Στην ουρά...

Ένα διήγημα γραμμένο με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα της πολιτικής επικαιρότητας

ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ

της Αγγελικής Τανίδου

-Δεν έχει άλλα εικοσάευρα. Μόνο πενηντάρικα βγάζει το μηχάνημα.

-Ας είναι… είπαν μερικοί χαμογελώντας.

Κοίτα που φτάσαμε, σκέφτηκε. Να είμαστε κι ευχαριστημένοι που θα πάρουμε πενήντα ευρώ. Από τα χρήματά μας!

Και περίμενε υπομονετικά τη σειρά του.

Ο Νίκος, πατημένα ογδόντα πια, ξυπνούσε κάθε μέρα κατά τις πέντε. Που να του κολλήσει ύπνος, μόλις έβλεπε την πρώτη αχτίδα του ήλιου.  Το χειμώνα βέβαια χουζούρευε λίγο παραπάνω αλλά το καλοκαίρι ήταν όρθιος μαζί με τα κοκόρια. Δυσεύρετο είδος στην πόλη τα κοκόρια.  Σηκωνόταν λοιπόν, πλενόταν με κρύο νερό να καθαρίσει  το κεφάλι από τα όνειρα και τις έγνοιες της νύχτας και έφτιαχνε το καφεδάκι του. Καθόταν στη βεράντα τα καλοκαίρια, και το απολάμβανε στη πρωινή ησυχία.

Η κατάσταση στη χώρα ήταν δύσκολη. Οικονομική κρίση, προβλήματα ρευστότητας, έλεγχος από τη Ευρώπη, επανειλημμένες διασκέψεις για να βρεθεί  λύση  με το χρέος. Είπε να ανοίξει την τηλεόραση να δει τις ενημερωτικές εκπομπές.  Όμως το δημοψήφισμα δεν το περίμενε. Κόντεψε να του φύγει το φλιτζάνι από το χέρι. Να αποφασίσει λέει ο λαός για το μέλλον μας στην Ευρώπη.

 Είχε κοιμηθεί νωρίς το προηγούμενο βράδυ και δεν πρόλαβε το διάγγελμα του πρωθυπουργού. Θυμήθηκε το  δημοψήφισμα του 1974, όταν θα αποφάσιζαν για το  βασιλιά.

Ο πατέρας του, βασιλικός μέχρι κόκαλο,  του ζάλιζε κάθε μέρα το κεφάλι μην πάει και κάνει καμιά κουτουράδα και ψηφίσει αβασίλευτη δημοκρατία. Με αυτά τα φιλελεύθερα  που του αράδιαζε δεν ήταν και πολύ σίγουρος για το γιο του. Τη μάνα, της είχε δώσει ήδη το ψηφοδέλτιο έτοιμο στο φακελάκι. Της είπε και το ανέκδοτο,  μη μπερδευτεί και το φυλάξει. Αυτό το ανέκδοτο- τι ανέκδοτο, πραγματικό γεγονός ήταν- μας το έλεγε κάθε φορά που είχαμε εκλογές.

Ο παππούς του έκανε αγώνα τότε στις εκλογές με την Ένωση Κέντρου, για να μαζέψει ψήφους το κόμμα. Είχε δώσει λοιπόν σε μια γειτόνισσα το σταυρωμένο ψηφοδέλτιο και της είπε να το φυλάξει μην το χάσει ως την Κυριακή. Όταν την είδε το πρωί της Δευτέρας στο δρόμο και τη ρώτησε αν το έριξε στην κάλπη, εκείνη με περισσή αφέλεια του απάντησε:

-Τι λες, κυρ Γιώργο; Εδώ στον κόρφο το ’χω. Δε μου είπες να το φυλάξω;

 Άρχισε να κάνει ζάπινγκ ανήσυχος. Συγκεχυμένες πληροφορίες ερχόταν από παντού. Δε θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, θα γίνει κούρεμα καταθέσεων, δε θα ανοίξουν οι τράπεζες τη Δευτέρα… . Κι αυτοί οι δημοσιογράφοι τα παραφουσκώνουν λίγο τα πράματα, σκέφτηκε.

Άλλαξε κανάλι. Κι εκεί τα ίδια. Η κατάσταση ήταν σοβαρή. Ήπιε δυο γουλιές καφέ. Αν είχε τσιγάρο, σίγουρα θα άναβε ένα, κι ας του το ΄χε απαγορέψει ο γιατρός. Έκλεισε την τηλεόραση εκνευρισμένος.

Ντύθηκε βιαστικά και πήρε τα κλειδιά της εξώπορτας. Η γυναίκα του, μόλις είχε ξυπνήσει.

-Την άλλη Κυριακή έχουμε δημοψήφισμα της είπε κι έκλεισε πίσω του την πόρτα, αφήνοντας την μετέωρη.

Κάλεσε το ασανσέρ από τον 4^ο και μόλις βγήκε από την πολυκατοικία πήρε μια βαθειά ανάσα. Περπατούσε προσεκτικά. Το χειμώνα είχε γλιστρήσει στο πεζοδρόμιο και ταλαιπωρήθηκε τρεις μήνες με ένα σπασμένο χέρι, μέχρι να συνέλθει. Τάχυνε λίγο το βήμα του και μόλις έστριψε στη γωνία είδε γύρω στο είκοσι άτομα να περιμένουν στο ΑΤΜ,  για να βγάλουν χρήματα.

Δεν έδωσε και πολύ σημασία. Σιγά μη στεκόταν στην ουρά. Εξάλλου πάντοτε φρόντιζε να έχει λίγα χρήματα στο σπίτι για ώρα ανάγκης. Μεγάλοι άνθρωποι ήταν κι αυτός και η γυναίκα του. Ένιωθε ασφάλεια μ΄ ένα κομπόδεμα.

Στο φούρνο δεν είχε πολύ κόσμο. Ήταν πρωί ακόμα. Πήρε το ψωμί και δυο κουλούρια. Μπήκε και στο σούπερ-μάρκετ για το γάλα και τα γιαουρτάκια της κυρίας Ευδοκίας. Πρόσεξε την ημερομηνία λήξης, τα έβαλε στο καλάθι και κατευθύνθηκε στο ταμείο. Δυο κυρίες περίμεναν με τα καρότσια τους  να ξεχειλίζουν τρόφιμα. Ζυμαρικά, όσπρια, κονσέρβες, σάλτσες, αλεύρι…

-          Τι έγινε κορίτσια; Πόλεμο έχουμε;

-          Τηλεόραση δε βλέπετε; πετάχτηκε η μια.

-          Από βδομάδα θα μας δίνουν χρήματα με το σταγονόμετρο, συμπλήρωσε η άλλη.

Έμεινε προβληματισμένος. Πανικός με το παραμικρό! Αυτή η νέα γενιά, στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να δυσκολευτεί, τρομάζει. Που να ζούσε πολέμους, πείνα, εμφύλιο, σκέφτηκε ο Νίκος. Πλήρωσε τα ψώνια του και ξεκίνησε για το σπίτι. Η ουρά στην τράπεζα είχε φτάσει μέχρι την επόμενη γωνία. Προσπέρασε πάλι και κατευθύνθηκε προς το σπίτι.

Δεν πρόλαβε να βάλει τα κλειδιά στην πόρτα και άκουσε τη γυναίκα του να μιλάει μεγαλόφωνα στο τηλέφωνο. Το έκλεισε βιαστικά.

                -Τα παιδιά ανησυχούν αν έχουμε χρήματα στο σπίτι. Να πάμε λέει να πάρουμε τα φάρμακά μας για ένα μήνα τουλάχιστον. Και κάναμε βλακεία, είπαν, που δε βγάλαμε μια κάρτα και τώρα θα στήνεσαι στην ουρά για τη σύνταξη. Και τις οικονομίες μας, θα μας τις φάνε οι τράπεζες… Ούτε για τις κηδείες μας δε θα έχουμε…

                -Τελείωσες κυρία Ευδοκία με το λογύδριο; Άσε με τώρα λιγάκι στην ησυχία μου και κλείσε και την τηλεόραση που την έχεις στη διαπασών.

Πήγε στην κουζίνα κι έψησε ένα δεύτερο καφέ. Έβγαλε τα τσιγάρα που αγόρασε από το περίπτερο κι άναψε ένα. Αν η Ευδοκία τολμούσε να του πει καμιά κουβέντα, θα της τα έφερνε στο κεφάλι.  Εκείνη, για μεγάλη του έκπληξη, μόλις τον είδε με το τσιγάρο στο χέρι, πήγε στο σαλόνι να φέρει ένα τασάκι. Από τα καλά της. Δεν είπε λέξη. Μετά από τόσα χρόνια συνύπαρξης ζυμώνονται οι άνθρωποι και δε  χρειάζεται να λένε πολλά. Επικοινωνούν με τα μάτια, με το νου, με την καρδιά. Τον άφησε πάλι μόνο του, όπως της το ζήτησε.

Στην ουρά για εξήντα ευρώ, σκέφτηκε. Έτσι όπως τα καταφέραμε… Μετά την κατοχή είχαν την ΟΥΝΡΑ, που έστελνε βοήθεια στους εξαθλιωμένους Έλληνες.  Στην αυλή του σχολείου με τα ξυπόλητα πιτσιρίκια να περιμένουν με τα τενεκεδένια σουπιεράκια τους στη σειρά να πάρουν από μια κουταλιά κρέμα ή γάλα κακάο που το έφτιαχναν με σκόνη λέει , όχι με αληθινό γάλα.

 -Σα μπουγαδόνερο, έλεγε ο παππούς.

Και πόσες ιστορίες ακόμα δεν άκουσε από τη γιαγιά του, όταν ήρθαν πρόσφυγες από τη Μικρασία  μετά την καταστροφή. Στη σειρά για να μπούνε στα πλοία, στη σειρά για μια θέση στους καταυλισμούς προσφύγων, στη σειρά για να πάρουν ρούχα και κουβέρτες από τον Ερυθρό Σταυρό. Κι αργότερα στη σειρά για την προσευχή στο σχολείο και για το συσσίτιο στο στρατό… Μόνο στον άλλο κόσμο πας κατά προτεραιότητα και με τη διαδικασία του κατεπείγοντος.

-Τόσες φορές  στη σειρά και σε σειρά ακόμα δε μπήκαμε, σκέφτηκε μελαγχολικά ο Νίκος.

Παράτησε και το δεύτερο καφέ μισοτελειωμένο και  πήγε να σταθεί για μια φορά ακόμα στην ουρά…

Η σχέση λογοτεχνίας και γλώσσας

Το άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου με τίτλο "το τέλος της ελληνικής γλώσσας" από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (24-5-15) περιγράφει πόσο σημαντική είναι η ανάγνωση -και μάλιστα όχι αποσπασματική- της ελληνικής λογοτεχνίας για την ορθή εκμάθηση και της ελληνικής γλώσσας, με αφορμή τον περιορισμό των ωρών διδασκαλίας του μαθήματος στη γ΄λυκείου και το γενικότερα στρεβλό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται στα σχολεία.

Στο παλιατζίδικο των ιδεών από όπου ψωνίζει το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, η λογοτεχνία ποτέ δεν κόστιζε ακριβά. Με μερικά ρετάλια έφτιαχναν κάτι βιβλία κουρελούδες που τα ονόμαζαν «Εγχειρίδια νεοελληνικής λογοτεχνίας» και τα πρόσφεραν για να καλύψουν τα κενά στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Από τότε που πήγαινα σχολείο, τη δεκαετία του εβδομήντα, έως σήμερα τα «εγχειρίδια» έχουν αλλάξει. Τα αποσπάσματα έχουν εμπλουτισθεί με τη σύγχρονη παραγωγή, τα «καλολογικά στοιχεία» που αλιεύαμε για να πάρουμε βαθμό έχουν αντικατασταθεί από κοινωνιολογικές παρατηρήσεις, όπως η θέση της γυναίκας, όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Τελειώνοντας το ελληνικό σχολείο, το Ελληνόπουλο είναι εντελώς ανίκανο να εκτιμήσει την αξία ενός λογοτεχνικού κειμένου, η οποία είναι συνυφασμένη με την απόλαυση της ανάγνωσης. Δεν απολαμβάνεις αποσπάσματα. Απολαμβάνεις τη λογοτεχνία μόνον αν διαβάσεις τη «Φόνισσα» απ’ την αρχή ώς το τέλος. Η σχέση με τη λογοτεχνία επαφίεται στον πατριωτισμό των γονιών. Αν υπάρχει βιβλιοθήκη στο σπίτι, έπιπλο μάλλον περιττό στην εσωτερική διακόσμηση της μεζονέτας, τότε μπορεί ο δεκατετράχρονος να τραβήξει και κάποιον Ντοστογιέφσκι ή Θεοτοκά από το ράφι από περιέργεια. Είχα διαβάσει τους «Αδελφούς Καραμάζοφ» στα δεκατέσσερα, δεν είχα καταλάβει τίποτε, όμως είχα γοητευθεί από τη βαβούρα του ντοστογιεφσκικού κόσμου. Και ήταν αυτή η γοητεία που με έκανε αναγνώστη της λογοτεχνίας και όχι μόνον. Κανείς μας δεν έγινε αναγνώστης διαβάζοντας εγχειρίδια. Μαθαίνεις να διαβάζεις, τότε όπως και τώρα, διαβάζοντας λογοτεχνία. Και το ελληνικό σχολείο δεν παράγει αναγνώστες, κοινώς μυαλά που διαθέτουν αντισώματα στην αποστήθιση και την παπαγαλία.

Είναι η λογοτεχνία συστατικό της γενικής παιδείας; Για το ελληνικό υπουργείο Παιδείας δεν είναι. Αφορά μόνο τους «ειδικευόμενους», όσους θέλουν να γίνουν φιλόλογοι ή νομικοί. Ως εκ τούτου, οι φιλάνθρωποι μάγιστροι αποφάσισαν να αφαιρέσουν το άχθος από τις γενικές εξετάσεις. Προκειμένου το παιδί να αποστηθίσει μερικές ακόμη σελίδες μιας κακογραμμένης Ιστορίας ή μιας επίσης κακογραμμένης Κοινωνιολογίας, γραμμένες σε άψογη κινεζική που χρησιμοποιεί λέξεις της ελληνικής, ας μη χάσει τον χρόνο του με τον Βιζυηνό, τον Παπαδιαμάντη, τον Σεφέρη και άλλους μισοσαλεμένους οι οποίοι, εκτός των άλλων, έφτιαξαν τη γλώσσα μας. Τη γλώσσα μας είπατε; Μα τη γλώσσα τη διδάσκονται τα παιδιά και εξετάζονται αυστηρά στους αορίστους, τους παρακειμένους, στα συνώνυμα και τα «αντώνυμα». Εχουμε εξαιρετικά και πολύ σύγχρονα βιβλία γραμματικής, που τους τη μαθαίνουν απέξω κι ανακατωτά. Αναρωτήθηκε κανείς από δαύτους πώς το παιδί θα γνωρίσει τις εκφραστικές δυνατότητες της γλώσσας του αν δεν διαβάσει λογοτεχνία; Την ελληνική γλώσσα δεν την έφτιαξαν οι Κριαράδες και οι Μπαμπινιώτηδες, με όλον τον σεβασμό. Την έφτιαξαν οι Σεφέρηδες, οι Παλαμάδες, οι Θεοτοκάδες, και οι Καβάφηδες. Αυτοί μας έδειξαν τη δυνατότητά της να μιλάει για τον κόσμο της. Αυτοί πήραν τη σκυτάλη από τη μακραίωνη Ιστορία της για να μας την παραδώσουν ολοζώντανη.

Υπάρχει το υπόβαθρο θα μου πείτε. Δημόσιοι λειτουργοί που αποφοίτησαν από τις Φιλοσοφικές Σχολές και καλούνται να διδάξουν Βιζυηνό μαζί με αγγλικά ή γαλλικά, γραμματική και συντακτικό, ιστορία και φιλοσοφία. Υπάρχουν και οι άλλοι δημόσιοι λειτουργοί, οι επίλεκτοι του συστήματος, οι οποίοι γράφουν τα εγχειρίδια, τις περισσότερες δε φορές οι ίδιοι γράφουν και τα ερμηνευτικά εγχειρίδια των εγχειριδίων τα οποία χρησιμοποιεί ο «ιδιωτικός τομέας» της εκπαίδευσης, οι φροντιστές, για να προωθήσουν τους μαθητές τους στις εξετάσεις. Συμπαγές, λειτουργικό, αλληλέγγυο, το σύστημα μοιάζει με αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Τα παιδιά μιλούν όπως οι δάσκαλοί τους, σκέφτονται όπως αυτοί, αν θέλουν να επιτύχουν. Αρκεί να ακούσετε μία φράση των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ για να αντιληφθείτε τα ολέθρια αποτελέσματα.

Αυτοί, το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης, αποφασίζουν για τις μεταρρυθμίσεις, για τη διδακτέα ύλη και εννοείται για τη βολή τους – τόσο μεγαλύτερη όσο λιγότερη είναι η κριτική σκέψη που πρέπει να κυκλοφορεί στα θρανία. Το βαθύ κράτος όριζε τι θα διδάσκεται με τις προηγούμενες ηγεσίες, αυτό ορίζει τι θα διδάσκεται με τη σημερινή.(...)

Επείγον μέτρο. Αφαίρεσαν τη νεοελληνική λογοτεχνία από τις εξετάσεις και αντικατέστησαν τη μία από τις δύο ώρες της διδασκαλίας της στη Γ΄ Λυκείου με το μάθημα της κοινωνιολογίας. Και σιγά τα ωά. (...)

Δεν μας έχουν μείνει και πολλά να υπερασπιστούμε. Αν μη τι άλλο, ας υπερασπιστούμε αυτήν τη γλώσσα που μπορεί να είναι μικρή, έχει όμως μεγάλη ιστορία πίσω της. Και ας καταλάβουμε ότι ο ακρωτηριασμός της διδασκαλίας της ελληνικής λογοτεχνίας είναι ακρωτηριασμός της γλώσσας.

Φεστιβάλ Δάσους 2015

         Αν και χάσαμε αξιόλογες παραστάσεις του Ιουνίου- Ιουλίου, το καλοκαίρι είναι ακόμα μπροστά. Δείτε τι άλλο μπορούμε να παρακολουθήσουμε στο θέατρο δάσους της Θεσσαλονίκης                  

                                Αύγουστος  2015

            24-25/8 Ηλέκτρα, Σοφοκλή (ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ)
            26-27/8 Προμηθέας Δεσμώτης, Αισχύλου (ΜΑΡΟΣΟΥΛΗΣ Δ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ)
            31/8 Εκκλησιάζουσες, Αριστοφάνη (ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ)

                                Σεπτέμβριος  2015

           1/9 Λαυρέντης Μαχαιρίτσας-Γιάννης Κότσιρας, Έτσι & Αλλιώς
           2/9 Συναυλία Ψυχή & Σώμα, Κωνσταντίνου και Ματθαίου Τσαχουρίδη
           5/9 Mάριος Φραγκούλης, Αθήνα-Buenos Aires
           7/9 Τρωάδες, Ευριπίδη (ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ)
           8/9 Η Μελωδία της Ευτυχίας (RENOVARTIO IKE)
           9/9 Σωκράτης Μάλαμας
          11-12/9 Η Ιφιγένεια στη Χώρα των Ταύρων, Ευριπίδη (ΚΘΒΕ)
          12/9 Τα Γενέθλια της Ινφάντα, Όσκαρ Ουάιλντ (ΧΟΡΕΥΤΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ)
          15/9 κι όμΩς κινείται – Χαΐνηδες, Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου

 http://www.ntng.gr/

O... επίκαιρος Καβάφης

Κωνσταντίνος Καβάφης «Che fece .... il gran rifiuto»

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του. 

Με αφορμή τη "Μεταμόρφωση" του Κάφκα

Γαστριμαργική ιστορία βασισμένη στη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα 

της Αγγελικής Τανίδου

........................................

Κάθισε ανάλαφρα στη καρέκλα, που μόλις είχε τραβήξει πίσω της ένας ντελικάτος σερβιτόρος. Εκείνος παραξενεύτηκε που στο ραντεβού είχε φτάσει πρώτη η κυρία- κανένας σεβασμός πια στο πρωτόκολλο- αλλά δεν τόλμησε να ρωτήσει για το συνδαιτυμόνα της. Ζήτησε να κρεμάσει το παλτό της στην γκαρνταρόμπα αλλά εκείνη αρνήθηκε ευγενικά. Μέσα στην τσέπη του ήταν ο Γρηγόρης Σάμσα.

Όταν τον είδε για πρώτη φορά στο δωμάτιό του, να βγάζει κάτω από τον καναπέ το χτυπημένο του κεφάλι, της ήρθε να ουρλιάξει. Ο Γρηγόρης σκαθάρι!  Με τον καιρό κι αφού όλοι στο σπίτι του φερόταν φυσιολογικά, τον συνήθισε. Του έκανε πότε-πότε συντροφιά μερικά απογεύματα. Σήμερα όμως είχε πάρει τη μεγάλη απόφαση! Θα τον πήγαινε για φαγητό. Να βγει επιτέλους από κείνο το υγρό και αφιλόξενο σπίτι.

Τον έβγαλε προσεκτικά από την τσέπη του πανωφοριού της και τον απίθωσε μέσα στο σερβίτσιο που ήταν τοποθετημένο στην καρέκλα απέναντί της. Ήταν λευκό με ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα στην αριστερή πλευρά, δίπλα στο πιρούνι. Εκείνος, καθώς δεν ήθελε να τη φέρει σε δύσκολη θέση, βολεύτηκε μέσα στο μπουκέτο. Ήταν πολύ χαρούμενος που ξανάβλεπε τον έξω κόσμο. Αν και δυσκολευόταν, γιατί το πιάτο ήταν βαθύ, ανασηκώθηκε στις μύτες από τα μικρά του ποδαράκια και περιεργαζόταν τα διπλανά τραπέζια.

Η κυρία στο τραπέζι δεξιά του άπλωνε με προσοχή την πετσέτα στα πόδια της, ενώ ο συνοδός της γέμιζε το ποτήρι της κρασί, κάτι της έλεγε και χαμογελούσε. Το ζευγάρι των ηλικιωμένων που καθόταν πιο πέρα είχαν περάσει στο γλυκό. Στο μουστάκι του κυρίου είχε κολλήσει ένα κομματάκι σαντιγί πασπαλισμένη με αμυγδαλάκι από την τούρτα που μόλις είχε καταβροχθίσει και έδειχνε πολύ αστείος. Ο Γρηγόρης το διασκέδαζε. Η φίλη του τον παρατηρούσε ευχαριστημένη.

Σε λίγο κατέφτασε ο σερβιτόρος με έναν τεράστιο δίσκο. Πάνω του καμάρωνε μια βαθιά σουπιέρα με ζεστή μινεστρόνε. Ήταν η αγαπημένη σούπα του Γρηγόρη. Θα του άρεσε όμως τώρα; Ο σερβιτόρος ακούμπησε το δίσκο στο βοηθητικό τραπεζάκι και άνοιξε το καπάκι της σουπιέρας. Τι εξαίσιο άρωμα!  Σέρβιρε τη φίλη του, η οποία ζήτησε να γεμίσουν και το απέναντι πιάτο, που ο σερβιτόρος ήταν έτοιμος να πάρει μαζί του φεύγοντας, μια που το δείπνο είχε ξεκινήσει και δεν φάνηκε κανείς. Ο σερβιτόρος, καθώς δεν ήταν αδιάκριτος,  δεν είχε παρά  να υπακούσει στις διαταγές της πελάτισσάς του.

 Ο Γρηγόρης συνειδητοποίησε ξαφνικά ότι έπρεπε να βγει το ταχύτερο από το βαθύ πιάτο της σούπας, αν δεν ήθελε να πάει από αιφνίδιο πνιγμό σε σούπα μινεστρόνε. Παρόλο που τα πλαϊνά του πιάτου γλιστρούσαν αφάνταστα - συνήθεια κακιά κι αυτά τα καλογυαλισμένα σερβίτσια -  κατόρθωσε να σκαρφαλώσει μέχρι το χείλος του πιάτου και να χωθεί κάτω από τη διπλωμένη πετσέτα, πάνω στην οποία περίμενε υπομονετικά το πιρούνι τη σειρά του. Λίγα κλάσματα μόλις του δευτερολέπτου πριν η αχνιστή σούπα καλύψει σχεδόν το μισό μπουκέτο του πιάτου και αναδείξει ακόμα πιο έντονα το εξαίσιο άρωμά της.

Η φίλη του Γρηγόρη που παρακολούθησε όλη τη σκηνή, αφήνοντας πνιχτά γελάκια, δεν πέρασε απαρατήρητη από το βλέμμα του σερβιτόρου, που μάλλον τη θεώρησε μισότρελη. Κι όταν ο δίσκος με τη σούπα απομακρύνθηκε μαζί με τον αχθοφόρο της, έσπευσε να σηκώσει την πετσέτα, για να βεβαιωθεί πως ο Γρηγόρης ήταν καλά.

..................................