Σάββατο 28 Μαΐου 2011
Μια πρωτότυπη και συνάμα...θλιβερή έκθεση για την τηλεόραση
Έκθεση μαθητή: "Θέλω να γίνω τηλεόραση"!
Έκθεση από μαθητή του δημοτικού με θέμα:"Τι να ζητήσω από το θεό".
"Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση!
Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα.
Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις.
Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δε λειτουργεί... Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται στο σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.
Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί!
Θέλω τ' αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου.
Θέλωνα νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότεμόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.
Α! Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!"
Η δασκάλα που το διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.
Ο συζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι,τη ρώτησε: "τι συμβαίνει:"
Αυτή απάντησε:"Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου".
Ο σύζυγος είπε:"Το καημένο το παιδί.Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!"
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε:"Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας...!"
ΑΝ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΣΗΣ ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ, ΤΟΤΕ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΚΟ ΔΡΟΜΟ...
ΠΗΓΗ:inews.gr
Έκθεση από μαθητή του δημοτικού με θέμα:"Τι να ζητήσω από το θεό".
"Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση!
Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα.
Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις.
Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δε λειτουργεί... Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται στο σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.
Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί!
Θέλω τ' αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου.
Θέλωνα νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότεμόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.
Α! Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!"
Η δασκάλα που το διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.
Ο συζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι,τη ρώτησε: "τι συμβαίνει:"
Αυτή απάντησε:"Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου".
Ο σύζυγος είπε:"Το καημένο το παιδί.Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!"
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε:"Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας...!"
ΑΝ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΣΗΣ ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ, ΤΟΤΕ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΚΟ ΔΡΟΜΟ...
ΠΗΓΗ:inews.gr
Πέμπτη 19 Μαΐου 2011
ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ
ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΟΥ ΤΟΥ Β2 ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΠΙΚΑΙΡΟ
(η εργασία παρουσιάζεται αυτούσια χωρίς καμιά δική μου παρέμβαση)
(η εργασία παρουσιάζεται αυτούσια χωρίς καμιά δική μου παρέμβαση)
Σάββατο 7 Μαΐου 2011
Παρασκευή 6 Μαΐου 2011
ΑΛΕΞ. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ "ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ"
Εισαγωγή
Ο Παπαδιαμάντης επηρεασμένος από τις καθημερινές δοκιμασίες της φτώχιας και των κοινωνικών προβλημάτων που εντοπίζει στην εποχή του, επιλέγει ως σκηνικό του διηγήματος την αθηναϊκή φτωχογειτονιά μέσα στην οποία ζει. Ο Παπαδιαμάντης δεν παρουσιάζει απλά την κοινωνική κατάσταση στις φτωχογειτονιές ως μια έκθεση γεγονότων. Αποκαλύπτει προβλήματα που περνούν απαρατήρητα με στόχο να καταγγείλει και να προβληματίσει τους αναγνώστες του. Ο χώρος αυτός αποτελεί το μικρόκοσμο της κοινωνίας της οποίας ο ίδιος αποτελεί κύτταρο της. Στόχος του είναι να θίξει τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούνται με τη διάλυση οικογενειών εξαιτίας της απουσίας του πατέρα. Ταυτόχρονα επιδιώκει να δείξει την κοινωνική αναλγησία απέναντι στους δυστυχισμένους και κατατρεγμένους ανθρώπους. Το διήγημα για τους λόγους αυτούς μπορεί να χαρακτηριστεί ως ηθογραφικό – κοινωνικό.
Ο Παπαδιαμάντης επηρεασμένος από τις καθημερινές δοκιμασίες της φτώχιας και των κοινωνικών προβλημάτων που εντοπίζει στην εποχή του, επιλέγει ως σκηνικό του διηγήματος την αθηναϊκή φτωχογειτονιά μέσα στην οποία ζει. Ο Παπαδιαμάντης δεν παρουσιάζει απλά την κοινωνική κατάσταση στις φτωχογειτονιές ως μια έκθεση γεγονότων. Αποκαλύπτει προβλήματα που περνούν απαρατήρητα με στόχο να καταγγείλει και να προβληματίσει τους αναγνώστες του. Ο χώρος αυτός αποτελεί το μικρόκοσμο της κοινωνίας της οποίας ο ίδιος αποτελεί κύτταρο της. Στόχος του είναι να θίξει τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούνται με τη διάλυση οικογενειών εξαιτίας της απουσίας του πατέρα. Ταυτόχρονα επιδιώκει να δείξει την κοινωνική αναλγησία απέναντι στους δυστυχισμένους και κατατρεγμένους ανθρώπους. Το διήγημα για τους λόγους αυτούς μπορεί να χαρακτηριστεί ως ηθογραφικό – κοινωνικό.
Περιεχόμενο
Ο συγγραφέας – αφηγητής βρίσκεται στον μπακάλη της φτωχογειτονιάς παρακολουθώντας ένα στιγμιότυπο που πρόκειται να αποτελέσει την αφετηρία του διηγήματος. Ένα πεντάχρονο αγόρι ζητιανεύει για λίγο λάδι ομολογώντας με την παιδική αφέλεια το οικογενειακό τους πρόβλημα, την εγκατάλειψη τους από τον πατέρα. Ο μπακάλης, ως γνώστης των οικογενειακών ιστοριών της γειτονιάς, πληροφορεί το συγγραφέα – αφηγητή για το μικρό παιδί που είναι ένα από τα πέντε παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας, ξυλουργός, δεν ήταν καθόλου εργατικός σε αντίθεση με την μητέρα που έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει την οικογένειά της. Η οικονομική κατάσταση χειροτέρευε και τα προβλήματα απειλούσαν την ίδια την επιβίωση τους. Σ’ αυτή την κατάσταση προστέθηκε και ένα σκάνδαλο που ξέσπασε ανάμεσα στο αντρόγυνο εξαιτίας των συχνών επισκέψεων ενός κουμπάρου. Οι κακιές γλώσσες και η ζήλια του συζύγου ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν συγκρούσεις παρά την τίμια στάση που κρατούσε η σύζυγος. Κορύφωση είναι η εγκατάλειψη της οικογένειας από τον πατέρα και ο θάνατος ενός από τα παιδιά τους. Η μητέρα μένει μόνη με τα παιδιά της χωρίς δουλειά και χωρίς πόρους επιβίωσης. Γι’ αυτό άλλωστε το πεντάχρονο αγόρι ζητά ως ελεημοσύνη λίγο λάδι, γιατί δεν έχουν πατέρα στο σπίτι.
Ο συγγραφέας – αφηγητής βρίσκεται στον μπακάλη της φτωχογειτονιάς παρακολουθώντας ένα στιγμιότυπο που πρόκειται να αποτελέσει την αφετηρία του διηγήματος. Ένα πεντάχρονο αγόρι ζητιανεύει για λίγο λάδι ομολογώντας με την παιδική αφέλεια το οικογενειακό τους πρόβλημα, την εγκατάλειψη τους από τον πατέρα. Ο μπακάλης, ως γνώστης των οικογενειακών ιστοριών της γειτονιάς, πληροφορεί το συγγραφέα – αφηγητή για το μικρό παιδί που είναι ένα από τα πέντε παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας, ξυλουργός, δεν ήταν καθόλου εργατικός σε αντίθεση με την μητέρα που έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει την οικογένειά της. Η οικονομική κατάσταση χειροτέρευε και τα προβλήματα απειλούσαν την ίδια την επιβίωση τους. Σ’ αυτή την κατάσταση προστέθηκε και ένα σκάνδαλο που ξέσπασε ανάμεσα στο αντρόγυνο εξαιτίας των συχνών επισκέψεων ενός κουμπάρου. Οι κακιές γλώσσες και η ζήλια του συζύγου ήταν αρκετά για να δημιουργήσουν συγκρούσεις παρά την τίμια στάση που κρατούσε η σύζυγος. Κορύφωση είναι η εγκατάλειψη της οικογένειας από τον πατέρα και ο θάνατος ενός από τα παιδιά τους. Η μητέρα μένει μόνη με τα παιδιά της χωρίς δουλειά και χωρίς πόρους επιβίωσης. Γι’ αυτό άλλωστε το πεντάχρονο αγόρι ζητά ως ελεημοσύνη λίγο λάδι, γιατί δεν έχουν πατέρα στο σπίτι.
Τεχνικές αφήγησης
Τρόπος αφήγησης
Η αφήγηση αρχίζει με την παρουσία του μικρού παιδιού στο μικρό συνοικιακό μπακάλικο να ζητά ελεημοσύνη. Το γεγονός αυτό καθώς και η φράση-κλειδί που χρησιμοποιείται, «δεν έχουμε πατέρα στο σπίτι», αποτελεί το νήμα από το οποίο θα ξετυλιχθεί η ιστορία. Ο Παπαδιαμάντης θα το πετύχει αυτό με αναδρομή στο παρελθόν παρουσιάζοντας στον αναγνώστη όλα όσα έχουν προηγηθεί. Με τον τρόπο αυτό, η αφήγηση οργανώνεται «in medias res» («στο μέσο των πραγμάτων») δηλαδή αρχίζοντας χρονικά από τη μέση μιας υπόθεσης και όχι από την αρχή. Η τεχνική αυτή βοηθά στη διέγερση του ενδιαφέροντος των αναγνωστών αφού πληροφορούνται για ένα σημαντικό σημείο της ιστορίας και αναμένουν την αποκάλυψη της κατάστασης αυτής.
Τρόπος αφήγησης
Η αφήγηση αρχίζει με την παρουσία του μικρού παιδιού στο μικρό συνοικιακό μπακάλικο να ζητά ελεημοσύνη. Το γεγονός αυτό καθώς και η φράση-κλειδί που χρησιμοποιείται, «δεν έχουμε πατέρα στο σπίτι», αποτελεί το νήμα από το οποίο θα ξετυλιχθεί η ιστορία. Ο Παπαδιαμάντης θα το πετύχει αυτό με αναδρομή στο παρελθόν παρουσιάζοντας στον αναγνώστη όλα όσα έχουν προηγηθεί. Με τον τρόπο αυτό, η αφήγηση οργανώνεται «in medias res» («στο μέσο των πραγμάτων») δηλαδή αρχίζοντας χρονικά από τη μέση μιας υπόθεσης και όχι από την αρχή. Η τεχνική αυτή βοηθά στη διέγερση του ενδιαφέροντος των αναγνωστών αφού πληροφορούνται για ένα σημαντικό σημείο της ιστορίας και αναμένουν την αποκάλυψη της κατάστασης αυτής.
Είδος αφήγησης
Η αφήγηση αρχίζει σε πρώτο πρόσωπο αφού ο ίδιος ο συγγραφέας εμφανίζεται ως αφηγητής: «Δεν ήτο η πρώτη φορά που το έβλεπα», «έκραξα το παιδίον και του έδωκα μιαν πεντάραν». Μετά από μια αναφορά σε άλλα γεγονότα, ο συγγραφέας συνεχίζει την αφήγησή του αλλά αυτή τη φορά δεν είναι ο ίδιος άμεσα αφηγητής. Παρουσιάζει τα γεγονότα ως ένας δεύτερος αφηγητής ο οποίος μεταφέρει τα γεγονότα όπως τα ακούει από κάποιο άλλο. Στην περίπτωση αυτού του διηγήματος ο δεύτερος αφηγητής είναι ο μπακάλης που παρουσιάζει την ιστορία του μικρού παιδιού στο συγγραφέα-ακροατή. Η τεχνική αυτή της διπλής αφήγησης, δηλαδή της ενσωμάτωσης μιας αφήγησης μέσα σε μια άλλη, ονομάζεται εγκιβωτισμένη αφήγηση
Η αφήγηση αρχίζει σε πρώτο πρόσωπο αφού ο ίδιος ο συγγραφέας εμφανίζεται ως αφηγητής: «Δεν ήτο η πρώτη φορά που το έβλεπα», «έκραξα το παιδίον και του έδωκα μιαν πεντάραν». Μετά από μια αναφορά σε άλλα γεγονότα, ο συγγραφέας συνεχίζει την αφήγησή του αλλά αυτή τη φορά δεν είναι ο ίδιος άμεσα αφηγητής. Παρουσιάζει τα γεγονότα ως ένας δεύτερος αφηγητής ο οποίος μεταφέρει τα γεγονότα όπως τα ακούει από κάποιο άλλο. Στην περίπτωση αυτού του διηγήματος ο δεύτερος αφηγητής είναι ο μπακάλης που παρουσιάζει την ιστορία του μικρού παιδιού στο συγγραφέα-ακροατή. Η τεχνική αυτή της διπλής αφήγησης, δηλαδή της ενσωμάτωσης μιας αφήγησης μέσα σε μια άλλη, ονομάζεται εγκιβωτισμένη αφήγηση
Δομή αφήγησης και αφηγηματικός χρόνος
Το διήγημα ακολουθεί μια κυκλική δομή. Ο Παπαδιαμάντης, τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος του διηγήματος, χρησιμοποιεί το ίδιο σκηνικό: το μπακάλικο και το αγόρι να ζητά για να πάρει λάδι χωρίς λεφτά αφού δεν υπάρχει πατέρας στο σπίτι. Το σκηνικό αυτό αποτελεί το παρόν στο χρόνο της αφήγησης. Η σκηνή αυτή χρησιμοποιείται στην αρχή του διηγήματος ως εφαλτήριο για την αφήγηση του μύθου και αφορά την κατάσταση που επικρατεί στην οικογένεια του μικρού παιδιού. Η αφήγηση, σ’ αυτό το σημείο, αφορά το παρελθόν και περιέχει τα γεγονότα που εξιστορούν την εξέλιξη της κατάστασης στο φτωχικό της οικογένειας. Όλα αυτά παίρνουν το ρόλο της αιτιολόγησης της αρχικής σκηνής, δηλαδή πώς οδηγήθηκε το παιδί σ’ αυτή την κατάσταση. Ταυτόχρονα η αφήγηση αυτή οδηγεί τον αναγνώστη και πάλι στην αρχική σκηνή αλλά αυτή τη φορά παρουσιάζεται ως η συνέπεια, το αποτέλεσμα των γεγονότων του παρελθόντος.
Το διήγημα ακολουθεί μια κυκλική δομή. Ο Παπαδιαμάντης, τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος του διηγήματος, χρησιμοποιεί το ίδιο σκηνικό: το μπακάλικο και το αγόρι να ζητά για να πάρει λάδι χωρίς λεφτά αφού δεν υπάρχει πατέρας στο σπίτι. Το σκηνικό αυτό αποτελεί το παρόν στο χρόνο της αφήγησης. Η σκηνή αυτή χρησιμοποιείται στην αρχή του διηγήματος ως εφαλτήριο για την αφήγηση του μύθου και αφορά την κατάσταση που επικρατεί στην οικογένεια του μικρού παιδιού. Η αφήγηση, σ’ αυτό το σημείο, αφορά το παρελθόν και περιέχει τα γεγονότα που εξιστορούν την εξέλιξη της κατάστασης στο φτωχικό της οικογένειας. Όλα αυτά παίρνουν το ρόλο της αιτιολόγησης της αρχικής σκηνής, δηλαδή πώς οδηγήθηκε το παιδί σ’ αυτή την κατάσταση. Ταυτόχρονα η αφήγηση αυτή οδηγεί τον αναγνώστη και πάλι στην αρχική σκηνή αλλά αυτή τη φορά παρουσιάζεται ως η συνέπεια, το αποτέλεσμα των γεγονότων του παρελθόντος.
Πρόσωπα
Πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι δυστυχισμένοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα ακόμη και σε επίπεδο επιβίωσης. Ο Παπαδιαμάντης ψυχογραφεί τους πρωταγωνιστές, παρουσιάζοντας τις ενέργειές τους μέσα από ρεαλιστικά στιγμιότυπα τα οποία εξελίσσονται στη φτωχογειτονιά και στα σπίτια που ζουν. Ο συγγραφέας, μέσα από την παρουσίαση της καθημερινής ζωής, καταφέρνει να παρουσιάσει τους διάφορους χαρακτήρες διεισδύοντας στο βάθος της ψυχής τους.
Πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι δυστυχισμένοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα ακόμη και σε επίπεδο επιβίωσης. Ο Παπαδιαμάντης ψυχογραφεί τους πρωταγωνιστές, παρουσιάζοντας τις ενέργειές τους μέσα από ρεαλιστικά στιγμιότυπα τα οποία εξελίσσονται στη φτωχογειτονιά και στα σπίτια που ζουν. Ο συγγραφέας, μέσα από την παρουσίαση της καθημερινής ζωής, καταφέρνει να παρουσιάσει τους διάφορους χαρακτήρες διεισδύοντας στο βάθος της ψυχής τους.
Μητέρα (Γιαννούλα):
Πρόκειται για μια αφοσιωμένη μητέρα και ένα εργατικό άνθρωπο που αγωνίζεται να συντηρήσει την οικογένειά της υπομένοντας τις ταπεινώσεις και τα αρνητικά σχόλια. Παρά τις προσπάθειές της να κρατήσει ισορροπίες στο σπίτι της, καταδικάζεται ερήμην από τη γειτονιά και τον άντρα της. Στο τέλος μένει μόνη να υπομένει τις συμφορές και τις δυσκολίες της καθημερινής επιβίωσης.
Πατέρας:
Από την αρχή παρουσιάζεται αδιάφορος για την οικογένειά του. Είναι τεμπέλης, ανεύθυνος και άσωτος παρά το ρόλο που έχει ως πατέρας. Οι ενέργειές του ταλαιπωρούν την οικογένειά του αλλά ο κοινωνικός περίγυρος δεν κατακρίνει τη συμπεριφορά του. Η εγκατάλειψη της οικογένειάς του αποτελεί είδος τιμωρίας της γυναίκας του αλλά ο ίδιος δεν φαίνεται να προβληματίζεται για τις συνέπειες των αποφάσεών του.
Αυτοβιογραφικά στοιχεία του Παπαδιαμάντη
Ο ίδιος ο συγγραφέας παρουσιάζεται στο διήγημα ως αφηγητής και αυτόπτης μάρτυρας του αρχικού επεισοδίου που εξελίσσεται στην πρώτη σκηνή. Οι καθημερινές του συνήθειες όπως η παρουσία του στο μπακάλικο της γειτονιάς και η περιγραφή της οικονομικής του κατάστασης αποτελούν στοιχεία από τη ζωή του ίδιου του συγγραφέα.
Ο ίδιος ο συγγραφέας παρουσιάζεται στο διήγημα ως αφηγητής και αυτόπτης μάρτυρας του αρχικού επεισοδίου που εξελίσσεται στην πρώτη σκηνή. Οι καθημερινές του συνήθειες όπως η παρουσία του στο μπακάλικο της γειτονιάς και η περιγραφή της οικονομικής του κατάστασης αποτελούν στοιχεία από τη ζωή του ίδιου του συγγραφέα.
Πέρα από αυτά τα στοιχεία, στο διήγημα φαίνεται και ο εσωτερικός κόσμος του Παπαδιαμάντη και πιο συγκεκριμένα, η ανθρωπιστική πλευρά του χαρακτήρα του. Αυτό αποτελεί στοιχείο που έχει επηρεαστεί από τη θρησκευτική ηθική και το χριστιανισμό γενικότερα. Η κίνησή του, να βοηθήσει οικονομικά το μικρό παιδί αλλά και η πρόθεσή του να κοινοποιήσει τα κοινωνικά προβλήματα μέσα από ένα διήγημα αποτελούν έμπρακτες αποδείξεις.
Όσον αφορά την επιλογή του μπακάλικου ως σκηνικό για την έναρξη της διήγησης, αυτό δεν είναι άσχετο με τις καθημερινές συνήθειες του συγγραφέα. Για το θέμα αυτό παραθέτουμε απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Βαλέτα: «Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης σύχναζε στο μπακάλικο του Καχριμάνη στην οδό Σαρρή, κοντά στου Ψυρή. Εκεί έτρωγε, εκεί έπινε, εκεί συναντούσε τους φίλους του, και όποτε είχε έμπνευση, αποτραβιόταν στο βάθος κι έγραφε κάποιο διήγημα.»
Ο Παπαδιαμάντης θίγει τα σοβαρά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της εποχής του μέσα από τη διεκτραγώδηση της κατάστασης μιας οικογένειας. Μέσα από αυτό το σενάριο, θέτει τα φλέγοντα προβλήματα που βιώνουν όσοι ζουν στις υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας όπως η φτώχια, η στέρηση, ο κατατρεγμός. Θέματα που θίγονται από το συγγραφέα
Η κοινωνική αδικία στην Αθηναϊκή φτωχογειτονιά συμπληρώνεται με τα οικογενειακά αδιέξοδα, τους τσακωμούς, τη βία και τέλος την εγκατάλειψη, θέματα που παρουσιάζονται μέσα από την καθημερινή ζωή της οικογένειας που πρωταγωνιστεί. Σημαντική θέση στο διήγημα κατέχει η παρουσίαση των συνεπειών αυτών στις αθώες παιδικές ψυχές, θύματα της κατάστασης που επικρατεί.
Παράλληλα θίγονται και άλλα θέματα όπως το θέμα της θέσης της γυναίκας καθώς και το πρόβλημα του αλκοολισμού
Πληροφοριακό υλικό από το βιβλίο του καθηγητή του Υπουργείου Παιδείας και πολιτισμού της Κύπρου
ΚΩΝ/ΝΟΥ ΘΕΟΤΟΚΗ "Η ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ"
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Η γραφική όψη μιας παλαιότερης εποχής όσο και η νοσηρή όψη μιας διεφθαρμένης κοινωνίας.
Ο κοινωνικός βίος διαφαίνεται μέσα από τις συζητήσεις των εργατών στην ταβέρνα με τα τραγούδια της αγάπης και του πόνου της απλής ζωής, τα αγνά ειδύλλια, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και τις κυριακάτικες συναντήσεις των γυναικών με τις αναφορές στις απλές καθημερινές έγνοιες
Παράλληλα αναδύεται η άλλη όψη με την πολιτική διαφθορά, την ύπαρξη κοινωνικών τάξεων, την άνιση κατανομή του πλούτου, την καταφυγή στην παρανομία και την ηθική διαφθορά, τη χρησιμοποίηση των προσωπικών διασυνδέσεων με σκοπό την εκμετάλλευση της πολιτικής κατάστασης και το κυνήγι του κέρδους.
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
Μέσα στο έργο Η Τιμή και το Χρήμα διαφαίνεται έντονα η ψυχογραφική ικανότητα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη ως συγγραφέα που πλάθει ακέραιους τους χαρακτήρες του έργου του. Τα πρόσωπα παρουσιάζονται με δυναμικό τρόπο μέσα από τη συμπεριφορά τους, τις πράξεις τους, τα λόγια και τις σκέψεις τους, με αποτέλεσμα οι χαρακτήρες του έργου να διαγράφονται ανάγλυφα, καθώς εξελίσσεται η ιστορία. Παρουσιάζονται ζωντανά, πειστικά και αυθύπαρκτα τα πρόσωπα, με καθαρό το περίγραμμα και τις ιδιομορφίες της ιδιοσυγκρασίας τους. Ο συγγραφέας, πιστός στις αρχές της νατουραλιστικής τεχνοτροπίας, διεισδύει στις ψυχές των ηρώων του και περιγράφει λεπτομερειακά τις αντιδράσεις τους.
Γενικά μπορεί να διατυπωθεί ότι τα πρόσωπα του έργου παρουσιάζονται ως μοιραία θύματα των περιστάσεων και ενός άδικου κοινωνικού συστήματος. Είναι υποταγμένα στις απαιτήσεις μιας πλοκής που εξαρτά τη μοίρα τους από το κοινωνικό σύστημα και τη διάρθρωση της κοινωνίας. Οι ίδιοι δε φαίνεται να έχουν προσωπική ευθύνη για τη δυστυχία τους. Τα βασικά πρόσωπα είναι οι δύο γυναίκες και ολόκληρο το έργο αποτελεί έναν ύμνο στην αποφασιστικότητα, την αγωνιστικότητα και το ήθος τους. Τα αντρικά πρόσωπα απεικονίζονται ανίκανα να σπάσουν τα δεσμά τους , αφού είναι παραδομένα είτε στις ανθρώπινες αδυναμίες είτε στις κοινωνικές προκαταλήψεις.
I. Η σιόρα Επιστήμη είναι ένας γνώριμος τύπος στην πεζογραφία της εποχής. Είναι μια γυναίκα που έχει επωμιστεί όλες τις ευθύνες της διακυβέρνησης της οικογένειάς της, αφού ο άντρας της παρουσιάζεται ανίκανος και άσωτος. Οδηγημένη από την ανάγκη, ανέπτυξε ένα υπολογιστικό χαρακτήρα με κέντρο της συνείδησής της το χρήμα. Η σπουδαιότερη έγνοιά της είναι τα οικονομικά της οικογένειάς της. Διαχειρίζεται με
ικανότητα τα οικονομικά, αποταμιεύει χρήματα για την αποκατάσταση των παιδιών της, αρνείται να ξεφύγει από τον προγραμματισμό που η ίδια έχει κάνει και ελέγχει πλήρως το οικογενειακό ταμείο. Παρουσιάζεται ως μια γυναίκα δυναμική και αυταρχική, που εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να αυξήσει τα έσοδά της, αποφεύγοντας ή περιορίζοντας στο ελάχιστο κάθε δαπάνη. Είναι άξια, προκομμένη και υπεύθυνη, αφού εργάζεται με όλες τις δυνάμεις της και αφιερώνει τη ζωή της στην προσφορά προς την οικογένειά της. Χαρακτηρίζεται από ψυχραιμία και ετοιμότητα ιδιαίτερα όταν οι λαθρέμποροι τής προτείνουν να συνεργαστεί μαζί τους. Παρουσιάζεται δίκαιη απέναντι στα παιδιά της, γιατί δε θέλει να αδικήσει κανένα όσον αφορά την οικονομική αποκατάστασή τους στο μέλλον.
Απέναντι στο θέμα των δύο αξιών (τιμή και χρήμα), που πραγματεύεται το έργο, φαίνεται να παρουσιάζει μια συμπεριφορά που μπορεί να χαρακτηριστεί αντιφατική. Η τιμή για αυτήν παίρνει αρχικά τη μορφή της προσφοράς των οικονομικών πόρων στην οικογένειά της, της εξασφάλισης των παιδιών της και της προστασίας της τιμής της κόρης της. Στη συνέχεια παίρνει τη μορφή της αποκατάστασης της προσβεβλημένης τιμής της Ρήνης, που στο τέλος γίνεται ακόμα και με παρέκκλιση από τον οικονομικό προγραμματισμό της. Σ’ όλο το έργο η σιόρα Επιστήμη δίνει μεγάλη αξία στο χρήμα, που αποτελεί το σκοπό της ζωής της, γι’ αυτό και συνεργάζεται με τους λαθρέμπορους. Παράλληλα όμως αναγνωρίζει την αξία της τίμιας και επίπονης εργασίας ως μέσου αντιμετώπισης των αναγκών της ζωής.
II. Ο Αντρέας είναι το άτομο που εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητες που του παρέχει η παρασιτική κοινωνία της εποχής και η κομματική προστασία, για να κερδίσει χρήματα. Απώτερος του σκοπός φαίνεται να είναι η αποκατάσταση της οικονομικής κατάστασης και του ονόματος της οικογένειάς του. Παρουσιάζεται να έχει σταθερά συναισθήματα, αλλά η συμπεριφορά του παρουσιάζει διακυμάνσεις και πολλές φορές είναι αντίθετη με τα συναισθήματά του. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι δέχεται ταυτόχρονα πιέσεις από την αριστοκρατική του τιμή και την ανάγκη του χρήματος, όταν θα πρέπει να χειριστεί ζητήματα της καρδιάς. Αποτέλεσμα είναι να παραπαίει ανάμεσα σε δυο στάσεις ζωής.
Γενικά θα μπορούσε να υποστηριχτεί ότι κατά την εξέλιξη του έργου ο Αντρέας παρουσιάζει αντιφατική συμπεριφορά. Υπόσχεται γάμο στη Ρήνη και τη μάνα της αλλά αθετεί την υπόσχεσή του στη συνέχεια. Ζητάει επίμονα μεγάλο χρηματικό ποσό, παζαρεύοντας την αγάπη του μέσα από στυγνούς εκβιασμούς αλλά, όταν η Ρήνη τον ακολουθεί στο σπίτι του, δεν προβάλλει οικονομικές απαιτήσεις. Κυνηγάει το εύκολο κέρδος αλλά τελικά αποφασίζει να δουλέψει. Αρνείται να παντρευτεί την πλούσια κοπέλα που θα του εξασφαλίσει την οικονομική ευημερία και παίρνει τη Ρήνη στο σπίτι του, για να μην την παντρευτεί άλλος. Την εκθέτει με την εγκυμοσύνη της αλλά, αφού εξασφαλίσει την προίκα που ζητά, τρέχει κοντά της ευτυχισμένος.
Ο Αντρέας είναι ένας ερωτευμένος νέος με έντιμες προθέσεις, ο οποίος γίνεται ανεύθυνος, αδύναμος, αναποφάσιστος, υστερόβουλος και ιδιοτελής. Προδίδει την αγάπη του, για να αποκτήσει χρήματα και να διατηρήσει την τιμή της κοινωνικής του θέσης.
III. Η Ρήνη αποτελεί το νέο ήθος, που είναι ξεκάθαρα ανώτερο και προωθημένο για την εποχή της. Η Ρήνη είναι μια κοπέλα με αγνά συναισθήματα, ανιδιοτελής, εργατική, τολμηρή, αποφασιστική και με αυτοπεποίθηση. Απαιτεί από τους άλλους εντιμότητα, ειλικρίνεια, κατανόηση και σεβασμό. Είναι μια αγνή μορφή στο έργο, που γίνεται το θύμα τόσο της τιμής των άλλων όσο και του χρήματος. Η ίδια δίνει αξία μόνο στην αληθινή αγάπη και υπηρετεί στο τέλος με κάθε τίμημα την αξία της αξιοπρέπειας. Για χάρη της αγάπης παραβιάζει όλους τους κώδικες τιμής που της επιβάλλουν οι κοινωνικές συνθήκες και για χάρη της αξιοπρέπειας αρνείται να καταδεχτεί τη συμφεροντολογική αγάπη και το συμβιβασμό της κοινωνικής αποκατάστασης.
Το μεγαλείο του χαρακτήρα της βρίσκεται ακριβώς στο ότι προτίμησε την κατακραυγή της κοινωνίας και τη δυστυχία από μιαν αγάπη που στηρίζεται στο χρήμα και την ιδιοτέλεια. Αφού θα είναι μια αστεφάνωτη μητέρα, θα έχει να αντιμετωπίσει ανείπωτες δυσκολίες αλλά αποφασίζει να το κάνει, φανερώνοντας τον ακέραιο χαρακτήρα της, τη δύναμη της ψυχής και της θέλησής της. Με ισχυρή θέληση καταφέρνει να σπάσει τον ασφυκτικό κλοιό των συνθηκών και του περιβάλλοντος και προτείνει μια διαφορετική από τα καθιερωμένα στάση. Μέσα από τη δοκιμασία της αγάπης της συνειδητοποιείται και οδηγείται σε μια εσωτερική απελευθέρωση, πραγματοποιώντας τη δική της ψυχική επανάσταση. Πραγματοποιεί μια νίκη σε καθαρά ηθικό πεδίο, μια νίκη της γυναικείας αξιοπρέπειας σε προσωπικό επίπεδο και προβάλλει το δικό της ηθικό ανάστημα απέναντι στον κοινωνικό περίγυρο, οδηγούμενη σε μια προσωπική πορεία υπέρβασης και ανόδου.
IV. Ο πατέρας Τρίνκουλος είναι μια αντρική παρουσία που βρίσκεται στο περιθώριο. Ο ίδιος μοιάζει με τη Ρήνη, αφού περιφρονεί τόσο την τιμή όσο και το χρήμα, ζει έξω από τις κοινωνικές συμβάσεις και δίνει αξία στην ευτυχία του ανθρώπου. Είναι άσωτος και ανεύθυνος, αφού σπαταλά την περιουσία του με το χαρτοπαίγνιο και το πιοτό. Παραμένει σε όλο το έργο αδύναμος να αντιμετωπίσει τη γυναίκα του ή να έχει λόγο στο σπίτι και την οικογένειά του. Πέρα όμως από αυτά ο αγαθός και άβουλος Τρίνκουλος αγαπά πραγματικά την κόρη του, κατανοεί το δράμα της, της συμπαραστέκεται με ειλικρίνεια και παρακινεί τη γυναίκα του να της εξασφαλίσει την ευτυχία. Ο πόνος του όταν κλαίει είναι ειλικρινής και τα δάκρυά του πραγματικά. Όταν αναθεματίζει τα τάλαρα, εκφράζει πραγματική περιφρόνηση, αφού ο ίδιος συνειδητοποιεί ότι αποτελούν την αιτία της δυστυχίας των δύο ερωτευμένων νέων.
Βλέπουμε το μέθυσο πατέρα στο έργο να εκφράζει τη σοφία των απλών ανθρώπων του περιθωρίου, που αντιλαμβάνονται την ειρωνεία της ζωής, την κακία των ανθρώπων, την αδικία της εποχής και της κοινωνίας και επιλέγουν να ακολουθούν το μοναχικό δρόμο πέρα από τα καθιερωμένα όρια. Ο Τρίνκουλος παρουσιάζεται να έχει μια στάση παθητική και συμβιβαστική, μια στάση αποδοχής της υφιστάμενης κοινωνικής πραγματικότητας. Ίσως όμως πέρα απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά να εκπροσωπεί το ασυμβίβαστο πνεύμα των ανθρώπων που ζουν το σήμερα και με απαξιωτική αντίληψη δεν υποτάσσονται σε καμιά κοινωνική επιταγή.
Η ΑΦΗΓΗΣΗ
Σε κάθε σκηνή ο αφηγητής, ετεροδιηγητικός και αμέτοχος, δίνει παραστατικά το σκηνικό χώρο, τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, τις κινήσεις, τις πράξεις, τους διαλόγους και τη συμπεριφορά των ηρώων. Ο παντογνώστης αφηγητής δε συμμετέχει στα γεγονότα και επιτυγχάνει την αντικειμενικότητα, σύμφωνα με τις αρχές του κοινωνικού ρεαλισμού Η μεταφορά από μια σκηνή σε μια άλλη ακολουθεί τον εμπλουτισμό των χαρακτήρων, το φώτισμα των εσωτερικών καταστάσεων, τη σύγκλιση των γεγονότων και την πορεία της δράσης προς την κορύφωση. Μπορεί έτσι να διατυπωθεί η άποψη ό τι το διήγημα είναι δομημένο στη βάση μιας κλιμακωτής πορείας εξέλιξης. Παρατηρείται μια αυστηρή αλληλουχία των καταστάσεων από την αρχή του διηγήματος ως την τελική του λύση.
Συγκεκριμένα ο Θεοτόκης ακολουθεί αντικειμενική και απρόσωπη αφήγηση με μηδενική εστίαση. Ο συγγραφέας - αφηγητής είναι αμέτοχος στην ιστορία, αφηγείται τα γεγονότα σε γ΄ πρόσωπο και παραμένει αντικειμενικός παρατηρητής και αποστασιοποιημένος από τα όσα διαδραματίζονται. Δεν παρεμβαίνει προσωπικά στα όσα διαδραματίζονται, δεν τα σχολιάζει καθώς τα ίδια τα γεγονότα και οι πράξεις των προσώπων παρουσιάζονται στον αναγνώστη, που καλείται να σχηματίσει ανεπηρέαστος τη δική του γνώμη.
Ο ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
Ο χρόνος κυλάει ομαλά, γραμμικά. Ο χρόνος της ιστορίας διαρκεί κάπου οχτώ μήνες, ανάμεσα στο καλοκαίρι και τις απόκριες. Ο χρόνος της αφήγησης ταυτίζεται σχεδόν με το χρόνο της δράσης με αποτέλεσμα τη θεατρικότητα του κειμένου. Δίνεται έτσι η ευχέρεια στον αναγνώστη να απολαύσει τη γρήγορη εξέλιξη και εναλλαγή των γεγονότων. Ο διάλογος αποτελεί τον κυρίαρχο αφηγηματικό τρόπο στα περισσότερα μέρη του διηγήματος, με αποτέλεσμα να αποδίδονται με παραστατικότητα, ζωντάνια και αμεσότητα οι συναισθηματικές εξάρσεις και οι δραματικές εντάσεις.
ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ
Ο Θεοτόκης στο συγκεκριμένο έργο ακολουθεί ξεκάθαρα το ρεύμα του ρεαλισμού τόσο στα αφηγηματικά όσο και στα περιγραφικά και τα διαλογικά μέρη. Ο ρεαλισμός, μια τεχνοτροπία με την οποία αναπαρασταίνεται πιστά και αντικειμενικά η σύγχρονη πραγματικότητα, χωρίς πολλά εκφραστικά στολίδια, χωρίς εξιδανικεύσεις και χωρίς την παρέμβαση του λογοτέχνη, που αποκλείει τα προσωπικά του συναισθήματα, τις κρίσεις και τις δικές του ερμηνείες για τα γεγονότα, είναι εμφανής σε όλο το έργο. Μέσα στο πλαίσιο του ρεαλισμού το περιεχόμενο στρέφεται σε καθημερινά θέματα, που έχουν σχέση με τη ζωή, τον κοινό άνθρωπο και τις κοινές εμπειρίες. Ακραία μορφή του ρεαλισμού είναι ο νατουραλισμός, του οποίου βασική αρχή είναι ότι ο άνθρωπος διαμορφώνεται κάτω από την επίδραση κυρίως του περιβάλλοντος και των περιστάσεων. Αποτέλεσμα των εξωτερικών δυνάμεων που περιορίζουν την ελευθερία του ανθρώπου, των εσωτερικών παρορμήσεων που τον υποβιβάζουν στο επίπεδο των ζώων και των διαθέσεων της στιγμής ή των κληρονομικών παρορμήσεων είναι η ηθική συμπεριφορά του ανθρώπου.
Η ρεαλιστική γραφή στην Τιμή και το Χρήμα αντικατοπτρίζει την πραγματική όψη των χώρων, των καταστάσεων, των γεγονότων, της συμπεριφοράς των ανθρώπων χωρίς να εξιδανικεύει αλλά παρακολουθώντας την πραγματικότητα. Τέτοια δείγματα ρεαλιστικής γραφής μπορούν να εντοπιστούν στη λεπτομερή περιγραφή του πρωινού ξυπνήματος της σιόρα Επιστήμης και της Ρήνης (σ. 11-13), στην περιγραφή του χώρου, στην περιγραφή του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς του άντρα της (σ. 75).
Παράλληλα, ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης μπλέκει αριστοτεχνικά την αφήγηση, την περιγραφή και το διάλογο σε όλη την έκταση του διηγήματος. Η περιγραφή εστιάζεται κυρίως στις ψυχικές καταστάσεις καθώς τα βασικά πρόσωπα συνειδητοποιούν ως ένα σημείο, έστω και με αφελή τρόπο, ότι οι κοινωνικοί θεσμοί, όπως το χρήμα, είναι η αιτία της δυστυχίας τους. Ο διάλογος είναι κυρίως σύντομος, ζωντανός και φυσικός, κυριαρχεί σε όλο το έργο οδηγώντας σε μεγάλη δραματική ένταση. Φυσικός και αβίαστος φωτίζει το χαρακτήρα και την ψυχολογία των προσώπων και φανερώνει την ένταση των συναισθημάτων τους. Η αμεσότητα της γραφής του Θεοτόκη δημιουργεί μια σκηνή, όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα και ένα θεωρείο απ’ όπου μπορεί ο αναγνώστης να τα παρακολουθήσει.
Πληροφοριακό υλικό από το βιβλίο του καθηγητή του Υπουργείου Παιδείας και πολιτισμού της Κύπρου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)