ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΤΣΟΛΑΚΗ

Χθες, στις 30/7/2013,  συμπληρώθηκε ένας χρόνος χωρίς το Χρίστο Τσολάκη. Παίδεψα αρκετά το κεφάλι μου, για να γράψω κάτι σαν επιμνημόσυνη δέηση αλλά γρήγορα εγκατέλειψα την ιδέα. Σήμερα, ξεφυλλίζοντας το τελευταίο τεύχος του περιοδικού "ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ", θεώρησα πως αυτά που θα ήθελα να πω, τα είπε πολύ καλύτερα από μένα ο Παναγιώτης Δόικος, επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο Α.Π.Θ, σ΄ένα άρθρο του, απόσπασμα του οποίου σας παραθέτω παρακάτω:

"Στα μαθήματά του αισθανόσουν, και επιθυμούσες να συν-εκφράσεις με την πράξη σου  μέσα στην τάξη, κατά την εξέλιξη της μαθησιακής διεργασίας, αλλά και στην έξω ζωή, στην ανοιχτή προέκταση μιας ατμόσφαιρας που διείσδυε καταφατικά στις άλλες σου εκδηλώσεις , τον καλύτερο εαυτό σου, τον αυθεντικότερο. Τον έτοιμο να αναμετρηθεί με ό,τι τον κέντριζε, θετικά ή και επιθετικά. Έτσι, συνειδητά ή - ίσως συχνότερα - ασυνείδητα, συνέπραττες με το περιεχόμενο της προγραμματικής πρότασης που σημάδευε βιωματικά τον επιστημονικό ορίζοντα του Χρίστου: να ενεργοποιείται το είναι της παιδείας ως πραγμάτωσης της ανώτερης φύσης του ανθρώπου. Η συμμετοχή στις συζητήσεις μέσα στη σχολική αίθουσα, η παραγωγική στιγμή της εξέτασης, η παρακολούθηση της παράδοσης, η εργασία πάνω στο ανοιχτό τετράδιο και η μελέτη του βιβλίου στο σπίτι, η δημιουργική προσδοκία του μαθήματος ως η εντονότερη εξαίρεση μέσα στο κλίμα της πιεστικής συνθήκης που προκαλεί στο τίναγμα της έφηβης ύπαρξης η "υποχρέωση να πηγαίνεις στο σχολείο", όλα τούτα διαπνέονταν από την ουσία της πρότασης του Τσολάκη, που  προανέφερα, όπως ο ίδιος - με τη φιλική μοναδικότητα του τρόπου του - μας τη μετέδιδε.

Αν θα θέλαμε να βρούμε μια εμβληματική αρχή που να κωδικοποιούσε, συνοψίζοντάς το, το υλικό της μιας τέτοιας πρότασης, όπως το αισθανόμασταν και το στοχαζόμασταν, όπως - συνειδητά και προπάντων αυθόρμητα - το βιώναμε, θα οδηγούμασταν στη σχέση αμοιβαιότητας ανάμεσα στην ευθύνη και την ελευθερία."

 

Εδώ ταιριάζει- νομίζω- απόλυτα το "Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΕΜΠΝΕΕΙ".