Πως δολοφονήθηκε ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας

Οι πολιτικές σκοπιμότητες που χαρακτήριζαν τους γάμους του Φίλιππου είχαν και συνέχεια.Όταν μεγάλωσαν τα παιδιά του, έβρισκε εκείνος τους κατάλληλους συζύγους. Έτσι αποφάσισε να παντρέψει την κόρη του Κλεοπάτρα με τον βασιλιά των Μολοσσών Αλέξανδρο, τον αδερφό της Ολυμπιάδας που ήταν θείος της μικρής. Οι λόγοι αυτού του γάμου ήταν δύο. Να εξασφαλιστεί το βασίλειό του όσο θα έλειπε σε εκστρατεία, αφού ο οίκος των Μολοσσών εξουσίαζε την Ήπειρο και αφετέρου, να φτιάξει τη σχέση του με την Ολυμπιάδα η οποία μετά τον τελευταίο του γάμο τον είχε εγκαταλείψει.

Ο γάμος έγινε και ξεκίνησε το γλέντι. Την επομένη έγινε στο ανοιχτό θέατρο της Πέλλας μεγάλη γιορτή παρουσία όλου του λαού.
Ενώ έμπαινε ο Φίλιππος στο θέατρο, ο επικεφαλής της προσωπικής του ασφάλειας, Παυσανίας, τον κάρφωσε με το ξίφος του. Ο βασιλιάς Φίλιππος ήταν νεκρός. Ο Παυσανίας προσπάθησε να διαφύγει μέσα στην αναταραχή, αλλά τον πρόλαβαν οι αξιωματικοί του Φιλίππου Περδίκκας και Λεονάτος. Τον εκτέλεσαν και τον κρέμασαν στην πλατεία της Πέλλας χωρίς να προλάβει να μιλήσει.

Το θέμα είναι αν ο Παυσανίας ενήργησε αυτοβούλως ή αν τον έβαλε κάποιος; Κάποιοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι πίσω από τη δολοφονία κρυβόταν η ίδια η Ολυμπιάδα με αφορμή τον τελευταίο του γάμο με τη 17χρονη Κλεοπάτρα και την απόκτηση του γιου τους, που απειλούσε τα δικαιώματα του Αλέξανδρου. Τα σενάρια εμπλέκουν και τον Αλέξανδρο στο σχέδιο, επειδή ήταν ανυπόμονος να ανέβει στην εξουσία, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αποδειχθεί.

Ωστόσο, η μετέπειτα στάση της προβληματίζει. Μετά το θάνατο του Φίλιππου, η Ολυμπιάδα γύρισε στο παλάτι αναγκάζοντας τη λεχώνα νεαρή σύζυγο του Φίλιππου να αυτοκτονήσει. Αυτό μπορεί και να ήταν η εκδίκηση της πολλαπλά απατημένης συζύγου. Μετά όμως έριξε στην πυρά το νεογέννητο διεκδικητή του θρόνου, αφήνοντας την εξουσία μόνο στο γιο της. Αλλά κι ο ίδιος ο Αλέξανδρος έκανε «εκκαθαρίσεις» για να εξασφαλίσει το θρόνο του με πρόσχημα ότι ξεκαθαρίζει τη δολοφονία του πατέρα του.

Σε γράμμα του πάντως στο Δαρείο καταγγέλλει τους Πέρσες ως δολοφόνους του πατέρα του. Αν ισχύει η θεωρία ότι πίσω από τη δολοφονία ήταν η Ολυμπιάδα, τότε έχουμε το εξής σχήμα .Η μητέρα του Φίλιππου σκότωσε τον πατέρα του. Η μητέρα του Αλέξανδρου, η Ολυμπιάδα, σκότωσε τον Φίλιππο, δηλαδή τον δικό του πατέρα. Ένας κύκλος αίματος που τον άνοιξε και τον έκλεισε η μητέρα του κάθε βασιλιά. Ποια είναι η αλήθεια κανείς δεν ξέρει, εκτός από τους  ηθικούς αυτουργούς που δεν μίλησαν ούτε στην εποχή τους. Σίγουρα, πολλά από τα σενάρια είναι εικασίες και θεωρίες, που μπορεί όμως να έχουν ψήγματα λογικής και αλήθειας.

http://www.mixanitouxronou.gr/

OI ΥΠOΘΕΤΙΚOI ΛOΓOΙ

Υποθετικοί λόγοι ονομάζονται οι λογικές ενότητες που αποτελούνται από μία υποθετική πρόταση, η οποία ονομάζεταιυπόθεση, και μία κύρια πρόταση, η οποία ονομάζεται απόδοση9. Η υπόθεση και η απόδοση μαζί, ως λογική ενότητα, εκφράζουν τη λογική σχέση του (υποθετικού) αιτίου – αποτελέσματος10:
N.E.: Aν δε θέλεις να έλθεις, πες το μου.

	Υποθετικός λόγος
Υπόθεση		Απόδοση
Εἰ θεοί τι δρῶσιν αἰσχρόν,		οὐκ εἰσὶ θεοί.

§ 184

Οι υποθετικοί λόγοι, ανάλογα με τον τρόπο εισαγωγής και εκφοράς της υπόθεσης, την έγκλιση της απόδοσης και τη σημασία τους, διακρίνονται σε έξι είδη:

1. α) 1ο είδος: Το πραγματικό.
   

   ΥΠΟΘΕΣΗ	ΑΠΟΔΟΣΗ
   εἰ + οριστική οποιουδήποτε χρόνου (μτφρ.: «αν» + οριστική)	οποιαδήποτε έγκλιση (μτφρ.: η αντίστοιχη έγκλιση)

   Εἰ μὲν οὖν ἄλλο τι καλῶς ἔπραξεν, ἐπαινῶ.
   Εἰ ἀρέσκει σοι ταῦτα, ἐπιχείρει αὐτοῖς.
   Εἰ ἀφήσεις τοὺς Θηβαίους ἄνευ μάχης, κινδυνεύσεις τὰ ἔσχατα παθεῖν.
2. β) 2ο είδος: Το αντίθετο του πραγματικού.
   

   ΥΠΟΘΕΣΗ	ΑΠΟΔΟΣΗ
   εἰ + οριστική ιστορικού χρόνου (μτφρ.: «αν» + οριστική παρατατικού ή υπερσυντελίκου)	δυνητική οριστική11 (μτφρ.: «θα» + οριστική παρατατικού ή υπερσυντελίκου)

   Εἰ μὲν αὐτὸς ἐποίει τι φαῦλον, εἰκότως ἂν ἐδόκει πονηρὸς εἶναι.
   Εἰ μὴ ἐγὼ ἐκέλευσα, οὐκ ἂν ἐποίησεν Ἀγασίας. (δε θα το έκανε / δε θα το είχε κάνει)
3. γ) 3ο είδος: Το προσδοκώμενο.
   

   ΥΠΟΘΕΣΗ	ΑΠΟΔΟΣΗ
   ἐάν, ἄν, ἢν + υποτακτική (μτφρ.: «αν» + υποτακτική)	οριστική μέλλοντα12 (μτφρ.: οριστική μέλλοντα)

   Ἐὰν ὁ βασιλεὺς ἄλλον στρατηγὸν πέμπῃ, ἔσομαι σύμμαχος ὑμῖν.
   Ἐὰν ἀναλογίσησθε, αὐτίκα γνώσεσθε.
4. δ) 4ο είδος: Αόριστη επανάληψη στο παρόν ή στο μέλλον.
   

   ΥΠΟΘΕΣΗ	ΑΠΟΔΟΣΗ
   ἐάν, ἄν, ἢν + υποτακτική (μτφρ.: «αν», «όσες φορές» + υποτακτική)	οριστική ενεστώτα13 (μτφρ.: οριστική ενεστώτα)

   Ἢν ἐγγὺς ἔλθῃ θάνατος, οὐδεὶς βούλεται θνῄσκειν.
   Ἐάν τι ἔχω ἀγαθόν, διδάσκω.
5. ε) 5ο είδος: Απλή σκέψη του λέγοντος.
   

   ΥΠΟΘΕΣΗ	ΑΠΟΔΟΣΗ
   εἰ + ευκτική (μτφρ.: «αν» + οριστική παρατατικού)	δυνητική ευκτική14 (μτφρ.: «θα» + οριστική παρατατικού)

   Εἰ οἱ πολῖται ὁμονοοῖεν, εὐδαίμων ἂν γίγνοιτο ἡ πόλις.
   Οὐδεὶς γὰρ ζῲη γ' ἄν, εἰ μὴ τρέφοιτο.
6. στ) 6ο είδος: Aόριστη επανάληψη στο παρελθόν.
   

   ΥΠΟΘΕΣΗ	ΑΠΟΔΟΣΗ
   εἰ + ευκτική επαναληπτική (μτφρ.: «κάθε φορά που» + οριστική παρατατικού)	οριστική παρατατικού ή δυνητική οριστική αορίστου15 (μτφρ.: οριστική παρατατικού)

   Tῶν ἐχθρῶν εἴ τινα λάβοιεν, ἀπέκτεινε.
   Εἰ ἴδοι τοὺς νέους γυμναζομένους, ἐπῄνεσεν ἄν.

§ 185

Ένας υποθετικός λόγος, ανάλογα με τον αριθμό των προτάσεων που τον αποτελούν, ονομάζεται, όπως και στη Ν.Ε.:

1. α) Απλός· αποτελείται από μία υπόθεση και μία απόδοση:
   Ἐὰν ζητῇς καλῶς, εὑρήσεις. [Υπ. + Απ.]
2. β) Σύνθετος· αποτελείται από περισσότερες της μίας υποθέσεις ή/και αποδόσεις16:
   Ἐὰν μὲν δόξῃ καλὸς εἶναι ὁ νόμος, ζῇ ὁ τιθεὶς καὶ ἀπέρχεται. [Υπ. + Απ. + Aπ.]
   Ἐὰν μελετήσωμεν καὶ ἀντιπαρασκευασώμεθα, χρόνος ἐνέσται. (θα υπάρχει) [Υπ. + Yπ. + Aπ.]

➤ Σε έναν σύνθετο υποθετικό λόγο οι υποθέσεις ενδέχεται να εισάγονται και ταυτόχρονα να συνδέονται διαζευκτικά με τους συνδέσμους εἴτε - εἴτε, ἐάντε - ἐάντε, ἤντε - ἤντε, ἄντε - ἄντε:
Ἐάν τε οἱ τετρακόσιοι κρατήσωσιν ἐάν τε οἱ ἐκ Μιλήτου πολέμιοι, διαφθαρήσεσθε.

ΠINAKAΣ 14. TA EIΔH TΩN YΠOΘETIKΩN ΛOΓΩN

EIΔOΣ	ΥΠΟΘΕΣΗ	ΑΠΟΔΟΣΗ
1ο: Πραγματικό	εἰ + οριστική οποιουδήποτε χρόνου	οποιαδήποτε έγκλιση
2ο: Aντίθετο του πραγματικού	εἰ + οριστική ιστορικού χρόνου	δυνητική οριστική
3ο: Προσδοκώμενο	ἐάν, ἄν, ἢν + υποτακτική	οριστική μέλλοντα
4ο: Aόριστη επανάληψη στο παρόν ή στο μέλλον	ἐάν, ἄν, ἢν + υποτακτική	οριστική ενεστώτα
5ο: Aπλή σκέψη του λέγοντος	εἰ + ευκτική	δυνητική ευκτική
6ο: Aόριστη επανάληψη στο παρελθόν	εἰ + ευκτική (επαναληπτική)	οριστική παρατατικού ή δυνητική οριστική αορίστου

---

9. Ως απόδοση τίθεται και δευτερεύουσα πρόταση, απαρέμφατο ή μετοχή (βλ. και § 185, υποσημ. 16γ).
10. Όταν η υπόθεση είναι παρενθετική, δεν έχει απόδοση και μεταφράζεται με την προσθήκη της λέξης «βέβαια»:
    Ὁ χρυσός, εἰ βούλοιο τἀληθῆ λέγειν, ἔκτεινε τὸν ἐμὸν παῖδα. (αν βέβαια θέλεις)
11. Στην απόδοση μπορεί επίσης να υπάρχει: α) Aπρόσωπο ρήμα ή απρόσωπη έκφραση σε παρατατικό (ἔδει, ἐχρῆν, προσῆκε, ἐξῆν, ἀναγκαῖον ἦν, δίκαιον ἦν κτλ.) + απαρέμφατο: Eἰ ἦσαν ἄνδρες ἀγαθοί, ἐξῆν αὐτοῖς τὰ δίκαια δεικνύναι. β) Ένα από τα ρ.ἐβουλόμην, ἔμελλον, ἐκινδύνευσα + απαρέμφατο: Ἡ πόλις ἐκινδύνευσε διαφθαρῆναι, εἰ ἄνεμος ἐπεγένετο. (εάν φυσούσε)
12. Στην απόδοση μπορεί επίσης να υπάρχει μελλοντική έγκλιση ή έκφραση (υποτακτική, δυνητική ή ευχετική ευκτική, προστακτική, οριστική ενεστώτα ή αορίστου ή παρακειμένου με μελλοντική σημασία, συντελεσμένος μέλλοντας, απρόσωπο ρήμα + τελικό απαρέμφατο, ρηματικό επίθετο σε -τος, -τέος και γενικά οποιαδήποτε έκφραση αναφέρεται στο μέλλον):
    Ἄν μὴ πιστεύητε, πέμψατε πρέσβεις.
13. Στην απόδοση μπορεί επίσης να υπάρχει γνωμικός αόριστος:
    Ἢν δέ τις τούτων τι παραβαίνῃ, ζημίαν αὐτοῖς ἐπέθεσαν. (τους τιμωρούν)
14. Στην απόδοση μπορεί σπανιότερα να υπάρχει: οριστική αρκτικού χρόνου, ευχετική ευκτική ή προστακτική:
    Eἴ τις τάδε παραβαίνοι, ἐναγὴς ἔστω τοῦ Ἀπόλλωνος. (ας έχει την κατάρα)
15. Στην απόδοση υπάρχει σπανιότερα δυνητική οριστική παρατατικού, απλή οριστική αορίστου ή οριστική υπερσυντελίκου:
    Eἴ δέ τις αὐτῷ περί του ἀντιλέγοι, ἐπὶ τὴν ὑπόθεσιν ἐπανῆγεν ἂν πάντα τὸν λόγον.
    Eἴ τίς γέ τι αὐτῷ προστάξαντι καλῶς ὑπηρετήσειεν, οὐδενὶ ἀχάριστον εἴασε τὴν προθυμίαν.
    Eἴ δέ τις καὶ ἀντείποι, εὐθὺς ἐτεθνήκει.
16. Εκτός από απλός ή σύνθετος, ένας υποθετικός λόγος μπορεί να είναι:
    1. α) Ελλειπτικός, όταν λείπει το ρήμα της υπόθεσης ή της απόδοσης ή και ολόκληρη η υπόθεση ή η απόδοση, επειδή μπορεί να εννοηθούν εύκολα από τα συμφραζόμενα:
       — Ἄθλιος ἄρα οὗτός ἐστιν κατὰ τὸν σὸν λόγον. — Eἴπερ γε, ὦ φίλε, ἄδικος. [ἄδικός ἐστιν]
       Από παράλειψη του ρήματος της υπόθεσης προέκυψαν υποθετικές εκφράσεις με επιρρηματική σημασία, όπως: εἰ δὲ μὴ(διαφορετικά), πλὴν εἰ (εκτός από), εἴ(περ) τις καὶ ἄλλος (περισσότερο από κάθε άλλον), εἴπερ ποτὲ (καὶ ἄλλοτε) (περισσότερο από κάθε άλλη φορά), εἴπερ που (περισσότερο από κάθε άλλο μέρος), ἐὰν μόνον (αρκεί μόνο να) κ.ά., καθώς και εκφράσεις του τύπου ὥσπερ (ἂν) εἰ, ὡσπερεί, ὥσπερ ἄν, ὡς ἄν, με τη σημασία του «σαν»:
       Εἰ μὲν ἠδίκηκεν, δίκην δῷ· εἰ δὲ μὴ [ἠδίκηκεν], ἀποφύγῃ.
       Διεφθάρησαν ὥσπερ ἂν εἰ πρὸς ἅπαντας ἀνθρώπους ἐπολέμησαν. [ὥσπερ ἂν διεφθάρησαν, εἰ ἐπολέμησαν πρὸς...]
    2. β) Λανθάνων, όταν η υπόθεση λανθάνει, είναι κρυμμένη συνήθως σε μια υποθετική, αναφορική υποθετική ή χρονική υποθετική μετοχή, σε μια αναφορική υποθετική ή χρονική υποθετική πρόταση ή σε άλλη λέξη ή φράση που εμπεριέχει υπόθεση:
       Ταῦτα πράξας μεγάλην δόξαν ἕξεις. [ἐὰν πράξῃς – ἕξεις: προσδοκώμενο]
    3. γ) Εξαρτημένος ή πλάγιος, όταν η απόδοση δεν είναι κύρια αλλά δευτερεύουσα πρόταση, απαρέμφατο ή μετοχή. Για να τον αναγνωρίσουμε, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι:
    • Αν η απόδοση εξαρτάται από αρκτικό χρόνο, ο υποθετικός λόγος αναγνωρίζεται σαν να ήταν ανεξάρτητος:
      Λέγει ὅτι, ἐὰν μάθῃ, παύσεται ταῦτα ποιῶν. [ἐὰν μάθῃ – παύσεται: προσδοκώμενο]
    • Αν η απόδοση εξαρτάται από ιστορικό χρόνο, η υπόθεση (με εξαίρεση την υπόθεση του 2ου είδους, η οποία δε μεταβάλλεται) έχει τη μορφή εἰ + ευκτική του πλάγιου λόγου. Tότε το είδος της απόδοσης, το νόημα και η τροπή του εξαρτημένου υποθετικού λόγου σε ανεξάρτητο μας βοηθούν στην αναγνώρισή του:
      Ἡγεῖτο ἅπαν ποιήσειν αὐτόν, εἴ τις ἀργύριον διδοίη. [ἐάν τις διδῷ – ποιήσει: προσδοκώμενο]
    4. http://ebooks.edu.gr/

Η εμπλοκή της Μακεδονίας στη διένεξη των Δελφών

Το 354 π.Χ. κινήθηκαν εναντίον τους οι Μακεδόνες του Φιλίππου, γεγονός που αποτέλεσε την πρώτη εμπλοκή των Μακεδόνων στα γεγονότα της νότιας Ελλάδας. Αρχικά οι Μακεδόνες ηττήθηκαν σε δύο μάχες από τους Φωκείς. Θεωρείται πως σημαντικό ρόλο στην νίκη των Φωκεών έπαιξε η χρήση καταπελτών που χτυπούσαν την Μακεδονική φάλαγγα. Ο Φίλιππος κατάφερε αν επιβληθεί των Φωκέων ένα χρόνο μετά το 353 π.Χ. στην μάχη του Κρόκιου Πεδίου κοντά στον Παγασητικό κόλπο.

 Η κάθοδος των Μακεδόνων στην νότια Ελλάδα ανησύχησε τους Αθηναίους οι οποίοι έσπευσαν να αντιμετωπίσουν τους Μακεδόνες στις Θερμοπύλες και κατάφεραν να τους σταματήσουν. Τα επόμενα χρόνια οι Φωκείς εκστράτευσαν κατά της Βοιωτίας αλλά χωρίς επιτυχία. Κατόρθωσαν όμως στο διάστημα αυτό να διατηρήσουν τις κτήσεις τους. Η Φιλοκράτειος ειρήνη που υπογράφτηκε μεταξύ Αθηναίων και Μακεδόνων απομόνωσε τους Φωκείς που έμειναν χωρίς συμμάχους. Τελικά το 346 π.Χ. οι Φωκείς αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Η ποινή που τους επιβλήθηκε ήταν πολύ σκληρή καθώς υποχρεώθηκαν να πληρώνουν 60 τάλαντα ετησίως για να ξεπληρώσουν τους θησαυρούς που αφαίρεσαν από τους Δελφούς ενώ τους αφαιρέθηκαν και οι δύο ψήφοι που είχαν στο Αμφικτυονικό συνέδριο οι οποίοι δόθηκαν στους Μακεδόνες.

πηγή : βικιπαίδεια

Οι αφορμές του Πελοποννησιακού πολέμου

«Αλ­λά η α­λη­θέ­στα­τη αι­τί­α, ή­τις ό­μως πα­ρέ­μει­νε α­φα­νής,μή­πο­τε λε­χθή­σα, φρο­νώ ό­τι υπήρ­ξεν η γι­γά­ντω­σις των Α­θη­νών ή­τις ε­νε­ποί­ει τον φό­βον εις τους Λα­κε­δε­μόνιους και η­νά­γκα­σε τού­τους να πο­λε­μή­σουν» . Σύμ­φω­να με τον Θου­κυ­δί­δη, ό­πως συ­νεπά­γε­ται και α­πό το πα­ρα­πά­νω από­σπα­σμα, βα­θύ­τε­ρα αί­τια θε­ω­ρού­νται η αύ­ξη­ση της α­θη­να­ϊ­κής δυ­νά­με­ως, με­τά τους περ­σι­κούςπο­λέ­μους, και ο φό­βος που προ­κλή­θη­κε, ε­πο­μέ­νως, στη Σπάρ­τη και τους συμ­μά­χους της, ό­τι η δύ­να­μη των Α­θη­ναί­ων θα με­γάλω­νε α­κό­μη πε­ρισσό­τε­ρο.

Οι α­φορ­μές για την έ­ναρ­ξη του πο­λέ­μου δό­θη­καν με­τά α­πό σει­ρά γεγο­νό­των, με πρώ­το τα «Κερ­κυ­ρα­ϊ­κά». Συ­γκε­κρι­μέ­να, η προ­σπά­θεια α­νά­μι­ξης των Κο­ριν­θί­ων στην ε­σω­τε­ρι­κή δια­μάχη που α­κο­λού­θη­σε την ε­πα­νά­στα­ση το 435π.Χ., στην Ε­πίδαμνο, η ο­ποί­α ή­ταν α­ποι­κί­α των Κερ­κυ­ραί­ων στα πα­ρά­λια της Ιλ­λυ­ρί­ας, προ­κά­λε­σε την ε­πέμ­βα­ση των Α­θη­ναί­ων κα­τόπιν αι­τή­σε­ως των Κερ­κυ­ραί­ων. Σκο­πός ή­ταν ο προ­σεται­ρι­σμός των τε­λευ­ταί­ων.

Άλ­λη α­φορμή ή­ταν τα «Πο­τι­δαι­ι­κά». Α­να­λυ­τι­κό­τε­ρα , η α­πο­στα­σία με υ­πο­κί­νη­ση της Κο­ρίν­θου, το 432 π.Χ., της Πο­τί­δαιας, η ο­ποί­α ή­ταν μέ­λος της Α­θη­να­ϊ­κής Συμ­μα­χίας, α­νάγκα­σε την Α­θή­να να στεί­λει στρα­τό και στό­λο για την πο­λιορ­κία της πό­λης. Η Κό­ριν­θος α­ντα­πο­κρι­νό­με­νη στο αί­τη­μα της Πο­τί­δαιας για συν­δρο­μή, α­πέ­στει­λε στρα­τό και ο­πλισμό στην πρώ­ην α­ποι­κία της. Η πο­λιορ­κί­α κρά­τη­σε 2 χρό­νια και έ­ληξε με τη νί­κη των Α­θη­ναί­ων. Αυ­τή η νί­κη ό­μως, ε­ξα­σθέ­νι­σε οι­κο­νο­μικά και στρα­τιω­τι­κά την Α­θή­να.

Τέ­λος, ί­σως η πιο ση­μα­ντι­κή α­φορ­μή ή­ταν το πε­ρί­φη­μο «Με­γα­ρι­κό Ψή­φι­σμα». Τα Μέ­γα­ρα α­πό το 446 π.Χ. εί­χαν ε­γκα­τα­λεί­ψει την Α­θη­να­ϊ­κή Συμ­μα­χί­α , της ο­ποί­ας ή­ταν  μέλη , προ­ κα­λώ­ντας με αυ­τό τον τρό­πο την ορ­γή των Α­θη­ναί­ων οι ο­ποί­οι ζη­τού­σαν α­φορ­μή για να τους πλή­ξουν. Η α­φορ­μή αυ­τή δό­θη­κε ό­ταν τα Μέ­γα­ρα υπο­στή­ρι­ξαν τους Κο­ρίν­θιους στην Πο­τί­δαια. Τό­τε οι Α­θη­ναί­οι , με αρ­χη­γό τον Πε­ρι­κλή, πέ­ρα­σαν ψή­φι­σμα στην Εκ­κλη­σί­α του Δή­μου, σύμ­φω­να με το ο­ποί­ο απα­γορευό­ταν η προ­σέγ­γι­ση των πλοί­ων των Με­γα­ρέ­ων στα λι­μά­νια των πό­λε­ων -με­λών της Α­θη­να­ϊ­κής Συμ­μα­χί­ας, κα­θώς και η πώ­λη­ση σε αυ­τά των ε­μπο­ρευ­μά­των τους. Ή­ταν μια κα­λά υ­πο­λο­γι­σμέ­νη κί­νη­ση, που σκο­πό εί­χε να ε­πα­να­φέρει τα Μέ­γα­ρα στην Α­θη­να­ϊ­κή συμ­μα­χί­α, α­πο­κό­πτο­ντας έ­τσι τους Πε­λο­πον­νήσιους α­πό την ά­με­ση ε­πι­κοι­νω­νί­α με τους Θη­βαί­ους και στε­ρώ­ντας τους την απευθείας πρό­σβα­ση στην Ατ­τι­κή γη .

Η διέ­νε­ξη ο­ξύν­θη­κε, ό­ταν οι Κο­ρίν­θιοι και άλ­λοι σύμ­μα­χοι στρά­φη­καν ε­πί­ση­μα προς τη Σπάρ­τη, που ή­ταν ε­πι­κε­φα­λής της Πε­λο­πον­νη­σια­κής συμ­μα­χί­ας (Ο­κτώβριος του 432 π.Χ.). Η Κό­ριν­θος σε τό­νο τε­λε­σι­γρά­φου, α­πεί­λη­σεό­τι θα α­να­ζη­τού­σε άλ­λο σύμ­μα­χο, (δη­λα­δή το Άρ­γος) αν η Σπάρ­τη δεν κή­ρυσ­σε τον πό­λε­μο κα­τά των Α­θη­νών. Επομένως, οι Σπαρ­τιά­τες α­πο­φά­σι­σαν να κη­ρύ­ξουν τον πό­λε­μο, με τη δι­καιο­λο­γί­α ό­τι οι Α­θη­ναί­οι εί­χαν πα­ρα­βιά­σει την ει­ρή­νη. Την ί­δια α­πό­φα­ση πήραν και οι άλ­λοι Πε­λο­πον­νή­σιοι σύμ­μα­χοι.

www.ekivolos.gr

Τράπεζα θεμάτων (λογοτεχνία β΄λυκείου)

Η καλή συνάδελφος και φίλη Βασιλική Γιάννου αποδελτίωσε τα θέματα της τράπεζας στη Λογοτεχνία της Β΄Λυκείου ανά συγγραφέα. Το σχετικό άρθρο μπορείτε να δείτε εδώ

OI ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡOΤΑΣΕΙΣ

Συμπερασματικές ή αποτελεσματικές ονομάζονται οι δευτερεύουσες επιρρηματικές προτάσεις που δηλώνουν τοσυμπέρασμα ή το αποτέλεσμα που προκύπτει από την ενέργεια που εκφράζει το ρήμα εξάρτησής τους. Δέχονται άρνησηοὐ, εκτός αν εκφέρονται με απαρέμφατο, οπότε δέχονται άρνηση μή.
N.E.: Δεν έτρεξα, ώστε να κουραστώ.

1. Eισαγωγή

Oι συμπερασματικές προτάσεις εισάγονται με:

1. α) τους συμπερασματικούς συνδέσμους ὥστε6, ὡς·
2. β) τις εκφράσεις ἐφ' ᾧ, ἐφ' ᾧτε (με τον όρο να, με την προϋπόθεση να).
   N.E.: Eισάγονται με τους συμπερασματικούς συνδέσμους ώστε (να), που (να).

➤ O ὥστε (συνεπώς, γι' αυτό) εισάγει κύρια πρόταση, όταν βρίσκεται στην αρχή περιόδου ή ημιπεριόδου και δεν ακολουθεί άλλη κύρια:
Ὥστ' ἐκείνης τῆς νυκτὸς οὐδεὶς ἐκοιμήθη.

2. Eκφορά

Oι συμπερασματικές προτάσεις εκφέρονται με:

1. α) Oριστική, όταν δηλώνουν αποτέλεσμα πραγματικό:
   Οὕτως ἰσχυρὸν ἡ ἀλήθεια, ὥστε πάντων ἐπικρατεῖ.
2. β) Δυνητική οριστική, όταν δηλώνουν αποτέλεσμα δυνατόν στο παρελθόν υπό προϋποθέσεις ή μη πραγματικό:
   Οἱ θεοὶ οὕτως ἐσήμηναν, ὥστε καὶ ἰδιώτης ἂν ἔγνω. (κι ένας άσχετος θα καταλάβαινε)
3. γ) Δυνητική ευκτική, όταν δηλώνουν αποτέλεσμα δυνατόν στο παρόν ή στο μέλλον υπό προϋποθέσεις:
   Ἐν ἀσφαλεῖ ἔσομαι, ὡς μηδὲν ἂν ἔτι κακὸν πάθοιμι.
4. δ) Eυκτική του πλάγιου λόγου, ύστερα από ιστορικό χρόνο, και δηλώνουν υποκειμενική γνώμη7:
   Oἱ νεκροὶ ὑπὸ τῷ τείχει ἔκειντο, ὥστε οὐ ῥᾴδιον εἴη ἀνελέσθαι. (ώστε δεν ήταν εύκολο να τους ανασύρουν)
5. ε) Απαρέμφατο τελικό (ὥστε, ὡς + απαρέμφατο) και δηλώνουν8:
   • Aποτέλεσμα ενδεχόμενο, υποκειμενικό (απλή σκέψη του λέγοντος), το οποίο δεν αποκλείεται κάποιες φορές να είναι και πραγματικό:
     Κῦρος ἦν φιλοτιμότατος, ὥστε πάντα πόνον ὑπομένειν.
   • Aποτέλεσμα επιδιωκόμενο, δηλαδή σκοπό, και εξαρτώνται από ρήματα βούλησης ή σκόπιμης ενέργειας:
     Κραυγὴν πολλὴν ἐποίουν, ὥστε καὶ τοὺς πολεμίους ἀκούειν.
     Πορεύονται ἀσήμως ὥστε μὴ γιγνώσκεσθαι ὅτι ἰχνεύουσιν.
   • Προϋπόθεση, όρο ή συμφωνία και εισάγονται κυρίως με τις εκφράσεις ἐφ' ᾧ, ἐφ' ᾧτε (με την προϋπόθεση να, με τον όρο να, με τη συμφωνία να):
     Οἱ δὲ διήλλαξαν, ἐφ' ᾧτε εἰρήνην ἔχειν. (Aυτοί πέτυχαν συμβιβασμό, με τον όρο να έχουν ειρήνη.)

➤ Προϋπόθεση, όρος ή συμφωνία είναι δυνατόν να δηλωθούν και με τα ἐφ' ᾧ, ἐφ' ᾧτε + οριστική μέλλοντα:
Πάντα κίνδυνον ὑποδύονται, ἐφ' ᾧτε πλείονα κτήσονται.

3. Συντακτικός ρόλος

Oι συμπερασματικές προτάσεις χρησιμοποιούνται στον λόγο ως:

1. α) Επιρρηματικοί προσδιορισμοί του αποτελέσματος, όπως και στη N.E.:
   Oὕτως ἀναίσθητος εἶ, Aἰσχύνη, ὥστ' οὐ δύνασαι λογίσασθαι.
2. β) Επιρρηματικοί προσδιορισμοί που δηλώνουν όρο, προϋπόθεση, συμφωνία:
   Oἱ τριάκοντα ᾑρέθησαν, ἐφ' ᾧτε συγγράψαι νόμους.
3. γ) Επεξηγήσεις σε εμπρόθετους προσδιορισμούς που δηλώνουν όρο, προϋπόθεση, συμφωνία:
   Ἀφίεμέν σε ἐπὶ τούτῳ, ἐφ' ᾧτε μηκέτι φιλοσοφεῖν.

4. Iσοδύναμες συντακτικές μορφές

Συμπέρασμα (ή αποτέλεσμα) δηλώνουν επίσης (βλ. και πίνακα Δ): α) το απαρέμφατο του αποτελέσματος· β) το προληπτικό κατηγορούμενο ή κατηγορούμενο του αποτελέσματος.

6. Ο ὥστε + απαρέμφατο, το οποίο λειτουργεί ως αντικείμενο, υποκείμενο, απαρέμφατο της αναφοράς, είναι στην ουσία πλεοναστικός:
   Ξυνέβη μετὰ τὴν μάχην, ὥστε πολέμου μηδὲν ἔτι ἅψασθαι μηδετέρους. [ἅψασθαι: Υ του ξυνέβη]
7. Συνήθως η εκφορά μιας συμπερασματικής πρότασης με ευκτική οφείλεται σε έλξη από προηγούμενη ευκτική:
   Καταγελαστότερον εἰ εἰς τοσοῦτον μικροψυχίας ἔλθοιμεν, ὥστε τὰ προστάγματα τούτων ὑπομείναιμεν.

Όταν η συμπερασματική πρόταση εισάγεται με ἢ ὥστε / ἢ ὡς + απαρέμφατο και προηγείται επίθετο ή επίρρημα συγκριτικού βαθμού, λειτουργεί ως β΄ όρος σύγκρισης και δηλώνει συμπέρασμα που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί (ασύμμετρη σύγκριση, βλ. και § 41, παρατήρηση α΄):
Ἤισθοντο αὐτὸν ἐλάττω ἔχοντα δύναμιν ἢ ὥστε τοὺς φίλους ὠφελεῖν.

http://ebooks.edu.gr/

OI ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΡOΤΑΣΕΙΣ

Τελικές ονομάζονται οι δευτερεύουσες επιρρηματικές προτάσεις που δηλώνουν το τελικό αίτιο, τον σκοπό στον οποίο αποβλέπει το υποκείμενο του ρήματος από το οποίο εξαρτώνται. Δέχονται άρνηση μή.
N.E.: Πήγε να ψωνίσει.

1. Eισαγωγή

Oι τελικές προτάσεις εισάγονται με τους τελικούς συνδέσμους ἵνα, ὅπως, ὡς (για να).
N.E.: Εισάγονται με τους τελικούς συνδέσμους να, για να.

2. Eκφορά

Oι τελικές προτάσεις εκφέρονται με:

1. α) Υποτακτική, όταν δηλώνουν σκοπό προσδοκώμενο με βεβαιότητα:
   Πέμπει στρατιώτας, ὅπως βοηθήσωσι τῇ πόλει.
2. β) Υποτακτική + ἂν αοριστολογικό, όταν δηλώνουν σκοπό προσδοκώμενο υπό προϋπόθεση:
   Γύμναζε σεαυτὸν πόνοις ἑκουσίοις ὅπως ἂν δύνῃ καὶ τοὺς ἀκουσίους ὑπομένειν.
3. γ) Ευκτική του πλάγιου λόγου, ύστερα από ιστορικό χρόνο, και δηλώνουν σκοπό υποκειμενικό και αβέβαιο στο παρελθόν:
     Ἐκάλεσέ τις αὐτόν, ὅπως ἴδοι τὰ ἱερά.
4. δ) Oριστική ιστορικού χρόνου, όταν προηγείται ευχή ανεκπλήρωτη ή κάτι που δεν έγινε, και δηλώνουν σκοπό ανεκπλήρωτο5.
   Ἐχρῆν αὐτοὺς ζῆν, ἵνα ἀπηλλάγμεθα τούτου τοῦ δημαγωγοῦ.

3. Συντακτικός ρόλος

Oι τελικές προτάσεις χρησιμοποιούνται στον λόγο, όπως και στη Ν.Ε., ως:

1. α) Επιρρηματικοί προσδιορισμοί του σκοπού σε ρήματα οποιασδήποτε σημασίας και κυρίως σε όσα δηλώνουν κίνηση ή σκόπιμη ενέργεια:
   Ἀβροκόμας τὰ πλοῖα κατέκαυσεν, ἵνα μὴ Κῦρος διαβῇ.
   Τούτους πέμπομεν, ὡς βουλεύσωνται περὶ τῶν ἑλληνικῶν πραγμάτων.
2. β) Επεξηγήσεις σε εμπρόθετο προσδιορισμό του σκοπού και κυρίως στα διὰ τοῦτο, τούτου ἕνεκα:
   Διὰ τοῦτο συλλέγεσθε, ἵνα οἱ ἀδυνατώτεροι τολμῶσι περὶ τοῦ δικαίου ἀμφισβητεῖν.
   Στρατηγοὺς αἱροῦνται τούτου ἕνεκα, ἵνα αὐτοῖς ἡγεμόνες ὦσι.

4. Iσοδύναμες συντακτικές μορφές

Σκοπό (τελικό αίτιο) δηλώνουν επίσης (βλ. και πίνακα Δ): α) η τελική μετοχή· β) το απαρέμφατο του σκοπού· γ) το επιρρηματικό κατηγορούμενο του σκοπού· δ) οι εμπρόθετοι προσδιορισμοί του σκοπού· ε) η γενική και η αιτιατική του σκοπού· στ) η συμπερασματική πρόταση της μορφής ὥστε ή ὡς + απαρέμφατο που δηλώνει επιδιωκόμενο σκοπό.

Oι τελικές προτάσεις εκφέρονται και με: α) Oριστική μέλλοντα (σκοπός βέβαιος): Συμπράττουσι ὅπως μεγίστην δόξαν ἕξουσι. β)Δυνητική ευκτική (ως απόδοση λανθάνουσας υπόθεσης): Ἐδίδου βοῦς, ὅπως ἂν θύσαντες [= εἰ θύσειαν] ἑστιῷντο. γ) Eυκτική(χωρίς εξάρτηση από ιστορικό χρόνο): • Ἆρ' οὐκ ἂν ἔλθοι βασιλεὺς ὡς πᾶσιν ἀνθρώποις φόβον παράσχοι; [έλξη από προηγούμενη ευκτική] • Ἴσως δέ που ἀποσκάπτει, ὡς ἄπορος εἴη ἡ ὁδός. (Ίσως κάπου ανοίγει τάφρο, για να είναι αδιάβατος ο δρόμος.) [σκοπός υποκειμενικός]                                                                           

http://ebooks.edu.gr/