΔΟΥ