(σκέψεις με αφορμή τη γιορτή του Πολυτεχνείου)
38 χρόνια πέρασαν ήδη από τις θλιβερές εκείνες ημέρες του 1973.Θλιβερές, γιατί η βαριά σκιά της δικτατορίας έπνιγε την καρδιά και τη συνείδηση των δημοκρατικών Ελλήνων έξι χρόνια πια και δεν μπορούσαν άλλο να την αντέξουν. Ήταν όμως και ηρωικές εκείνες οι μέρες, γιατί η νέα γενιά απέδειξε για άλλη μια φορά το μεγαλείο της, έδιωξε από πάνω της τη ρετσινιά της οκνής, ανερμάτιστης, της χωρίς σκοπό, όνειρα και ιδανικά νεολαίας και αγωνίστηκε μέχρι τέλους για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη γενέτειρά της.
Γεμάτη παλμό και ορμή νεανική και με ένα σύνθημα στα χείλη ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ-ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στο τανκ του δικτάτορα και επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά πως τίποτα δεν δωρίζεται αλλά κατακτάται με αγώνες, θυσίες και αίμα. Με εφαλτήριο σκέψης και δράσης λοιπόν το ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ οι νέοι αυτοί μεγαλούργησαν. Άραγε οι σημερινοί νέοι έχουν ανάγκη τις τρεις αυτές προϋποθέσεις για να φτάσουν στο θαύμα-που μακάρι ποτέ να μη χρειαστεί.
Μπορεί τα ζητούμενα του Πολυτεχνείου ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΊΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ να μοιάζουν μέχρι σήμερα παράκαιρα, ανεπίκαιρα, ουτοπικά (ωστόσο έρχονται δύσκολες μέρες και ίσως μας λείψουν ξανά) αφού είμαστε χορτάτοι πια μέσα στην καταναλωτική μας ευδαιμονία, με μια παιδεία που προσφέρεται αφειδώς αλλά όχι αμισθί και όχι μόνο από τα σχολεία μας, μέσα σ’ ένα κυκεώνα πληροφοριών και γνώσεων που επιβάλλει και προωθεί το πεπαιδευμένο αλλά δυστυχώς και… παιδευόμενο πρότυπο ανθρώπου, με μια ελευθερία τόσο πλέρια, που αγνοεί ο καθένας μας τα όριά της και μπορεί ταυτόχρονα να λειτουργεί ως δυνάστης και ως υπόδουλος.
Παραφράζοντας λοιπόν το σύνθημα ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, για να ανταποκρίνεται όχι στις ανάγκες αλλά στις ….στερήσεις του σύγχρονου ανθρώπου, θα μπορούσε να ακουστεί ως δικαίωμα στο ΧΡΟΝΟ, στη ΣΚΕΨΗ, στην ΑΠΟΨΗ. Αναλογιστείτε πως επικρατεί η άποψη ότι χρειάζομαι χρόνο για να σκεφτώ, πως μπορώ να έχω άποψη επί παντός επιστητού χωρίς να το πολυσκεφτώ, γιατί δεν έχω χρόνο και πως, επειδή ο χρόνος είναι χρήμα, δεν χρειάζεται ούτε να σκέφτομαι, ούτε βέβαια να έχω άποψη.
Αν αφήσουμε κατά μέρος τα λογοπαίγνια είμαστε νομίζω όλοι σε θέση να αντιληφθούμε πως το πρώτο ζητούμενο του σύγχρονου ανθρώπου είναι ο χρόνος ή ο ελεύθερος χρόνος -έννοια που καθόλου δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ- λες και ό,τι προηγείται ή έπεται του ελεύθερου χρόνου είναι ο χρόνος καταδυνάστευσης του ανθρώπου. Μήπως όμως είναι έτσι; Αλήθεια, ο άνθρωπος που ασκεί ένα επάγγελμα που δεν τον εκφράζει δεν καταπιέζεται; Όταν αναγκάζεται λόγω των απαιτήσεων της ζωής να αναλώνεται σε παντοειδείς δραστηριότητες, προκειμένου να ανταποκριθεί στις συνεχώς αυξανόμενες πλαστές ανάγκες της, δε φθείρεται;
Ή μήπως ο άνθρωπος σκέφτεται σήμερα; Προλαβαίνει άραγε; Η σκέψη και ο διαλογισμός είναι πολυτέλεια στις μέρες μας. Είναι για τους φιλόσοφους και τους «ψαγμένους», που έχουν εξασφαλίσει με ….κάποιο τρόπο τα προς το ζην και φιλοσοφούν εκ του ασφαλούς ή για τους αιθεροβάμονες και τους «φευγάτους», που η τρέλα τους τούς επιτρέπει ακόμη να ονειρεύονται. Ε ξ άλλου υπάρχουν και κάποιοι που τους βολεύει να μην είναι σκεπτόμενοι οι σημερινοί άνθρωποι, για να μπορούν να τους χειραγωγούν ευκολότερα.
Τελικά έχει άποψη ο σύγχρονος άνθρωπος; Η κοινωνία της πληροφορίας του παρέχει θεωρητικά αυτή τη δυνατότητα. Έτσι όλοι γνωρίζουν τα πάντα για τα πάντα. Αυτή η πολυπραγμοσύνη όμως και η εκφορά λόγου από τον κάθε αδαή για οποιοδήποτε ζήτημα πιστοποιεί την επιπολαιότητα και την επιδερμικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται όλα τα ζητήματα. Άλλωστε δεν είναι προσβλητικό να θυμόμαστε που και που τους σοφούς προγόνους μας που παραδεχόταν την άγνοιά τους και την αξιοποιούσαν ως κίνητρο για αναζήτηση και έρευνα.
Όταν λοιπόν βρούμε ο καθένας μας το ΧΡΟΝΟ για μια ενδοσκόπηση, όταν ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ πόσο πολύτιμος είναι ο εαυτός μας για μας, όχι για τους άλλους, τότε έχω την ΑΠΟΨΗ πως θα μπορούσαμε «να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου