Η επιφυλλίδα είναι ένα είδος «λογοτεχνικής» σχολιαστικής δημοσιογραφίας. Διαθέτει γνωρίσματα όπως τον εγκυκλοπαιδισμό, την ιδιαίτερη επιμέλεια της μορφής του λόγου και τη μίμηση άλλων μη δημοσιογραφικών ειδών (π.χ. του χρονικού, της σάτιρας ή του δοκιμίου). Ωστόσο, μπορούμε να διακρίνουμε ορισμένα γενικά χαρακτηριστικά της επιφυλλίδας, που είναι τα εξής:
Ø Η θέση της στην εφημερίδα: Οι επιφυλλίδες δημοσιεύονται είτε στις «σελίδες γνώμης», όπου συνυπάρχουν με το κύριο άρθρο, τις πολιτικές αναλύσεις, τα σχόλια, τις επιστολές αναγνωστών και τις πολιτικές γελοιογραφίες, ή σε ειδικά ένθετα.
Ø Η περιοδικότητα δημοσίευσής της: Οι επιφυλλίδες είναι άρθρα εβδομαδιαίας περιοδικότητας και δημοσιεύονται συνήθως στα κυριακάτικα φύλλα.
Ø Η ταυτότητα του συγγραφέα: Οι συγγραφείς επιφυλλίδων είναι διανοούμενοι που συνεργάζονται τακτικά ή ευκαιριακά με «ποιοτικές» εφημερίδες, δηλαδή εφημερίδες που απευθύνονται σε κοινό υψηλού κοινωνικού, επαγγελματικού και μορφωτικού επιπέδου, που αποφεύγουν τον λαϊκισμό και τη σκανδαλολογία, και προτιμούν την επίσημη γλωσσική ποικιλία.
Ø Η έκτασή της: Παρόλο που ορισμένες είναι εκτενείς, κατά κανόνα οι επιφυλλίδες είναι μέσης έκτασης κείμενα, γεγονός που δεν επιτρέπει τη συστηματική ανάλυση και την επαρκή τεκμηρίωση των υπό εξέταση ζητημάτων, όπως γίνεται σε ένα επιστημονικό άρθρο.
Ø Ο επικοινωνιακός στόχος: Οι επιφυλλίδες αποβλέπουν στην ανάλυση ζωτικών προβλημάτων της δημόσιας ζωής με όργανο την παιδεία και την κριτική σκέψη.
Ø Η θεματολογία: Η επιφυλλίδα αντλεί τα θέματά της από την επικαιρότητα, χωρίς να την παρακολουθεί στενά.
Ø Η οργανωτική δομή και η επιχειρηματολογία: Η επιλογή των πλευρών του ζητήματος που εξετάζεται είναι αντιπροσωπευτική, ενώ η ανάπτυξή τους στηρίζεται σε περιορισμένα αποδεικτικά στοιχεία και αξιολογικές κρίσεις
Επίσης, διακρίνονται δύο μορφές επιχειρηματολογίας, η διαλογική και η αντιλογική. Στην πρώτη περίπτωση ο αναγνώστης παρακολουθεί τον συγγραφέα να αντιπαραβάλλει διαφορετικές απόψεις ή ιδεολογίες, χωρίς ο ίδιος να παίρνει θέση, ενώ στη δεύτερη δοκιμάζεται η κρίση του αναγνώστη μπροστά σε μια πολεμική αντιπαράθεση του συγγραφέα με αντίπαλες θέσεις.
Ø Το ύφος: Είναι ιδιαίτερο για κάθε συγγραφέα και αναγνωρίσιμο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, πάντως, οι επιφυλλίδες, παραβιάζοντας τις συμβάσεις του είδους, εκτρέπονται στον δογματισμό, την ηθικολογία ή την εκζήτηση της γραφής με στόχο τον εντυπωσιασμό του αναγνωστικού κοινού.
Λεξικό γλωσσολογικών όρων (greek-language.gr)
Στην επιφυλλίδα της Χριστίνας Κουλούρη, Η «γλώσσα» της μόδας,, που ακολουθεί να αναγνωρίσετε:
α. την οργανωτική της δομή και το είδος της επιχειρηματολογίας της
β. τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ύφους.
Η «ανάγνωση» του ενδύματος γίνεται εξαιρετικά δύσκολη, γιατί οι μόδες έχουν ασταθή και αμφίσημα νοήματα
«Τι είναι η μόδα τελικά;» έγραφε ο Όσκαρ Ουάιλντ. «Συνήθως είναι μια μορφή ασχήμιας τόσο ανυπόφορη που πρέπει να την αλλάζουμε κάθε έξι μήνες». Πράγματι, η μόδα, ως συστατικό στοιχείο της νεωτερικότητας, συνδέθηκε με τη συνεχή καινοτομία, την καταστροφή του παλαιού και τη δημιουργία του καινούργιου. Βασικό χαρακτηριστικό της μόδας είναι να επιβάλει ως νέο κανόνα ό,τι μέχρι χθες ήταν η εξαίρεση και να το εγκαταλείπει και πάλι όταν γίνει κοινός τόπος, κτήμα των πολλών. Συνδέεται συνεπώς με την αλλαγή, το καινούργιο και την εφευρετικότητα. Εν τούτοις, στην πραγματικότητα η μόδα δεν εισάγει ποτέ κάτι που είναι ουσιωδώς καινούργιο, γιατί η αληθινή καινοτομία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή και να απορροφηθεί γρήγορα στην πολιτισμική καθημερινότητα. Συχνές είναι αντίθετα οι αναφορές στο παρελθόν –σε μόδες που εμφανίζονται ως καινοτόμες– ή σε μετασχηματισμούς που είναι ήδη ορατοί σε άλλα πεδία.
Ως δυτικό «προϊόν», η μόδα ακολουθεί τις εξελίξεις της εκβιομηχάνισης και του καταναλωτισμού και μπορεί να θεωρηθεί ως ένα φαινόμενο με παγκόσμιες διαστάσεις που προωθεί την πολιτισμική ομογενοποίηση. Ταυτόχρονα, ωστόσο, στο ίδιο πλαίσιο της νεωτερικότητας η μόδα ταυτίζεται με την προώθηση της ατομικότητας μέσω της διάκρισης. Συνεπώς, με έναν αντιφατικό τρόπο, η διαφοροποίηση μέσω της μόδας, που στηρίζει την ανάπτυξη της ατομικότητας, ακολουθείται από τον μιμητισμό προς τον «κανόνα» και την ομοιομορφία που ορίζει η εκάστοτε μόδα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των τζινς τα οποία συνδυάζουν και τις δύο όψεις – είναι τόσο ένα «λαϊκό» ένδυμα όσο και ένα «εξαιρετικό». Τα τζινς επιβεβαιώνουν εξάλλου την πολιτισμική σημασία της μόδας στον σύγχρονο κόσμο εφόσον –στενά συνδεδεμένα με την αμερικανική πολιτισμική ηγεμονία– έφθασαν να συμβολίζουν ουσιώδη στοιχεία του δυτικού καπιταλισμού, όπως ο ελεύθερος χρόνος, η άνεση, η κοινωνικότητα.
Η σύνδεση μόδας και ατομικισμού έχει ως συνέπεια η μόδα αφενός να θεωρείται ένα μέσο αυτοέκφρασης και αναπαράστασης του εγώ και αφετέρου να ικανοποιεί ατομικές επιθυμίες με τη μορφή της δημιουργίας ενός «συμβολικού κεφαλαίου». Η δεύτερη λειτουργία της μόδας έχει αναλυθεί από τον Πιερ Μπουρντιέ, στη γραμμή ανάλυσης που είχε προτείνει ο Θ. Βέμπλεν στο γνωστό βιβλίο του για την «αργόσχολη τάξη» και την «επιδεικτική κατανάλωση». Ο Μπουρντιέ αναλύει τις «στρατηγικές της (κοινωνικής) διάκρισης» με τη βασική αρχή ότι οικονομική δύναμη σημαίνει πρωτίστως και κατ' εξοχήν να μπορεί κάποιος να αποστασιοποιηθεί από την οικονομική ανάγκη. Η προφανής σπατάλη είναι πράγματι ένας τρόπος για να μετατραπεί το οικονομικό κεφάλαιο σε πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό ή «συμβολικό» κεφάλαιο. Οπωσδήποτε, θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι οι «στρατηγικές της διάκρισης» συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο την επιδεικτική κατανάλωση και την άσκοπη σπατάλη αλλά και την επιδεικτική αποχή από την κατανάλωση.
Ως προς την πρώτη λειτουργία της μόδας, δηλαδή τη μόδα ως «καθρέφτη του εαυτού», πολλοί αναλυτές, με πρώτο τον Ρ. Μπαρτ, έχουν εισηγηθεί μια δομιστική σημειολογική ανάλυση του ενδύματος ή της «γλώσσας των ρούχων» (σύμφωνα με τον όρο που πρότεινε η Α. Λιούρι). Η δομιστική προσέγγιση θεωρεί ότι σταθερές σημασίες μπορούν να αποκαλυφθούν σ' αυτή την «οπτική γλώσσα». Στοιχεία όπως το χρώμα, το ύφασμα, η γραμμή κ.ο.κ. του ενδύματος ενσωματώνουν στο ένδυμα τις βασικές πολιτισμικές διακρίσεις του κοινωνικού φύλου, της ηλικίας, της κοινωνικής θέσης, της εθνικότητας. Και πριν εξάλλου από τη δομιστική προσέγγιση του ενδύματος, η τεχνική της ανάγνωσης της πολιτικής θέσης ή της ηθικής ενός ατόμου βάσει του τρόπου που ντύνεται ήταν ευρύτατα διαδεδομένη στην ιστορία του γυναικείου κινήματος.
Εν τούτοις, παρ' όλο που το ένδυμα μπορεί να προσφέρει πληροφορίες για τη συμπεριφορά, παρ' όλο που γίνεται επίσης ένα είδος πολιτισμικής έκφρασης εξωτερικεύοντας τον εσωτερικό κόσμο, και παρά την αναντίρρητη σύνδεση μόδας και κοινωνικής τάξης, η «ανάγνωσή» του γίνεται εξαιρετικά δύσκολη, γιατί οι μόδες έχουν ασταθή και αμφίσημα νοήματα, όπου η επιθυμία, η ευχαρίστηση και η φαντασία μπορούν να παίζουν έναν εξίσου σημαντικό ρόλο. Συχνά, εξάλλου, το ένδυμα χρησιμοποιείται όχι για να προβάλει αλλά για να συσκοτίσει την κοινωνική θέση ενός ατόμου ή, επίσης, για να εκφράσει επιθυμίες και προσδοκίες χωρίς να εξασφαλίζει την ικανοποίησή τους. Τέλος, σύμφωνα με την ανάλυση του Μ. Φουκό, χρησιμοποιήθηκε στη διαδικασία «πειθάρχησης» και «χειραγώγησης» του σώματος, κυρίως μέσω της στολής (στρατιωτικής και επαγγελματικής) και της γενικής «κανονικοποίησης» της ενδυμασίας για ειδικές περιπτώσεις, όπως γάμοι, κηδείες και άλλες τελετές.
Η σύνδεση της μόδας βεβαίως με την καταναλωτική κοινωνία, την «εξωτερικότητα» και την «υλικότητα», τα πρότυπα κάλλους, το σώμα, τη γυναικεία ταυτότητα, την άφησε στο περιθώριο της επιστημονικής ενασχόλησης. Η πρόσφατη είσοδός της όμως στον «ναό» του πνεύματος, το μουσείο, θέτει γενικότερα ερωτήματα σχετικά με την «Τέχνη» και το πολιτισμικά σημαντικό, στα οποία θα επανέλθουμε σε επόμενη επιφυλλίδα.
ΤΟ ΒΗΜΑ 10-02-2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου