Περιγραφή χώρου, προσώπου, έργου τέχνης

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΧΩΡΟΥ

Στα χρόνια του παππού μου, του πατέρα της μητέρας μου, η γη πια ήταν έτοιμη κ’ έγινε το υποστατικό. Απ’ τη μητέρα μου έμαθα το πώς έγινε η πρώτη καλύβα, πότε η γιαγιά μου φύτεψε με τα χέρια της τον πλάτανο στην αυλή, πότε φυτέψανε τα κλήματα. Στο υποστατικό έμπαινες από μια μεγάλη πόρτα, καμωμένη με σκαλιστό ξύλο. Στη μέση ήταν μια αυλή και γύρω-γύρω της, η μια χτισμένη κοντά στην άλλη, ήταν οι οικοδομές. Στα κάτω πατώματα ήταν οι αποθήκες κ’ οι στάβλοι, στ’ απάνω η κατοικία του παππού και της γιαγιάς μας, πλάι ο ξενώνας, και πλάι οι κατοικίες για τις γυναίκες και τους ζευγάδες που δουλεύανε στο κτήμα ολοχρονίς. Μια ξύλινη σκάλα σε ανέβαζε απ’ την αυλή στο σπίτι του παππού, κι από κει άρχιζε το ξύλινο μπαλκόνι που ένωνε κυκλικά όλα τα χτίρια. Τα παράθυ- ρα όλα βλέπαν μες στην αυλή, και μονάχα το σπίτι του παππού είχε ένα σιδερόφραχτο παράθυρο που έβλεπε έξω, τον κόσμο τον έξω απ’ τη μεγάλη πόρτα. Έτσι το υποστατικό έμοιαζε σα μοναστήρι ή σα φρούριο, καμωμένο όλο με γερή πέτρα του Σαρμουσάκ για το φόβο των ληστών. Όμως δεν είχε τίποτα απ’ την ασκητική αυστηρότητα των μοναστηριών, μήτε απ’ την αγριότητα των φρουρίων. Ήταν βαμμένο με γαλάζιο χρώμα. Σ’ ένα επί τούτου δωμάτιο ήταν φυλαγμένα σαν πολύτιμα πράγματα τα όπλα, γκράδες και μαρτίνια και σπαθιά, όσα θα φτάνανε για ν’ αρματώσουν όλους τους ζευγάδες σε ώρα ανάγκης, αν μας ρίχνονταν ληστές. Αυτό το δωμάτιο το λέγαμε το «Κίτρινο» επειδή ήταν βαμμένο με δυνατό κίτρινο χρώμα. Το δικό μας, των παιδιών, ήταν πλάι στα όπλα, κ’ η γειτονία τους μας έκανε να τα συλλογιζόμαστε πολύ. Και καθώς το Κίτρινο ήταν πάντα κλειδωμένο και κανένας δεν είχε την άδεια να το ανοίξει εκτός απ’ τον παππού, η φαντασία μας του έδινε μεγάλες διαστάσεις, το σχημάτιζε σα μυστικό καταφύγιο μυθικών πλασμάτων.

 Ηλίας Βενέζης, Αιολική γη, εκδ. Εστία

Στη φωτογραφία  που ακολουθεί  βλέπετε  το εξωτερικό ενός σπιτιού. Να το περιγράψετε.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Ένα γεροντάκι ανέβηκε τη σκάλα. […] πρόσεξε όμως ότι σ΄αυτό το πρόσωπο υπήρχε κάτι το σατανικό και προπαντός εκείνο το δεν ξέρω τι που τραβάει σαν μαγνήτης τους καλλιτέχνες. Φανταστείτε ένα μέτωπο φαλακρό, κυρτό και προεξέχον, που να κατρακυλά σαν καταρράκτης πάνω σε μια μικρή πατημένη μύτη που ανασηκώνεται στην άκρη όπως η μύτη του Rabelais ή του Σωκράτη. ένα στόμα γελαστό και ρυτιδωμένο, ένα σαγόνι μικρό στραμμένο περήφανα προς τα πάνω, στολισμένο με μια αιχμηρή γενειάδα, μάτια γαλαζοπράσινα που φαινομενικά είχαν χάσει με τα χρόνια τη λάμψη τους αλλά που, καθώς έρχονταν σ΄αντίθεση με τη φιλντισένια λευκότητα στην οποία έπλεαν οι κόρες, έριχναν μερικές φορές, όταν η οργή ή ο ενθουσιασμός έφταναν σε παροξυσμό, κάτι βλέμματα που μαγνήτιζαν. Απ΄την άλλη, το πρόσωπο ήταν ιδιαίτερα καταβεβλημένο απ΄την κούραση που είχε επιφέρει η ηλικία, κι ακόμα περισσότερο απ΄τις σκέψεις εκείνες που σκάβουν τόσο την ψυχή όσο και το σώμα. Τα μάτια του δεν είχαν πια βλεφαρίδες, και μετά βίας έβλεπε κανείς κάποια ίχνη φρυδιών πάνω απ΄τις προεξέχουσες κόχες τους. Βάλτε αυτό το κεφάλι σ΄ένα σώμα ασθενικό, περιζώστε το με μια δαντέλα απαστράπτουσας λευκότητας και κολλαρισμένη τέλεια, ρίξτε στο μαύρο περιστερνίδιο του γέρου μια βαριά χρυσή αλυσίδα, και θα έχετε μια αμυδρή εικόνα αυτού του προσώπου στο οποίο το αδύνατο φως της σκάλας έδινε ένα χρώμα ακόμα πιο εξωπραγματικό. Θα λέγατε ότι πρόκειται για ένα πίνακα του Rembrandt που σιωπηλά και χωρίς κάδρο βαδίζει μέσα στη σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιούργησε για τα δικά του έργα εκείνος ο μεγάλος ζωγράφος.

Honore De Balzac: » Το άγνωστο αριστούργημα»

--Να περιγράψετε το πρόσωπο που εικονίζεται στην ακόλουθη φωτογραφία

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΕΡΓΟΥ ΤΕΧΝΗΣ

Ο Βερμέερ απεικονίζει εδώ μια κοπέλα στραμένη προς το θεατή κατά τα τρία τέταρτα, με τα χείλη μισάνοιχτα και τα μάτια υγρά. Η στάση και η έκφρασή της μεταδίδουν μια αίσθηση εξαιρετικής αμεσότητας. Το μοντέλο φοράει κίτρινη ζακέτα και γαλάζιο τουρμπάνι, από το οποίο πέφτει μια λωρίδα στον τόνο της ζακέτας. στ΄αφτί της αστράφτει ένα μαργαριτάρι σαν σταγόνα, με οπάλινες ανταύγειες.

Ο πίνακας βρίσκεται σε αρκετά κακή κατάσταση και φαίνονται τα σκασίματα. Πάντως, μπορούν να εκτιμηθούν τα απαλά τονικά περάσματα στο πρόσωπο και η συνετή χρήση διάφανων βερνικιών στο γαλάζιο μέρος του κεφαλόδεσμου. Όσο για το ουδέτερο και σκοτεινό φόντο, είναι εντελώς ασυνήθιστο για έργο του Βερμέερ.

Βερμέερ: Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι ( Roberta D Adda)

--Να περιγράψετε τον πίνακα ¨Το υπνοδωμάτιο» του Βαν Γκογκ