Συνέντευξη του Γιάννη Παλαβού στο "Βιβλιοβούλιο"

https://www.youtube.com/watch?v=tU4RKFI-AoQ

Διαβάστε και τη συνέντευξή του στο lifo

Θανατική ποινή: υπέρ ή κατά; (αγώνας λόγων)

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ

Παρά τα όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω, σε πολλές δημοκρατικές χώρες σήμερα καθώς  και στην Ελλάδα αρκετές φορές επανέρχεται στο προσκήνιο το συγκεκριμένο θέμα καθώς πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν την επαναφορά της εφαρμογής της  θανατικής ποινής ως μέσο κολασμού με τα κυριότερα επιχειρήματά τους να συνοψίζονται στα εξής:

Α) Η θανατική ποινή έχει απίστευτη εκφοβιστική και προληπτική δύναμη καθώς ο φόβος της ποινής του θανάτου  αποθαρρύνει τον εγκληματία από την τέλεση εγκλήματος .Πολλοί επιστήμονες αναφέρουν ότι ακόμα και η φυλάκιση και οι λοιπές ποινές που επιβάλλονται από το ποινικό μας σύστημα λειτουργούν αποθαρρυντικά για τους μελλοντικούς εγκληματίες  πόσο μάλλον η γνώση ότι μετά την τέλεση της πράξης , τους περιμένει η εκτέλεση. Αν λοιπόν τιμωρούνταν τόσο αυστηρά κάποια εγκλήματα πολλοί που τώρα προβαίνουν στην τέλεση αυτών σίγουρα θα αποθαρρύνονταν.

Β) Η ισάξια ανταπόδοση είναι η μόνη που αρμόζει σε άτομα που έχουν αφαιρέσει κάποια ανθρώπινη ζωή  αλλά και σε περιπτώσεις  άλλων εγκλημάτων  που πλήττουν σοβαρά μια ανθρώπινη ζωή όπως είναι οι βασανισμοί, οι βιασμοί , η παιδεραστία, η εμπορία ναρκωτικών κ.ά. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να τιμωρηθούν τέτοιοι εγκληματίες που τυγχάνουν της κατακραυγής του κόσμου και συχνά χαρακτηρίζονται από την κοινή γνώμη ως «ανθρωπόμορφα τέρατα» αν όχι με την εσχάτη των ποινών που είναι η ποινή του θανάτου;

Γ) Η δικαίωση της οικογένειας του θύματος, επέρχεται μόνο με τη θανάτωση του δράστη. Κυρίως σε περιπτώσεις δολοφονιών, πέρα από την τιμώρηση του δράστη ένα σημαντικό ζήτημα που προκύπτει είναι και η δικαίωση των συγγενών και του άμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος του θύματος  οι οποίοι είναι πολύ πιθανόν να ζητούν εκδίκηση. Στην περίπτωση αυτή η θανατική ποινή έχει διπλό ρόλο καθώς και ανακουφίζει ψυχικά την οικογένεια του θύματος αλλά και  αποφεύγονται έτσι φαινόμενα αυτοδικίας που παρατηρούνται πολύ συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις και μπορεί να καταλήγουν σε έναν αιματηρό κύκλο αντεκδίκησης.

Δ) Η ισόβια κάθειρξη  (που είναι 20 χρόνια) που απειλεί σήμερα τα βαρύτερα των  εγκλημάτων δεν εγγυάται ότι ο δράστης δεν θα ξαναπροβεί στην τέλεση του ίδιου εγκλήματος. Εις επίρρωση ανάλογα με την κοινωνική και οικονομική δύναμη που διαθέτει ο δράστης, παρατηρείται το φαινόμενο η ισόβια κάθειρξη να μετατρέπεται ή να εξαγοράζεται με αποτέλεσμα ο δράστης μέσα σε λίγα χρόνια να είναι πάλι ελεύθερος και σε μεγάλο βαθμό να παραμένει ατιμώρητος. Ο εγκλεισμός κάποιου στη φυλακή ακόμη και αν είναι για όλη του τη ζωή (περιπτώσεις καταδίκης σε δις και τρις ισόβια) δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ο δράστης δεν θα διαπράξει το ίδιο έγκλημα και μέσα στη φυλακή αλλά ούτε και μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας πιθανής απόδρασής του. Η θανατική ποινή είναι η μόνη ποινή που μπορεί να εγγυηθεί τη σίγουρη  τιμωρία του δράστη χωρίς να αφήνει κανένα περιθώριο αλλά είναι και η μόνη περίπτωση που οι εγκληματίες στέκονται ισάξια απέναντι στο νόμο, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι.

Ε) Η θανατική ποινή, με την προϋπόθεση ότι αυτή γίνεται άμεσα,  δεν επιβαρύνει το κράτος οικονομικά. Η λειτουργία των φυλακών απαιτεί μεγάλες οικονομικές δαπάνες με τις οποίες καταλήγει τελικά να επιβαρύνεται ο απλός φορολογούμενος πολίτης.    Επιπροσθέτως, ο μακροχρόνιος  εγκλεισμός κάποιου στη φυλακή και επιπλέον επιτείνει το φαινόμενο της υπερφόρτωσης των σωφρονιστικών ιδρυμάτων που έχει ως αποτέλεσμα να  επικρατούν σε αυτά άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης λόγω του πολύ μεγαλύτερου αριθμού κρατουμένων που  αναγκάζονται να φιλοξενούν από αυτόν που κανονικά θα έπρεπε και που είναι σχεδιασμένα να φιλοξενούν.

ΣΤ) Πλέον η επιστήμη και η τεχνολογία στις μέρες μας, είναι τόσο εξελιγμένες που μπορείς να αναλύσεις σκηνές εγκλήματος με πάσα ακρίβεια. Ιδιαίτερα η μέθοδος του DNA η οποία καθιστά το περιθώριο λάθους σε μηδενικά ποσοστά δεν αφήνει περιθώρια δικαστικής πλάνης.  Στις περιπτώσεις όπου δε χωράει αμφιβολία για το δράστη του εγκλήματος, πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά.

Ζ) Η πολιτεία έχει το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας και της αυτοπροστασίας απέναντι στους «εχθρούς» της, σε αυτούς δηλαδή που επιλέγουν να μην συμμορφωθούν με τους νόμους της και καταλήγουν να αποτελούν κίνδυνο για τους πολίτες της . Με τη θανατική ποινή εξουδετερώνει και αχρηστεύει εντελώς όλους αυτούς τους επικίνδυνους εγκληματίες ενώ αποσοβείται ο κίνδυνος της επανάληψης τέτοιων φρικτών εγκλημάτων.

Πράγματι η θανατική ποινή είναι μια ποινή που η εφαρμογή της χάνεται στα βάθη των αιώνων και συναντάται ακόμη και σε λαούς που έχουν να επιδείξουν μεγάλους πολιτισμούς . Ο ίδιος ο Πλάτωνας στην αρχαία Ελλάδα συνδύασε την ιδέα της ασφάλειας με την ευγονία, ως αιτιολογία για τη θανατική ποινή, χαρακτηρίζοντας το φονιά ως «ανιάτως όντα», διότι παρά την αγωγή και την παιδεία «ουκ απέσχετο των μεγίστων κακών». Στον Πρωταγόρα ακόμη υποστηρίζει ότι αυτόν τον εγκληματία θα πρέπει «εκβάλειν εκ των πόλεων ή αποκτείνειν». Την ίδια άποψη συναντάμε και σε φιλοσόφους πολύ αργότερα της εποχής του Πλάτωνα όπως ο Λομπρόζο οι οποίοι διατείνουν ότι  ο γεννημένος εγκληματίας είναι ένα κατώτερο βιολογικό είδος χωρίς ομαλή βιολογική εξέλιξη που θα πρέπει να αποβάλλεται από το σώμα της κοινωνίας. Τέλος η γνώμη που υποστηρίζει ο Καντ είναι ότι δεν υπάρχει υποκατάστατο της ποινής του θανάτου, ως της δίκαιης ποινής για τα εγκλήματα της ανθρωποκτονίας. Έτσι η ποινή του θανάτου καταλήγει να αντιστοιχεί προς τη «φυσική επιλογή στον αγώνα περί υπάρξεως».

https://www.pronews.gr/sites/default/files/article/2015/04/10/uk.jpg

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ

Παρά το σχετικά μεγάλο αριθμό τους και την ιστορική και φιλοσοφική θεμελίωσή τους, τα επιχειρήματα υπέρ της επιβολής της θανατικής ποινής συναντούν έναν ισχυρότατο αντίλογο με τις βασικές του θέσεις να συνοψίζονται στα εξής:

Α) Η θανατική ποινή δεν προλαμβάνει κανένα έγκλημα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για καθ’ έξιν εγκληματίες ή ψυχρούς και φανατισμένους δολοφόνους οι οποίοι δεν υπολογίζουν καθόλου τη θανατική ποινή αφού πολλοί από αυτούς δεν διστάζουν να συμμετέχουν ακόμη και σε επιχειρήσεις αυτοκτονίας. Άλλωστε και στατιστικές πολλών χωρών έδειξαν ότι μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής δεν αυξήθηκαν τα  κακουργήματα. Στη Δανία για παράδειγμα το 1944 όταν οι Γερμανικές αρχές κατοχής διέλυσαν τη δανική αστυνομία επειδή τις σαμποτάριζε, αυξήθηκε ο αριθμός των εγκλημάτων γενικά, με εξαίρεση τις ανθρωποκτονίες και τα βαριά σεξουαλικά εγκλήματα, που έμειναν ανεπηρέαστα από το φόβο της αποκάλυψης και της τιμμώρησης, παρ’ όλο που αυτά μπορούσαν να επισύρουν θανατική ποινή. Με άλλα λόγια, η αύξηση ή μείωση της πιθανότητας επιβολής θανατικής ποινής δεν επηρεάζει τους δράστες βαριών εγκλημάτων.

Β) Το σύστημα «οφθαλμός αντί οφθαλμού» είναι αναχρονιστικό και δεν μπορεί να εφαρμόζεται στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες. Δεν μπορεί η κοινωνία να εφαρμόζει ως ποινή την ίδια η εγκληματική πράξη για την οποία κατηγορεί και καταδικάζει  το δράστη καθώς έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος βίας. Με την επιβολή της θανατικής ποινής το κράτος μετατρέπεται σε ένα νομιμοποιημένο δολοφόνο με τη δική μας συναίνεση. Αν λοιπόν δίνουμε στο κράτος το δικαίωμα να δολοφονεί τους πολίτες του, τότε του δίνουμε το δικαίωμα να παραβιάσει και άλλα δικαιώματα.

Γ) Μπορεί με τη θανατική ποινή να επέρχεται ψυχική δικαίωση της οικογένειας του θύματος αλλά με το θάνατο του δράστη το θύμα δεν επιστρέφει στη ζωή. Άλλωστε η θανάτωση του δράστη είναι μια απόφαση την οποία δεν παίρνει το ίδιο το θύμα αλλά η οικογένεια του για λογαριασμό του χωρίς να είναι σίγουρη αν και το θύμα θα είχε την ίδια επιθυμία.

Δ) Ένα από τα σημαντικότερα μείον της θανατικής ποινής είναι το μη αναστρέψιμο αυτής σε περίπτωση δικαστικής πλάνης. Παρά την πρόοδο της εγκληματολογίας και της βιοιατρικής οι οποίες έχουν ανακαλύψει διάφορες επιστημονικές μεθόδους για την εξιχνίαση εγκλημάτων, με κυριότερη και πιο γνωστή τη μέθοδο ανάλυσης DNA, η οποία εγγυάται υψηλά ποσοστά ακρίβειας, δεν λίγες οι περιπτώσεις που αυτές αποδεικνύονται λανθασμένες και οδηγούν στην καταδίκη λάθος ανθρώπων. Ανάλογη είναι και η περίπτωση όταν υπάρχουν ελαφρυντικά υπέρ του δράστη τα οποία δεν μπορούν να αποδειχθούν και αποδεικνύονται σε χρόνο μεταγενέστερο της εκτελέσεως.

Ε) Η λειτουργία των φυλακών μπορεί να είναι οικονομικά ζημιογόνος για το κράτος και ιδιαίτερα για τους πολίτες που επωμίζονται το οικονομικό βάρος της συντήρησής τους, αποτελεί όμως ένα «αναγκαίο κακό» , μια βασική προϋπόθεση για την διασφάλιση της προστασίας των πολιτών από άτομα που αποτελούν απειλή για το κοινωνικό σύνολο. Άλλωστε η οικονομική επιβάρυνση που προκαλείται από τους καταδίκους για τα εγκλήματα που απειλούν θανατική ποινή είναι αναλογικά πολύ μικρότερη σε σχέση με αυτή που προκαλείται από τους καταδίκους άλλων εγκλημάτων όπως πχ.  Κατά της τιμής, των ηθών, της δημόσιας ασφάλειας κλπ. Άλλωστε η οικονομική επιβάρυνση του κράτους δεν μπορεί να σταθεί ως επιχείρημα απέναντι σε επιχειρήματα όπως είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής.

ΣΤ) Το σωφρονιστικό σύστημα δεν πρέπει να αποβλέπει στην εκδίκηση αλλά να έχει σωφρονιστικό χαρακτήρα με τελική επιδίωξη την διόρθωση, επανένταξη και επανακοινωνικοποίηση του εγκληματία. Η θανατική ποινή ακυρώνει τη λειτουργία αυτή του σωφρονιστικού συστήματος και εξαλείφει κάθε πιθανότητα μετάνοιας και μεταμέλειας από τον εγκληματία καθώς «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια».

Ζ) Βασικότερο καθήκον και πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας αποτελεί ο σεβασμός και η προστασία της ανθρώπινης ζωής και της αξίας της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου (άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος του 1975). Ο εγκληματίας παρόλη την παραβατική συμπεριφορά του δεν στερείται την ανθρώπινη ιδιότητά του και η ζωή του δεν μπορεί να εξαιρεθεί αυτής της προστασίας. Σε κάθε δημοκρατικό καθεστώς η ανθρώπινη ζωή οφείλει να προστατεύεται απόλυτα χωρίς να εξαρτάται από καμία παράμετρο. Μόνον σε αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα συναντάται το φαινόμενο της περιφρόνησης της ανθρώπινης αξίας σε άτομα που εγκλημάτησαν.

Η) Η θανατική ποινή  με το βάναυσο και απάνθρωπο χαρακτήρα της προκαλεί το κοινό αίσθημα, φανατίζει και εξάπτει το μίσος διχάζοντας την κοινωνία. Γενικά η χαλάρωση ή η υπερβολική αυστηρότητα στην επιβολή των ποινών μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά για την κοινωνική σταθερότητα, επιφέροντας αναταραχές, σγκρούσεις, αναρχία και να οδηγήσει ακόμα και στην διάλυση της κοινωνίας. Όλα αυτά αποδεικνύουν την αναποτελεσματικότητα του σωφρονιστικού συστήματος να διατηρήσει την έννομη τάξη με ηπιότερα προληπτικά μέτρα και οδηγεί στην ηθική καταρράκωση της κοινωνίας.

πηγή: https://curia.gr/thanatiki-poini-i-esxati-ton-poinon-epixeirimata-iper-kai-kata-aftis/

ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ (σχεδιάγραμμα)

- Σύμφωνα με τα λεξικά είναι "η εκούσια  προσφερόμενη εργασία χωρίς αντάλλαγμα".

-Ένα από τα πιο σημαντικά κινήματα των τελευταίων δεκαετιών με κύριο χαρακτηριστικό του την εθελοντική προσφορά υπηρεσιών προς το κοινωνικό σύνολο(αιμοδοσία, σύλλογοι προστασίας παιδιών, ομάδες υποστήριξης αποφυλακισμένων, περιβαλλοντικές οργανώσεις κτλ.).

-Μέσα από τη συμμε­τοχή σε συλλογικές μορφές οργάνωσης με ανθρωπιστικό χαρακτήρα και κοινω­φελή δράση, οι εθελοντικές ομάδες παρεμβαίνουν με στόχο να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο και να διαμορφώσουν έναν κόσμο καλύτερο

Γνωρίσματα εθελοντισμού

Ø  Ανθρωπιστικό πνεύμα.

Ø  Αμφισβήτηση των «κακώς» κειμένων.

Ø  Συλλογικό πνεύμα, διάθεση συνεργασίας.

Ø  Συστηματική και μεθοδευμένη προσπάθεια.

Ø  Οργανωτική δομή.

Ø  Ανιδιοτελής προσφορά.

ΜΟΡΦΕΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

Ανθρωπιστική δράση

Ø  Παραδοσιακές συνήθειες αλληλεγγύης σε επίπεδο περιορισμένης κλίμακας(γειτονιά, χωριό…)

Ø  Παροχή υλικών αγαθών ή χρημάτων για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών (π.χ. φυσικές καταστροφές).

Ø  Αποστολή ιατροφαρμακευτικού υλικού, παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.

Ø  Αιμοδοσία, δωρεά οργάνων, συμμετοχή σε ομάδες διάσωσης ανθρώπων.

Κοινωνική δράση

Ø  Προσφορά εθελοντικής εργασίας σε συλλόγους και ιδρύματα για την προστασία των παιδιών, την επανένταξη των τοξικομανών και αποφυλακισμένων, τη βοή­θεια σε άτομα με ειδικές ανάγκες και σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, όπως οι ηλικιωμένοι, οι άνεργοι.

Ø  Παρεμβάσεις που αποβλέπουν στην ποιότητα ζωής  (βελτίωση των συγκοινωνιών, καθαριότητα της πόλης, προστασία των πεζών κ.ά.).

Ø  Δραστηριοποίηση οργανώσεων για την προστασία των δικαιωμάτων του κατανα­λωτή.

Περιβαλλοντική δράση

Ø  Ανάληψη πρωτοβουλιών για την προστασία του περιβάλλοντος (προστασία της χλωρίδας και πανίδας, αναδασώσεις, καθαριότητα των ακτών, ανακύκλωση απορριμμάτων, εφαρμογές εναλλακτικών πηγών ενέργειας κ.ά.).

Πολιτική δράση

Ø  Προώθηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του εκδημοκρατισμού των χωρών

 Πολιτιστική δράση

Ø  Εργασία στα πλαίσια βοήθειας προς το κράτος, την πόλη για εξαιρετικής σημασίας έργα αθλητικού ή άλλου χαρακτήρα (π.χ. διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, διεκδίκηση Μαρμάρων Παρθενώνα…)

Φορείς εθελοντισμού

Ø  Τα κράτη.

Ø  Τα Ηνωμένα έθνη (Ο.Η.Ε.).

Ø  Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις.

Ø  Οι οργανώσεις των πολιτών.

Ø  Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Ø  Τα σωματεία.

Ø  Η εκκλησία.

Ø  Οι καλλιτεχνικοί, επιστημονικοί φορείς κ.ο.κ.

ΚΙΝΗΤΡΑ ΤΟΥ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ

Ø  Η διόγκωση των κοινωνικών προβλημάτων και η συνειδητοποίηση  από την πλευρά του πολίτη της ανάγκης επίλυσής τους

Ø  Η απογοήτευση από το σύγχρονο τρόπο ζωής (καταναλωτισμός, άγχος, ανταγωνι­στικό πνεύμα, ατομικισμός κ.ά.) , η αναζήτηση εμπειριών και η ανάγκη φυγής από τη ρηχότητα και την πεζότητα της καθημερινότητας, η συνειδητοποίηση του βαθύτερου νοήματος της ζωής μέσα από την ουσιαστική ανθρώπινη επικοινωνία και την εθελούσια προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.

Ø  Οι τραυματικές προσωπικές εμπειρίες/ προσωπικά βιώματα που ενισχύουν την ευαισθησία του ανθρώπου απέναντι σε αντίστοιχα προβλήματα.

Ø  Η προσωπική προβολή και επιδίωξη της δημοσιότητας.

Ø  Οι τυχοδιωκτικές και καιροσκοπικές πρακτικές

Ø  Η συνειδητοποίηση της αδυναμίας ή και αδιαφορίας του κράτους και των κυβερνήσεων να αντιμετω­πίσουν τα πολύπλοκα προβλήματα,  η υποχώρηση του κράτους πρόνοιας  και η ουσιαστική απουσία κοινωνικής πολιτικής

Ø   Η ενερ­γοποίηση του πολίτη ως καθημερινή στάση ζωής μέσα από τη συμμετοχή του στα κοινά, ο επαναπροσδιορισμός του ατόμου ως κοινωνικού όντος.

 ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΗ

Ø  ο εθελοντισμός αποτελεί πηγή ολοκλήρωσης και ευτυχίας

Ø  ο εθελοντής αισθάνεται την αγάπη των συνανθρώπων του και την εκτίμηση εκείνων που εμπνέονται από τις ίδιες υψηλές αξίες

Ø  νιώθει ηθική ικανοποίηση

Ø  βιώνει τη χαρά της συντροφικότητας

Ø  αποτελεί με τη δράση του υγιές πρότυπο για νέους και μεγαλύτερους

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ

Ø  Απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο

Ø  Συμβάλλει στην προστασία του περιβάλλοντος και αναβαθμίζει την ποιότητα ζωής

Ø  Προασπίζει τα κοινωνικά δικαιώματα

Ø  Διευρύνει την κοινωνική συνείδηση και τη δημοκρατία

Η ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ

Ø  δεν αποτελεί καθολικό φαινόμενο.

Ø  οι εθελοντές δεν έχουν την ισχύ, την εξουσία να λύσουν τα προβλήματα

Ø  ο εθελοντισμός ανακουφίζει  και βοηθά, αλλά δεν αντιμετωπίζει οριστικά τα προβλήματα

Ø  αποτελεί αναγκαίο παρακολούθημα των ελλείψεων που εντοπίζονται στον πολιτικό χειρισμό και την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού

Αιτίες υπονόμευσης του εθελοντισμού

Ø  Οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, οι πολλαπλοί και αντιφατικοί ρόλοι.

Ø  Η ηθική χαλάρωση.

Ø  Η ιδιοτέλεια.

Ø  Η μαλθακότητα των ανθρώπων λόγω της υποταγής τους στις ανέσεις.

Ø  Ο καταναλωτισμός, που  αποπροσανατολίζει από ουσιαστικούς στόχους.

Ø  Η εντατικοποίηση της εργασίας που απομυζά πολύτιμο χρόνο

Μίροσλαβ Χόλουμπ "Η ΠΟΡΤΑ"

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί απ’ έξω εκεί να στέκει
ένα δέντρο, ένα δάσος,
ένας κήπος,
ή μια πόλη μαγική.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Μπορεί να είναι το σκυλί που ψαχουλεύει.
Μπορεί να δεις κάποια μορφή,
ή ένα μάτι,
ή την εικόνα
μιας εικόνας.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Αν είναι η καταχνιά
θα καθαρίσει.

Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.
Κι αν είναι μόνο η σκοτεινιά
που θορυβεί
κι αν είναι μόνο
κούφιος άνεμος
κι αν
τίποτα
δεν είναι
έξω εκεί,
πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα.

Τουλάχιστο
θα γίνει
κάποιο
ρεύμα.

Την ανάλυση του ποιήματος μπορείτε να βρείτε εδώ

Προσπαθήστε να ερμηνεύσετε την τελευταία στροφή του ποιήματος.Πως συνδέεται με την επανάληψη του στίχου "Πήγαινε κι άνοιξε την πόρτα" και με το περιεχόμενό του; Τι θα βρίσκατε εσείς πίσω από την ανοιχτή πόρτα; Γράψτε 3-4 στίχους

Συγκριτική θεώρηση την ΤΕΙΧΩΝ και των ΠΑΡΑΘΥΡΩΝ του Καβάφη

Κωνσταντίνος Καβάφης «Τείχη»

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κωνσταντίνος Καβάφης «Τα Παράθυρα»

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για  νά ‘βρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θά ‘ναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τά ‘βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θά ‘ναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 http://kiss.grass.social/wp-content/uploads/2014/01/ta_kleista_parathyra_kai_o_xronos.jpg

Δίκτυο 'Όταν θέλεις να φύγεις"

Και τα δυο ποιήματα επικεντρώνονται στο στοιχείο του εγκλωβισμού και της απομόνωσης από τον έξω κόσμο. Το ποιητικό υποκείμενο επιζητεί τη φυγή του από αυτή την κατάσταση; Πως  αντιμετωπίζει σε κάθε ποίημα το αίσθημα του εγκλεισμού;

Παιδική εργασία (ανθρώπινα δικαιώματα)

Ορισμός

Παιδική εργασία ορίζεται η εργασία που παρέχεται από παιδιά κάτω των 18 ετών (σε μερικές αναπτυσσόμενες χώρες κάτω των 15) η οποία επιβαρύνει ή βλάπτει τη σωματική, συναισθηματική, διανοητική, κοινωνική ή και πνευματική ανάπτυξη τους. Η παιδική εργασία είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα που αφορά όχι μόνο τις χώρες του Τρίτου Κόσμου άλλα και τις αναπτυγμένες χώρες.

Δραστηριότητες ανήλικων παιδιών

•  Τα ανήλικα εργάζονται σε δραστηριότητες που ποικίλλουν, είναι μικροπωλητές, γυαλίζουν παπούτσια, καθαρίζουν παρμπρίζ, είναι ρακοσυλλέκτες ή πουλάνε χαρτομάντιλα.

• Τα παιδιά των τσιγγάνων απασχολούνται στην δουλειά του πατέρα τους ή κάποιου συγγενή τους.

• Πολλά παιδιά γίνονται αντικείμενο σεξουαλικής εκμετάλλευσης δουλεύοντας σε παράνομα πορνεία ή ικανοποιώντας τις ορέξεις ανώμαλων παιδόφιλων.

• Τέλος, ειδική κατηγορία δραστηριότητας είναι τα παιδιά που εργάζονται στο χώρο του θεάματος (κινηματογράφος, τηλεόραση, θέατρο, χώρος της μόδας).

Αίτια παιδικής εργασίας

1.ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ

Ø  Η παιδική εργασία συνδέεται με τη φτώχεια. Η φτώχεια των νοικοκυριών σπρώχνει τα παιδιά στην αγορά εργασίας ώστε να συμβάλλουν στην αύξηση του οικογενειακού εισοδήματος(38,5%).

Ø  Είναι αποδεκτό ότι πολλοί εργοδότες απασχολούν ανήλικους εργάτες. Τα παιδιά προτιμούνται, γιατί τα μεροκάματά τους είναι χαμηλότερα από αυτά των ενηλίκων.

Ø  Η οικονομική κρίση υποχρεώνει τα παιδιά να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα, για να επιβιώσουν.

Ø  Η αύξηση της ανεργίας και οι νέοι νόμοι που επιτρέπουν τις μαζικές απολύσεις έχουν δώσει τη δυνατότητα σε πολλούς εργοδότες να αντικαταστήσουν τους υπαλλήλους-εργάτες τους με πιο φτηνά παιδικά χέρια. 

Ø  Τα παιδιά πέφτουν επίσης θύματα της συνεχώς αναπτυσσόμενης παραοικονομίας, καθώς και ποικίλων παράνομων οικονομικών δραστηριοτήτων, όπως το εμπόριο παιδικών οργάνων, η παιδική πορνεία και η διακίνηση ναρκωτικών(26,6%).

https://www.enikos.gr/international/355763/eikones-sok-apo-tin-paidiki-ergasia-sto-bagklantes-anilikoi-ergazontai-gia-030-evro-tin-imera-photo

2.ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ

Ø  Η διάλυση της οικογένειας, καθώς πολλά ορφανά παιδιά αναγκάζονται να εργαστούν για να επιβιώσουν.

Ø  Η κρίση του θεσμού της οικογένειας, η οποία εκφράζεται απόλυτα από την κατάσταση που επικρατεί σε μια οικογένεια όπου οι γονείς υποχρεώνουν τα παιδιά τους να δουλέψουν απειλώντας τα πως αν δεν το κάνουν, θα υποστούν σωματική ή σεξουαλική βία(53,3%).

Ø  Η κοινωνική ανισότητα - η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που εργάζονται προέρχεται από κατώτερα κοινωνικά στρώματα.

Ø  Η πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου λόγω μαθησιακών προβλημάτων, αλλά και η ελλιπής παροχή υπηρεσιών εκπαίδευσης γίνεται πολλές φορές η αιτία ένα παιδί να αρχίσει να εργάζεται.

Ø  Η μετανάστευση πληθυσμών, αλλά και η προσφυγιά οδηγούν πολλές φορές στην εκμετάλλευση ανήλικων προσφύγων ή μεταναστών από πολίτες αναπτυγμένων χωρών.

3.ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ

Ø Κατά την διάρκεια πολεμικών συρράξεων, πολλά παιδιά αναλαμβάνουν ρόλους στρατιωτών και γίνονται δολοφόνοι φίλων και συγγενών τους.

4.ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΑΙΤΙΑ

Ø  Ο ρατσισμός (μετανάστες, αλλόθρησκοι, αλλογενείς, αλλόγλωσσοι), ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις επιφέρει τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση των αλλοδαπών παιδιών έχει τελικά ως αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά να στρέφονται στην εργασία.

Ø  η πολιτιστική “καθυστέρηση”, η απόρριψη και η μη αφομοίωση των στοιχείων του δυτικού πολιτισμού από τα λιγότερο αναπτυγμένα κράτη

5.ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΗΘΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ

Ø  Ο αμοραλισμός και η αδιαφορία της κοινωνίας

Ø  Η έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας

Ø Τα παιδιά είναι υπάκουα και δεν έχουν συνείδηση των δικαιωμάτων τους, αλλά ούτε και την ικανότητα να τα διεκδικήσουν

6.ΠΡΑΚΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ

Ø Τα παιδιά είναι κατάλληλα για ορισμένες δουλειές λόγω του μικρού σώματός και της ευλυγισίας του

ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΔΕΊΤΕ ΕΔΏ

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ (κείμενο για αφόρμηση)

Παναγιώτης  Κονδύλης
Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα

Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Για να το πούμε ακριβέστερα: εν έτει 1998 δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα υπάρξουν στο μέλλον. Η διαπίστωση αυτή είναι αναπόδραστη, αν επιθυμούμε να ορίσουμε την έννοια του «δικαιώματος» και του «ανθρώπινου δικαιώματος» αυστηρά και αδιαφορώντας απέναντι σε πολιτικές-ιδεολογικές σκοπιμότητες. «Δικαίωμα» δεν είναι κάτι που απλώς διάγει βίο φαντάσματος μέσα στα κεφάλια των φιλοσόφων ή που ευδοκιμεί στα χείλη των προπαγανδιστών. Στην ουσία του δικαιώματος ανήκει εξ ορισμού η δυνατότητα να απαιτείται και να επιβάλλεται. Και ως «ανθρώπινο δικαίωμα» επιτρέπεται να θεωρείται ένα δικαίωμα το οποίο απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι, δηλαδή χωρίς τη διαμεσολάβηση εξουσιαστικών αρχών και συλλογικών υποκειμένων (π.χ. εθνών και κρατών) που, από εννοιολογική και φυσική άποψη, είναι στενότερα από την ανθρωπότητα ως σύνολο.

Επιπλέον, ένα γνήσιο ανθρώπινο δικαίωμα θα πρέπει να ισχύει και να απολαμβάνεται παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, δηλαδή παντού όπου επιθυμεί να εγκατασταθεί καθένας. Ώστε σε τελευταία ανάλυση δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα δίχως απεριόριστη ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης και δίχως αυτόματη νομική εξίσωση όλων των ατόμων με όλα τα άτομα χάρη στην οικουμενική ισχύ μιας ενιαίας νομοθεσίας. Όσο ο Αλβανός, π.χ., δεν έχει στην Ιταλία τα ίδια δικαιώματα με τον Ιταλό, μπορούμε stricto sensu να μιλάμε για πολιτικά και αστικά, όχι για ανθρώπινα δικαιώματα. […]

Η κατάσταση στον σημερινό κόσμο είναι σαφής: δεν επιτρέπεται σε όλους τους ανθρώπους, υπό μόνη την ιδιότητά τους ως ανθρώπων, να κατέχουν όλα τα δικαιώματα (είτε αυτά λέγονται πολιτικά και αστικά είτε λέγονται ανθρώπινα) ανεξάρτητα από το πού γεννιούνται ή το πού βρίσκονται. Ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία θα άξιζαν πράγματι αυτό το όνομα, θα μπορούσε να παραχωρήσει μονάχα ένα παγκόσμιο κράτος, προς το οποίο όλα τα άτομα θα βρίσκονταν σε ίση και άμεση σχέση, δηλαδή θα αποκτούσαν άμεσα όλα τους τα δικαιώματα απ’ αυτό, ως τον εκπρόσωπο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μόνο όποιος εκπροσωπεί ολόκληρη την ανθρωπότητα μπορεί και να θεωρήσει τον κάθε άνθρωπο υπό μόνη την ιδιότητά του ως άνθρωπο, ανεξάρτητα από φυλετικά ή εθνικά κατηγορήματα, και να του παραχωρήσει ανθρώπινα δικαιώματα […]    

Ο Π. Κονδύλης αρχίζει με τη θέση "Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα". Για ποιον λόγο νομίζετε ότι χρησιμοποιεί τον συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης (απόλυτη άρνηση); Πώς διευκρινίζει στη συνέχεια το νόημα της φράσης του; Να βρείτε τα επιχειρήματα, που χρησιμοποιεί στο κείμενό του για να στηρίξει την άποψή του.

Από την "πολύτροπη γλώσσα"

Από την "Αρκούδα" του Μητσάκη στη σύγχρονη κακοποίηση των ζώων

Βία στα ζώα = βία στον άνθρωπο

Ο κύκλος της βίας

Ένα από τα πιο επικίνδυνα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε ένα παιδί είναι να βασανίσει και να σκοτώσει ένα ζώο και να μείνει ατιμώρητο (Μάργκαρετ Μηντ).

   Η συμπεριφορά του ανθρώπου προς τα ζώα εδώ και αιώνες έχει αποδειχθεί ότι απεικονίζει τη στάση του απέναντι στους όμοιούς του. Δεν γεννιόμαστε με το γονίδιο της σκληρότητας και της αναλγησίας. Η στάση αυτή αναπτύσσεται σαν συνέπεια του περιβάλλοντος και της κοινωνίας. Το 1905 ο Φρόιντ δήλωνε ότι οι κλινικοί γιατροί εξέταζαν με ιδιαίτερη προσοχή παιδιά που έδειχναν σκληρότητα απέναντι στα ζώα.

Σήμερα, αναδεικνύονται όλο και περισσότερα στοιχεία ότι η παιδική βιαιότητα απέναντι στα ζώα είναι συχνά ένα σημάδι πως κάτι δεν πάει καλά και αποτελεί προειδοποίηση μελλοντικών βίαιων πράξεων ενάντια σε ανθρώπους. Με τη σωστή καθοδήγηση και καλλιέργεια από ενηλίκους, τα παιδιά μπορούν να διδαχθούν την ευαισθησία απέναντι σε άλλα πλάσματα. Χωρίς όμως παρέμβαση και θετική διαπαιδαγώγηση, μπορεί να παγιδευτούν σε μια διαρκή διαιώνιση αυτής της βίαιης συμπεριφοράς. Η βία – άσχετα αν το θύμα έχει δύο ή τέσσερα πόδια, φτερά, ή πτερύγια – παραμένει βία.

Κατά την τελευταία δεκαετία διεθνώς οι κοινωνιολόγοι, αλλά και τα σώματα επιβολής νόμου, έχουν αρχίσει να μελετούν λεπτομερώς τις ρίζες της βίας και να βρίσκουν σύνδεση ανάμεσα στην κακοποίηση των ζώων με την επιθετικότητα απέναντι στα παιδιά και τον/την σύζυγο. Ανώτερα στρώματα των σωμάτων επιβολής νόμου, εισαγγελείς και φορείς παροχής υπηρεσιών σε θύματα, συνεργάζονται με σωματεία προστασίας ζώων για να προστατεύσουν τους αδύναμους στις κοινότητές τους..

 Σύμφωνα με μια μελέτη του 1997 (Οργανισμός για την Πρόληψη της Βίας απέναντι στα Ζώα της Μασσαχουσέτης) και του Πανεπιστημίου Northeastern, αυτοί που κακοποιούν ζώα είναι πέντε φορές πιθανότερο να διαπράξουν βίαια εγκλήματα ενάντια σε ανθρώπους και τέσσερις φορές πιθανότερο να διαπράξουν καταπατήσεις ιδιοκτησίας από εκείνους που δεν έχουν ιστορικό βίας απέναντι σε ζώα.

Ερευνητές ψυχολόγοι, το FBI (το οποίο έχει αναγνωρίσει τη σύνδεση από τη δεκαετία του ’70, όταν αναλύοντας τη ζωή και το παρελθόν των καθ’ έξιν δολοφόνων διαπίστωσε ότι οι περισσότεροι είχαν σκοτώσει ή είχαν βασανίσει ζώα ως παιδιά) και άλλες υπηρεσίες με διάφορες μελέτες έχουν αποδείξει ότι υπάρχει μοτίβο κακοποίησης ζώων σε δράστες των πιο κοινών μορφών βίας, συμπεριλαμβανομένης της κακοποίησης παιδιών, συζύγων, ή ανθρώπων τρίτης ηλικίας. Πέρα από τους διάσημους κατά συρροή δολοφόνους, αποδείχθηκε, επίσης, ότι πέντε στους έξι μαθητές που ξέσπασαν σε πυροβολισμούς στα σχολεία τους το 1999 είχαν επιδείξει ανάλογη συμπεριφορά κακοποίησης απέναντι σε ζώα στην παιδική τους ηλικία.

Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν ότι η κακοποίηση ζώων δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα μιας ρωγμής στην προσωπικότητα ενός ατόμου, αλλά και σύμπτωμα μιας βαθιά διαταραγμένης οικογένειας. Εξάλλου, η αμερικανική ψυχιατρική ένωση θεωρεί τη σκληρότητα απέναντι στα ζώα ένα από τα διαγνωστικά κριτήρια των διαταραχών συμπεριφοράς.

 Οι δράστες βίαιων πράξεων ενάντια στα ζώα είναι κυρίως αγόρια στην εφηβεία, που προέρχονται από όλα τα εθνικά και κοινωνικοοικονομικά στρώματα αδιακρίτως. Πολλοί απ’ αυτούς απλώς απεικονίζουν τη βία που βλέπουν ή στην οποία υπόκεινται στο σπίτι. Πολλές μελέτες παρουσιάζουν ότι τα παιδιά που είναι βίαια απέναντι στα ζώα, είναι τα ίδια θύματα κακοποίησης. Τα παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους να εκφράζουν τον θυμό τους ή την απογοήτευσή τους με βίαιη συμπεριφορά, συχνά μπαίνουν στη διαδικασία να κάνουν το ίδιο, ξεσπώντας πάντα στα πιο αδύναμα μέλη – ένα βρέφος στην οικογένεια ή ένα ζώο.

         Για να το πούμε με απλά λόγια: Ο βασανισμός ενός ζώου είναι ένας τρόπος για κάποιον άνθρωπο να βρει τη δύναμη, τη χαρά ή την εκπλήρωση βασανίζοντας ένα θύμα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του…Kατά συνέπεια και «η κακοποίηση ενός παιδιού είναι ένας τρόπος για κάποιον άνθρωπο να βρει τη δύναμη, τη χαρά ή την εκπλήρωση βασανίζοντας ένα θύμα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

 Η γραμμή που διαχωρίζει την κακομεταχείριση ενός ζώου από την κακομεταχείριση ενός ανθρώπου είναι πάρα πολύ λεπτή, και περνιέται πολύ πιο εύκολα από ότι πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Οι άνθρωποι κακοποιούν τα ζώα για τον ίδιο λόγο που κακοποιούν τους ανθρώπους. Μερικοί ίσως σταματήσουν στα ζώα, αλλά έχει ήδη αποδειχθεί ότι στις περισσότερες περιπτώσεις προχωρούν στην κακομεταχείριση ανθρώπων.

 Η σκληρότητα απέναντι στα ζώα είναι έγκλημα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Είναι επίσης ένα σύμπτωμα διαταραγμένης προσωπικότητας ή οικογενειακού περιβάλλοντος, και αποτελεί προάγγελο και άλλης προβληματικής ή εγκληματικής συμπεριφοράς. Ο όλο και αυξανόμενος αριθμός δικαστικών αποφάσεων φανερώνει ότι η έγκαιρη παρέμβαση μπορεί να αποδειχθεί πολύ αποτελεσματική στην αντιμετώπιση τέτοιων και αργότερα άλλων εγκλημάτων. Οι περιπτώσεις σοβαρής ή επαναλαμβανόμενης βίας κατά των ζώων απαιτούν την παραδειγματική τιμωρία του δράστη καθώς και την ψυχιατρική του θεραπεία. Μάλιστα τέτοια θεραπεία πρέπει να παρέχεται σε όλη την οικογένεια, και όχι μόνο στον δράστη. Τι μπορούμε να κάνουμε;

Να επεμβαίνουμε και να καταγγέλλουμε. Να μην προσπερνάμε με συμπάθεια και ενοχή περιπτώσεις παιδιών που κακοποιούν ζώα. Όταν ένα παιδί κακοποιεί ζώα, φωνάζει βοήθεια σε κάποιον.

Να ενημερωθούμε και να συμμετέχουμε. Αν ακούμε ένα ζώο ή ένα παιδί να υποφέρει επειδή κακοποιείται στο διπλανό μας σπίτι, να επεμβαίνουμε. Αν κάνουμε τα στραβά μάτια γινόμαστε οι ίδιοι έμμεσοι θύτες.

      (διασκευή DogWorld Blogspot), Πηγές: Animal abuse, Animal liberation, Romina's blog.

Αφού διαβάσετε το παραπάνω κείμενο και έχοντας μελετήσει και την «Αρκούδα» του Μητσάκη, με αφορμή την 4^η Οκτωβρίου που είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, να γράψετε μια επιστολή διαμαρτυρίας στο Δήμαρχο της πόλης σας καταγγέλλοντας την κακοποίηση των αδέσποτων ζώων και προτείνοντάς του μέτρα για την προστασία τους.

Επιπλέον πληροφοριακό υλικό μπορείτε να βρείτε εδώ