Η αρπαγή της γυναίκας του Διγενή

Ακούστε κι αυτή την παραλλαγή από το τραγούδι που μελετήσαμε. Το βρήκα ψάχνοντας κάτι άλλο στο youtube. Εντυπωσιακή η από στήθους απαγγελία της κυρίας. Ακολουθούν οι στίχοι.

Ως έτρωγα κι' ως έπινα σε μαρμαρένια τάβλα, 
ο μαύρος μου χλιμίντρισε και το σπαθί μου ερράη, 
κ' εμένα ο νους μου τό βαλε, παντρεύουν την καλή μου, 
με κάποιον άλλον τη βλογούν κ' εκείνη δεν τον θέλει, 
παντρευαρραβωνιάζουν την κ' εμένα μ' αστοχούνε.
Περνώ και πάω 'ς τους μαύρους μου, τους εβδομηνταπέντε.
"Μαύροι μου ακριβοτάγιστοι και μοσκαναθρεμμένοι, 
ποιος ειν' αψύς και γλήγορος, να τον καβαλλικέψω, 
ν' αστράψη 'ς την ανατολή και να βρεθή 'ς τη δύση;"

Οι μαύροι μου όσοι τάκουσαν ούλοι βουβοί απομείναν, 
κι' όσαις φοράδες τάκουσαν έρρηξαν τα πουλάρια, 
κ' ένας γρίβας παλιόγριβας, σαρανταπληγιασμένος, 
κείνος απολογήθηκε, γυρίζει και μου λέει. 
"Εγώ είμαι αψύς και γλήγορος να πάγω όθε κι' αν είναι.
Οπού είναι γάμος και χαρά πάνε τα νια πουλάρια, 
οπού είναι πόλεμος φρικτός παίρνουν εμέ το γέρο. 
Εγώ είμαι γέρος κι' άχαρος, ταξίδια δε μου πρέπουν, 
μα για χατίρι της κυράς να μακροταξιδέψω, 
οπού μ' ακριβοτάγιζε 'ς το γύρο της ποδιάς της, 
κι' οπού μ' ακριβοπότιζε 'ς τη χούφτα του χεριού της.
Μόν' δέσε το κεφάλι σου με δυο με τρία μαντήλια, 
και σφίξε τη μεσούλα σου με δυο με τρία ζουνάρια, 
να μη σε φάη η βουή και ντραλιστής και πέσης. 
Και μη σε πάρη κουρτεσιά και βάλης φτερνιστήρι, 
και θυμηθώ τη νιότη μου και κάμω σαν πουλάρι, 
και σπείρω τα μυαλούδια σου 'ς εννιά μοδιώ χωράφι."

Στρώνει γοργά το μαύρο του, γοργά καβαλλικεύει.
Δίνει βιτσιά του μαύρου του και πάει σαράντα μίλλια,
και μεταδευτερώνει του και πάει σαρανταπέντε.
'Σ τη στράτα νοπού πήγαινε το θιον επαρακάλει.
"Θέ μου να βρω τον κύρη μου 'ς ταμπέλι να κλαδεύη."
Σα χριστιανός που τόλεγε, σαν άγιος εξακούστη,
κι' απάντησε τον κύρη του, που κλάδευε 'ς ταμπέλι.
"Καλώς τα κάνεις, γέροντα, το τίνος είν' ταμπέλι;
-Της ερημιάς, της σκοτεινιάς, του γιου μου του φευγάτου.
Σήμερα της καλίτσας του της δίνουν άλλον άντρα,
εψές επήραν τα προικιά και σήμερα τη νύφη.
-Παρακαλώ σε, γέροντα, αλήθεια να με δώσης,
τάχα θα φτάσω 'ς τη χαρά, θα φτάσω και 'ς το γάμο;
-Αν έχης μαύρο γλήγορο 'ς σπίτι τους προφτάνεις,
κι' αν είν' οκνός ο μαύρος σου 'ς την εκκλησιά τους βρίσκεις."
Δίνει βιτσιά του μαύρου του και πάει σαράντα μίλια,
και μεταδευτερώνει του και πάει σαρανταπέντε.
'Σ τη στράτα νοπού πήγαινε το θιον επαρακάλει.
"Θε μου να βρω τη μάννα μου 'ς τον κήπο να ποτίζη!"
Σα χριστιανός που τόλεγε, σαν άγιος εξακούστη,
κ'ευρήκε τη μαννούλα του που πότιζε τον κήπο.
"Ώρα καλή, γερόντισσα, το τίνος ειν' ό κήπος;
-Της ερημιάς, της σκοτεινιάς, του γιου μου του φευγάτου
που σήμερα η γυναίκα του θα πάρη νάλλον άντρα,
εψές επήραν τα προικιά και σήμερα τη νύφη.
-Πες μου να ζης, γερόντισσα, φτάνω κ' εγώ 'ς το γάμο;
-Αν εχης μαύρο γλήγορο, 'ς το σπίτι τους προφτάνεις,
κι' αν ειν' οκνός ο μαύρος σου, 'ς την εκκλησιά τους βρίσκεις."

Δίνει του μαύρου του βιτσιά 'ς τη χώρα κατεβαίνει. 
Εκεί σιμά, εκεί κοντά 'ς το σπίτι του να φτάση, 
ο μαύρος του χλιμίντρισε κ' η κόρη αναστενάζει. 
"Τι έχεις, κόρη μ', και θλίβεσαι και βαριαναστενάζεις, 
τα ρούχα σου δεν είν' καλά, ή τα φλωριά σου λίγα; 
-Φωτιά να κάψ' τα ρούχα σου και λάβρα τα φλωριά σου, 
τι ο μαύρος που χλιμίντρισε σαν του καλού μου μοιάζει.
-Αν ειν' ο πρώτος άντρας σου να βγω να τον σκοτώσω.
-Δεν ειν' ο πρώτος άντρας μου να βγής να τον σκότωσης, 
μόν' είν' ο πρώτος μου αδερφός, μου φέρνει τα προικιά μου. 
-Αν είν' ο πρώτος σου αδερφός, έβγα να τον κέρασης." 
Χρυσό ποτήρι νάρπαξε να βγή να τον κεράση. 
"Δεξιά μου στέκα, λυγερή, ζερβά μου πέρνα, κόρη." 
Το μαύρο του χαμήλωσε κ' η κόρη απάνω ευρέθη. 
Βγάλλει και το χρυσό σπαθί και ταργυρό μαχαίρι, 
δίνει του μαύρου του βιτσιά κ' επήρε χίλια μίλλια, 
μηδέ το μαύρον είδανε, μήτε τον κορνιαχτό του. 
Οπού είχε μαύρο γλήγορο νείδε τον κορνιαχτό του, 

 κι' οπού είχε μαύρο κ' είν' οκνός, μηδέ τον κορνιαχτό του.