project- o έρωτας ως έμπνευση στην τέχνη και στην καθημερινότητα των εφήβων-τα παραμύθια

Η ομάδα του project που ασχολήθηκε με τα παραμύθια και τα κινούμενα σχέδια έδωσε και δείγματα δημιουργικής γραφής (είναι από αυτούς τους λίγους που είπαμε ότι δούλεψαν- σ' αυτό τουλάχιστον το κομμάτι- και η μαθήτρια ΝΕΝΑ ΓΟΓΑΛΗ-ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ μας έδωσε τα ακόλουθα (δεν έχω κάνει καμία παρέμβαση - διόρθωση)

Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΑ ΚΑΙ Ο ΒΑΤΡΑΧΟΣ-ένα αλλιώτικο παραμύθι   

ΝΕΝΑ ΓΟΓΑΛΗ- ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ Β1 project

Και μετά από πόσο καιρό όλα μοιάζουν σαν παραμύθι. Και εύλογα θα με ρωτούσε κανείς "Εσένα τι σε πειράζει τώρα? Μια χαρά κατάληξη έχουν πάντα τα παραμύθια"...Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι το δικό μου παραμύθι δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Δεν έχει γοβάκια ,φουρό και χορούς. Είναι ένα παραμύθι μίας ξεπεσμένης πριγκίπισσας που ψάχνει απελπισμένα ένα πρίγκιπα ,αφού ποτέ δεν της δόθηκε η ευκαιρία να φιλήσει το βάτραχο που προορίζονταν για αυτή! Είναι το παραμύθι ενός βατράχου που αδιαφόρησε επιδεικτικότατα για τον έρωτα της πριγκίπισσας..Λες και δεν την είχε ανάγκη, λες και ήταν άνθρωπος και είχε επιλογές.

   Πέρασαν χρόνια πολλά και της είναι δύσκολο να θυμηθεί το πρόσωπο του. Και την πονάει το ότι για να νιώσει τη συγκίνηση του αγγίγματος της πρέπει να κλείσει τα μάτια και να παλέψει με τη μνήμη και το χρόνο! Εκείνο το καιρό ο βάτραχος της έπιανε το χέρι, της χάιδευε τα μαλλιά, της άγγιζε τη ψυχή και τη καρδιά αλλά ποτέ δεν την φίλησε, λες και δεν την είχε ανάγκη...

    Ο βάτραχος έφυγε μακριά σε ένα ξένο βασίλειο και από τότε δεν τον ξαναείδε η πριγκίπισσα..Η αλήθεια είναι ότι με τον καιρό τον είχε σχεδόν ξεχάσει! Πολλοί νεαροί πάλευαν για τον έρωτα της και αυτή για αντάλλαγμα τους έδινε ένα χάδι, ένα βλέμμα και αυτοί μαγεύονταν με την παραδεισένια ομορφιά της. Αλλά κουράστηκε, κουράστηκε πολύ! Βαρέθηκε τις συναλλαγές. Ήθελε κάτι αληθινό, σαν τον τότε έρωτα της με εκείνο το βάτραχο που είχε φύγει στα ξένα. Έτσι το έβαλε πείσμα και υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι ποτέ ξανά δεν θα χάριζε χαμόγελα και χάδια ,κομμάτια του εαυτού της, εάν δεν ένιωθε πραγματικά τον έρωτα. Και ως σωστή κυρία κράτησε το λόγο της.

    Πέρασαν μέρες μήνες χρόνια και η πριγκίπισσα έμεινε τόσο μόνη που ξέχασε πως ήταν η αγάπη. Ο καιρός μαζί με τη νεανικότητα τής ρούφηξε και όλα τα συναισθήματα της!                

Όταν πλέον κατάλαβε πως ήταν γραφτό της να μην έχει ένα βάτραχο, έγραψε ένα γράμμα, στο οποίο εξιστορούσε κάθε αγνό και λεπτό συναίσθημα που έτρεφε τότε για αυτόν και το έστειλε στα ξένα. Ο βάτραχος παρέλαβε το γράμμα και αυτή τη φορά δεν  την αγνόησε άλλα συγκριτικά με αυτά που της έγραψε καλύτερα να την αγνοούσε!! Ψύχραιμος και ατάραχος καθώς ήταν, της απάντησε με τυπικότατη ευγένεια. Της έγραψε πως την ευχαριστεί ιδιαίτερα που κάποια ένιωσε τόσα για αυτόν και πως σωστά έπραξε και του τα είπε και ξελάφρωσε… Δεν της ζήτησε συγνώμη ,δεν της είπε ότι την αγάπησε, δεν της είπε τίποτα! Όταν τα διάβασε αυτά η πριγκίπισσα δέθηκε κόμπος το στομάχι της και μία μπάλα από ανάκατες βρισιές και λυγμούς είχε γαντζωθεί στο λαιμό της..Αλλά δεν έκλαψε δεν τσίριξε… Έτσι της έμαθαν. Αυτός που πονάει δεν μιλάει, αυτός που αγαπάει δεν μιλάει, αυτός που νιώθει δεν μιλάει…Μιλάει μόνο αυτός που δεν ξέρει τον έρωτα...

    Όσοι τον ξέρουν, τον χαντακώνουν σε γωνίτσες του μυαλού, για να μην ξεπηδήσει καμία θύμηση και τους πονέσει.

   Η πριγκίπισσα μας το ξεπέρασε..Δεν μίλησε και το έθαψε βαθιά μέσα της. Μόνο που και που, όταν κάθεται στην αυλή και την χτυπάει ο αέρας, νιώθει μία πίκρα! «Όλα τα παραμύθια έχουν αίσιο τέλος, για το δικό μου δεν ξέρω ακόμη...»Ίσως εμφανιστεί στη ζωή της ένας πρίγκιπας που θα την αγαπά αληθινά… Ίσως να έρθει ένας ακόμη βάτραχος και φτου πάλι από την αρχή!

ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ!!!

Ψεύτες ! Ψεύτες γονείς ,ψεύτες δάσκαλοι, ψεύτες νηπιαγωγοί! Όλοι! Για πες μου, αγαπητή μητέρα, είδες τα τελευταία χρόνια κανένα άσπρο άλογο (οι καροτσέρηδες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης εξαιρούνται)!  Είδες ποτέ πρίγκιπα διαθέσιμο να παντρευτεί αγνή και τίμια χωριατοπούλα; Όχι!

Εε, τότε λοιπόν, γιατί μανούλες όλου του κόσμου

παραμυθιάζετε εκατομμύρια κοριτσάκια!

Εσείς ,νηπιαγωγοί, γιατί σε κάθε γιορτή  ντύνετε όλες τις λιλιπούτειες δεσποινίδες πριγκίπισσες; Ε;

Μα είναι δυνατόν να  μας προετοιμάζετε για έναν τέτοιο κόσμο; Σήμερα ο πιο ρομαντικός θεωρείται  αυτός που, αντί να φτύσει μπροστά σου, γυρνάει το κεφάλι του! Τι τριαντάφυλλα και κρινάκια μας τάζατε; Ε; Μπλα μπλα και ζήσανε αυτοί καλά! Τι λες μωρέ; Πόσοι σήμερα ζούνε καλά;

Για κοίτα γύρω σου! Βρες μου πέντε ζευγάρια ευτυχισμένα και εγώ σου δίνω το χέρι! Αλλά ευτυχισμένα με το τρόπο των μικρών...Γιατί ο τρόπος των μεγάλων είναι η συνήθεια, η ρουτίνα. Εγώ μιλάω για πραγματικό έρωτα, μιλάω για σπινθηροβόλες ματιές και διακριτικά  αγγίγματα κάτω από το τραπέζι κι ας είσαι σαράντα φεύγα! Μιλάω για περίπατο στη βροχή με τον άντρα σου, χωρίς να σκέφτεσαι τη μπουγάδα που έχεις να βάλεις ή το αν έκλεισες το μάτι της κουζίνας! Μιλάω για πάθος!

Επειδή όμως αυτό είναι δύσκολο έως απίθανο, απαιτώ κάποιο σεβασμό στη νοημοσύνη μας! Τέρμα τα άλογα, οι χοροί και τα πανηγύρια! Τέρμα ο εθισμός όλων των κοριτσιών της  υφηλίου σε γλυκανάλατες ιστορίες, που δεν υφίστανται στην πραγματικότητα!

Πείτε μας ξεκάθαρα "Κοριτσάκι μου δεν θα βγάλεις άκρη!" Και μην μου πείτε ότι δεν το σκεφτήκατε, γιατί μικροί μεγάλοι, άντρες γυναίκες, όλοι τα ίδια τραβάμε στον έρωτα! Φτάνει με τα παραμύθια! Πείτε τραγούδια, ποιήματα, θεατρικά έργα ό,τι σας έρθει τέλος πάντων! Μόνο να μην αρχίζει με το μια φορά και έναν καιρό!

Γιατί αυτή η φορά με το καρμικό έρωτα ήταν μόνο μία και αυτός ο καιρός ήταν ό πέμπτος αιώνας και εμείς έχουμε ξεφύγει κατά πολύ!