ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ

Με ποιον τρόπο/ με ποιους τρόπους αναπτύσσονται οι παρακάτω παράγραφοι;

Να τεκμηριώσετε την απάντησή σας.

1. Η γεωργική επανάσταση επέφερε μια βασική αλλαγή: ο δείκτης γεννητικότητας του ανθρώπου έφτασε και ξεπέρασε το δείκτη θνησιμότητας και ο αριθμός των ανθρώπων του πλανήτη άρχισε να αυξάνεται σταθερά. Η γεωργία έγινε η κυρίαρχη ανθρώπινη δραστηριότητα – ακόμη και σήμερα απασχολεί σχεδόν πενήντα τοις εκατό του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού.

Από το περιοδικό National Geographic

2. Κάθε, όμως, θετικό στοιχείο γεννάει και την άρνησή του. Η ελεύθερη ιδιωτική επιχείρηση γέννησε δύο αρνήσεις. Η μία είναι οι συνθήκες εργασίας αυτών που εργάζονται σ’ αυτήν ως μισθωτοί. Η δεύτερη είναι οι συνθήκες επέκτασης της επιχείρησης με μόνο κριτήριο το κέρδος.

Χρ. Μαλεβίτσης

3. Σε κανένα φυσικά κύκλο δεν μπορούσε να λείψει το στοιχείο του λόγου και της αξίας του ανθρώπου ως λογικού όντος. Τα βρίσκουμε και στο σινικό και στον ινδικό πολιτισμό. Πουθενά όμως δεν τα βρίσκουμε ως κυρίαρχα στοιχεία, όπως και στον ευρωπαϊκό κύκλο. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά που χωρίζει την Ευρώπη από την Ασία.

Κωνσταντίνος Τσάτσος

4. Ο σύγχρονος Ελληνισμός έχει πνευματικά κεφάλαια ανεκτίμητα, όχι δανεισμένα, αλλά δικά του στ’ αλήθεια: την ανθρωπιστική του παράδοση, την Ορθόδοξη Εκκλησία, το πνεύμα του Εικοσιένα. Ας προσθέσουμε σ’ αυτά και τη νεοελληνική λογοτεχνία που μπορεί να μην είναι μεγάλη, είναι όμως η φωνή της καρδιάς του έθνους, για τούτο, χωρίς αυτήν δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ η εθνική μας παιδεία. Αν στηρίξουμε καλά στις βάσεις αυτές την αγωγή των παιδιών μας, δεν έχουμε λόγους να φοβόμαστε για το μέλλον του Ελληνισμού. Όσο για τις πρακτικές του ικανότητες στο διεθνή στίβο δεν θα τις κρίνουμε ως ασήμαντες και περιφρονητέες, όταν αναλογιστούμε ότι ο μικρός αυτός λαός, με όλη του τη φτώχεια, ξεκινώντας από το τίποτα, κατάφερε, σε ολίγες δεκαετίες, να δημιουργήσει τον τρίτο εμπορικό στόλο της οικουμένης.

Γιώργος Θεοτοκάς

5. Η ελληνική λέξη «τύραννος», που ξεκίνησε ηθικά ουδέτερη, σημαίνοντας τον ηγεμόνα ή τον αρχηγό, για να καταντήσει συνώνυμη κάθε αυθαιρεσίας και κάθε απανθρωπιάς, μας δίνει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ολόκληρη η καθημερινή ζωή είναι γεμάτη διαφωτιστικά περιστατικά. Ο μαθητής που γίνεται επιμελητής, ο υπάλληλος που γίνεται εργοδότης, οι αρραβωνιασμένοι που γίνονται νόμιμοι σύζυγοι, ο υφηγητής που εκλέγεται καθηγητής, ο κατώτερος κληρικός που ανεβαίνει στο ανώτατο αξίωμα της ιεραρχίας, ο υπαξιωματικός που προάγεται σε αξιωματικό, ο κατώτερος αξιωματικός που προάγεται σε ανώτερο, το μέλος της ορχήστρας που ανεβαίνει στο «πόντιουμ» του αρχιμουσικού, ακόμη και ο προσωρινός αναπληρωτής ενός ανωτέρου του, δεν είναι πια οι ίδιοι άνθρωποι. Φυσικά, θα σας αποκριθούν πως η εξουσία επιβάλλει υποχρεώσεις και πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να φθείρει το κύρος της, για να την προσαρμόσει στη διάθεση του καθενός.

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος

6. Όραμα στην πολιτική σημαίνει ένα μεγαλόπνοο και τολμηρό πολιτικό σχέδιο, από το οποίο προσδοκάται η λύση όλων των προβλημάτων και η αναμόρφωση της κοινωνίας. Ένα τέτοιο «μεγαλοφυές» και μεγαλόπνοο σχέδιο συγγενεύει σχεδόν με την έννοια της πολιτικής ουτοπίας. Πολιτική ουτοπία είναι κάθε θεωρητικό μοντέλο που πιστεύουμε ότι, αν εφαρμοστεί, θα οδηγήσει την κοινωνία σε μια σχεδόν ιδανική κατάσταση. Τέτοιο ουτοπικό μοντέλο ήταν η ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα, η ουτοπία του Μουρ, η πολιτεία του Ήλιου, του Καμπανέλα, η Νέα Ατλαντίδα του Μπέικον και ο κομμουνισμός του Μαρξ και Έγκελς. Από τα πιο πάνω μοντέλα εφαρμόστηκε κυρίως το τελευταίο, που έλυσε βέβαια πολλά προβλήματα, αλλά δεν μπόρεσε να σταθεροποιηθεί και να επιβιώσει παρά μόνο σε ελάχιστες χώρες και σε μια αρκετά αναθεωρημένη μορφή.

Σωκράτης Γκίκας

7. Ο άνθρωπος της μάζας, λένε οι ψυχολόγοι, παθαίνει τούτο: δέχεται τους εσωτερικούς τρόπους των άλλων, τη σκέψη τους, χωρίς να του γίνεται καν συνειδητή αυτή η κατάστασή του. Παίρνει θέση απέναντι στα πράγματα με την παραίσθηση πως αυτή η στάση του είναι αυθύπαρκτη και αυτόνομη, ότι είναι πραγματικά δική του θέση, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε δικό του, παρά μια σκέψη και μια θέση που του μεταβίβασαν, που του έβαλαν μέσα στο κεφάλι του. Και αυτό γίνεται γιατί ο άνθρωπος μέσα στη μάζα έχασε το εγώ του και παραδόθηκε σύψυχα στην ξένη επίδραση, στην ξένη επιρροή.

Ι. Ν. Ξηροτύρης

8. Πρώτιστο πνευματικό χρέος της εποχής μας είναι, νομίζω, να αντιληφθεί τον κίνδυνο και να αντιδράσει. Αφήνοντας την παρανόηση του ανθρωπισμού που μας έφερε στην τεχνοκρατία και το υλιστικό υπόβαθρό της, να αναζητήσουμε πάλι το βαθύ και ουσιαστικό και καθολικό ανθρωπισμό, που έδρα του έχει τον άνθρωπο – πνευματικό ον. Ο ανθρωπισμός μας, δηλαδή ο ιδανικός άνθρωπος που θα θέλαμε να πραγματώσουμε, να έχει πάλι τόσο πλάτος και βάθος, ώστε να περιλάβει όλα τα έργα του ανθρώπου, βάζοντας το καθένα στη σωστή του θέση.

Β. Ν. Τατάκης

9. Ο ανθρωπιστής είναι εχθρός των προκαταλήψεων και των «απόλυτων δογματικών αληθειών», που εγκλείουν πολλές φορές αρκετό πρωτογονισμό. Ωστόσο, οι κοινωνίες μας σήμερα με τον ασύγκριτο με άλλες εποχές, υλικό πλούτο τους προσφέρονται ευνοϊκότερα για τη δημιουργία φανατικών μαζών, παρά για τη δημιουργία ανθρωπισμού. Πέφτει πια στην κοινή αντίληψη πως ο σύγχρονος κόσμος προπαρασκευάζεται για μια μαζική σφαγή, που αν τελικά εξαπολυθεί από παρανοϊκούς αρχηγούς φανατικών μαζών θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο μαζικό «μακελειό». Ο μαζικός φανατισμός και παραλογισμός ευνοείται από τις όχι υγιείς κοινωνίες μας.

Ι. Ν. Ξηροτύρης

10. Οι μάζες διαφέρουν από τις ιστορικές ομάδες ριζικά. Οι μάζες δεν έχουν συγκροτημένη κοσμοθεωρία, μια κοσμοαντίληψη βάσει της οποίας να οργανώσουν τα άτομά τους σε προσωπικότητες, που να διαπερνά τη συμπεριφορά τους ένα βαθύ νόημα. Οι μάζες είναι κελύφη ανθρώπινα προσκολλημένα σε έναν τεράστιο μηχανισμό, που δεν τον κατανοούν και ούτε ενδιαφέρονται να τον κατανοήσουν αρκεί που τους ταΐζει. Αν πάψει να τους ταΐζει, το πολύ που μπορεί να κάνουν είναι να τον σπάσουν. Διότι μόνο να ζητούν ξέρουν . ολοένα προβάλλουν δικαιώματα.

Χρ. Μαλεβίτσης

11. Μα κι ύστερα από όλη αυτή τη διαδρομή που κάμαμε με λιγοστές φράσεις στο χώρο και στο χρόνο, μεγάλη θα ήταν η αφέλειά μας αν νομίζαμε ότι χαράξαμε τα τελειωτικά όρια της ελληνικότητας, ότι βρήκαμε τάχα το βασικό δόγμα που δεν μπορεί να το παραβεί η πνευματική ζωή της Ελλάδας δίχως να αναιρέσει τον εαυτό της. Γιατί ο ελληνισμός ζει, άρα αλλάζει ολοένα σύσταση και μορφή, ανανεώνεται, αναπροσαρμόζεται σε καινούργιες περιστάσεις, αφομοιώνει καινούργιες επιδράσεις, ανακαλύπτει δρόμους που δεν περίμενε, φτιάνει έργα πρωτότυπα, διαμορφώνει αντιπροσωπευτικούς τύπους αλλιώτικους από εκείνους που ήξερε, Δεν υπάρχει, λοιπόν, ούτε θα υπάρξει, όσο ο Ελληνισμός είναι ζωντανός, σύστημα κανόνων που να ρυθμίζει οριστικά πότε ένα έργο είναι ελληνικό και πότε δεν είναι. Ο μόνος κανόνας της ελληνικότητας που σηκώνει η δική μου τουλάχιστο συνείδηση είναι τούτος: Ελληνικό είναι κάθε έργο που βγαίνει με ειλικρίνεια από τη ζωή, την καρδιά και τη σκέψη των ανθρώπων του έθνους μας.

Γιώργος Θεοτοκάς

12. Η γλωσσική παρουσία ενός έθνους είναι μια παρουσία φυσιογνωμική, με την έννοια ότι μέσα της ανακύπτει η χαρακτηριστική ατομικότητα αυτού του έθνους. Και τούτο γιατί η γλώσσα δεν είναι ποτέ ένας αφηρημένος, πάνω από τόπο και χρόνο, κώδικας συνεννοήσεως, αλλά μια ιστορική έγχρονη αποκάλυψη του κόσμου, όπως τον φέρνει στο φως μέσα στα δικά του όρια και τη δική του ιδιοτυπία το έθνος.

Κώστας Μιχαηλίδης

13. Άλλη είναι η περίπτωση του πνευματικού και πολιτισμικού γοήτρου μιας γλώσσας που μπορεί να επηρεάσει άλλες γλώσσες, πέρα από κάθε έννοια χρησιμοθηρίας. Εννοώ την περίπτωση της Ελληνικής. Η προσφυγή στην Ελληνική δεν υπήρξε ποτέ προϊόν συρμού η ωφελιμιστικών λόγων. Ήταν ανάγκη του ανθρώπου να μελετήσει τα μεγάλα κείμενα που γράφτηκαν για μεγάλης σημασίας θέματα από μεγάλους στοχαστές της ανθρωπότητας.

Γ. Μπαμπινιώτης

14. Η συμβολή του διαλόγου στην εύρεση της αλήθειας είναι μεγάλη και αναμφισβήτητη. Κανένας φραγμός δεν μπορεί να αντέξει τον «προωθητικό ανταγωνισμό θέσης και αντίθεσης». Προκαταλήψεις, δογματικές και μισαλλόδοξες θέσεις, συμφέροντα, σκοπιμότητες, αποκαλύπτονται αμείλικτα από την αληθινή, την ισχυρότερη ερμηνεία. Δεν αντέχουν στη σύγκριση με την πνευματική κατάρτιση, την αδέσμευτη και πλατειά σκέψη, την έντιμη στάση και παραμερίζονται στην πορεία προς την αλήθεια. Η καθαρότητα της σκέψης, η ολοκληρωμένη γνώση, είτε ως θέση είτε ως αντίθεση, λάμπουν οδηγώντας σε αμηχανία τους «παπαγαλισμούς» και ματαιώνοντας οποιοδήποτε σχέδιο να αχθεί η συζήτηση σε «προκατασκευασμένα» συμπεράσματα.

Χ.. Μαλεβίτσης

15. Ελευθερία και δικαιοσύνη πολύ σωστά. Αλλά αναγκαία προϋπόθεση η άξια του προορισμού της παιδεία. Όχι η παιδεία των απολυτηρίων και των προσόντων, αν και αναγκαία κι αυτή. Η παιδεία που «κατασκευάζει βίον», κατά την κλασική αντίληψη, που δημιουργεί ανθρώπους άξιους της ανθρωπιάς τους, όχι θλιβερούς θεσιθήρες και γελοίους προσκυνημένους. Η δημοκρατία ριζώνει και αναπτύσσεται με τη βοήθεια του καθαρού νου, της ανοιχτής καρδιάς. Η δημοκρατία σκοτώνει τη μισαλλοδοξία.. είναι μια καλόπιστη συνομιλία που πείθει, όχι μια ιταμή προσταγή που καταναγκάζει. Είναι ένα επιχείρημα. Δεν είναι ποτέ μια επιχείρηση. Αυτό το επιχείρημα όρθωσε απαρασάλευτο ανάμεσα στους αιώνες ο κλασικός κόσμος. Γι’ αυτό όλοι οι φωτισμένοι άνθρωποι, όπου και αν ζουν, νιώθουν ότι κατάγονται από την Αθήνα.

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος

16. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πλασμένοι από την πρώτη ύλη του «οπαδού». Ο οπαδός είναι πρόθυμος να ακολουθήσει, όχι να ηγηθεί ή να υπάρξει ανεξάρτητα. Ο οπαδός έχει μια έτοιμη συγκατάθεση μέσα του που την τοποθετεί όπου περισσότερο τον βολεύει.. Αλλά υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον τυφλό οπαδό και τον οπαδό που είναι ικανός να αποσύρει τη συγκατάθεσή του, αν κρίνει πως αυτή βλάπτει αντί να ωφελεί. Ο τυφλός οπαδός είναι ευθύς εξαρχής και για πάντα αιχμάλωτος. Η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον τυφλό και τον φωτισμένο οπαδό είναι ότι ο ένας στοχάζεται και ο άλλος δε στοχάζεται, είτε γιατί δεν μπορεί είτε γιατί δεν το κρίνει απαραίτητο.

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος

17. Σ’ αυτόν τον υπαρκτό εκδημοκρατισμό της γνώσης ορθώνονται τρεις γκρίνιες. Η μία είναι η άρνηση της τεχνολογίας, εξαιτίας των πιθανών κινδύνων που έχει η ανάπτυξή της. Ο Πολ Βιρίλιο, για παράδειγμα, έγραψε την «Πληροφοριακή Βόμβα». Είναι σίγουρος ότι η κοινωνία της γνώσης ενέχει κινδύνους, αλλά άγνωστους. Δεν τους ξέρει, αλλά...υπάρχουν. Η δεύτερη γκρίνια έχει να κάνει με τα «παιδάκια της Αφρικής». Το ακούμε για κάθε νέα τεχνολογία: «Τι να το κάνω εγώ το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, όταν τα παιδιά της Αφρικής δεν έχουν ούτε ασπιρίνη για τον πυρετό;». Το επιχείρημα έχει εν μέρει λογική. Πραγματικά «τι να το κάνεις το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, αν δεν έχεις Αλτσχάιμερ;». Αν όμως αποκτήσεις, το πρώτο που ξεχνάς είναι τα «παιδάκια της Αφρικής». Η τρίτη γκρίνια έχει να κάνει με το διαβόητο «ψηφιακό χάσμα». Βέβαια, καμιά τεχνολογία, καμιά επιστημονική επανάσταση δεν διαχέεται αμέσως σε όλη την υφήλιο. Ο Γουτεμβέργιος τύπωσε την πρώτη Βίβλο το 1455· ωστόσο, στην Ελλάδα η τυπογραφία ήρθε στις αρχές του 19ου αιώνα. Όσο για το τυπωμένο βιβλίο, ακόμη πασχίζουμε να γίνει κτήμα του ελληνικού λαού. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι η επανάσταση έγινε και ακόμη προχωρεί. Εξάλλου, αυτοί που μιλούν για ψηφιακό χάσμα στην Αφρική πρέπει να αναλογιστούν ποιο είναι το τυπογραφικό χάσμα του δυτικού κόσμου με την Αφρική.

Πάσχος Μανδραβέλης. Από τον ημερήσιο τύπο (διασκευή)

(απόσπασμα από το κείμενο των ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΓΕΛ 2011)

18. Η εκπαίδευση δεν νοείται πια ως η απλή, κανονιστική μετάδοση γνώσεων από τις μεγαλύτερες γενιές στις νεότερες, όπως την όριζε ο E. Durkheim κατά τον 19ο αιώνα. Και τούτο επειδή, τόσο το περιεχόμενο της εκάστοτε εκπαιδευτικής πράξης όσο και ο χρόνος που αφιερώνεται σε αυτήν αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές, τα δύο φύλα και τις διαφορετικές κουλτούρες των ανθρώπων, γεγονός που παρατηρείται σε όλες τις σύγχρονες πρακτικές της καθημερινής ζωής. Η εκπαιδευτική πράξη καθίσταται επομένως μια διαδικασία που δεν περιορίζεται στο χώρο (το σχολείο) και το χρόνο (περίοδος της νεότητας), αλλά επεκτείνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής και πέραν των σχολικών τειχών.

Αλεξάνδρα Κορωναίου, Εκπαιδεύοντας Εκτός Σχολείου, 2002 (Διασκευή)

(απόσπασμα από το κείμενο των ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΓΕΛ 2010)

19. Οι σημερινοί νέοι κατατρύχονται από πολλαπλές αντιφάσεις: Φυσικά, η εποχή μας τους προσφέρει πιο άνετη, πιο ελεύθερη, πιο «κοσμοπολίτικη ζωή», με πολύ περισσότερους δυνατότητες και ευκαιρίες μόρφωσης, επικοινωνίας, ψυχαγωγίας, παρά η μεσοπολεμική και άμεσα μεταπολεμική Ελλάδα, η αφανισμένη από πολέμους, κατοχές, εμφυλίους, η «επαρχιώτικη» Ελλάδα, με τις προλήψεις και προκαταλήψεις της, με τις απαγορεύσεις και τις καταπιέσεις, που μάστιζαν τη νεολαία του καιρού εκείνου. Θα μπορούσαν, οι τωρινοί νέοι, να πουν –όπως ο σαιξπηρικός Πίστολ– «ο κόσμος για μένα είναι ένα στρείδι, που θα τ’ ανοίξω εγώ με το σπαθί μου».

Μάριος Πλωρίτης, Νέοι, ναρκωτικά, βία,

Από την εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

(απόσπασμα από το κείμενο των ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ Β΄ ΚΥΚΛΟΥ Τ.Ε.Ε. 2007)

20. Στο σουπερμάρκετ οι άνθρωποι με τα καλαθάκια στο χέρι είναι σαν Κοκκινοσκουφίτσες που μαζεύουν βατόμουρα στις βραγιές ενός μυθικού κήπου. Γιατί το σουπερμάρκετ παραπέμπει ηθελημένα στη μυθολογία του Κήπου. Κήπος σημαίνει έναν τόπο όπου υπάρχει πρόσβαση στα αγαθά χωρίς κόπο και κόστος. Είναι ο Κήπος της Εδέμ, είναι η γη που παράγει από μόνη της αγαθά για το χρυσό γένος των ανθρώπων στον Ησίοδο, είναι οι Κήποι στα νησιά των Μακάρων, είναι το σπιτάκι με τα κεραμίδια από σοκολάτα και τους τοίχους από παντεσπάνι του Χανς και της Γκρέτελ. Ο Κήπος είναι τόπος ευδαιμονίας των ανυποψίαστων νηπίων.

Πατρίτσια Αδαμοπούλου, εφημερ. «Το Βήμα», 24-1-1999

21. Το ξεκίνημα του 21ου αιώνα μάς φέρνει αντιμέτωπους με ποικίλα προβλήματα, την έκταση και τις συνέπειες των οποίων είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς. Το δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα επεφύλαξε πολλές εκπλήξεις στο χώρο της ανάπτυξης των νέων τεχνολογιών και στην πρόοδο της επιστήμης. Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και της γνώσης έχει επιφέρει θεματικές αλλαγές στην κοινωνική δομή και οργάνωση πολλών κρατών. Η «κοινωνία της πληροφορίας» κατέστησε αναγκαίο τον επαναπροσδιορισμό των μεθόδων και των τεχνικών της εργασίας και έθεσε σε νέα βάση το θέμα της κατάκτησης της γνώσης. Σήμερα, δεν έχει τόσο αξία η γνώση αυτή καθ’ εαυτή, αφού εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς και παλιώνει προτού καν γίνει κτήμα των πολλών.

Ελένη Στεφάνου, εφημερ. «Το Βήμα», 23-4-2000

22. Ένα σημαντικό πρόβλημα του καιρού μας είναι η μεγάλη αύξηση της εγκληματικότητας, ιδίως των νέων. Σε σημαντικό βαθμό οφείλεται στην έλλειψη υγιούς οικογενειακού περιβάλλοντος, στην απουσία διαπαιδαγώγησης και παραδείγματος που να εμπνέει πίστη στις ηθικές αξίες και να τους δίνει υγιείς στόχους και ιδανικά, στην ανεργία, στη χρήση ναρκωτικών και στην έκθεση σε μια υποκουλτούρα βίας, μέσα από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. […]

Ιωάννης Π. Τσαχαγέας, 2006, «Η ανθρωπότητα σε κρίση θεσμών και αξιών», Εκδόσεις Γκοβόστη, Αθήνα (Διασκευή).

(ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΠΑΛ 2014)

23. Η «ανθρωπιά» είναι μια λέξη του καιρού μας, ένας όρος κοινόχρηστος, ένα νόμισμα που κυκλοφορεί σ’ όλα τα χέρια, γιατί συμβαίνει η ανταλλακτική του αξία να είναι πολύ μεγάλη. Και με την «ανθρωπιά» εννοούμε, φυσικά, τη συμπόνια, τη συμμετοχή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο πάθος του γείτονα. Και όχι μόνο του γείτονα. Του κάθε ανθρώπου. Άλλοτε χρησιμοποιούσαν τον όρο «ανθρωπισμός». Έλεγαν: «αυτός είναι μεγάλος ανθρωπιστής» και με τούτο εσήμαιναν μια προσωπικότητα που ξοδευόταν ολόκληρη για να κάμει το καλό. Ο Ντυνάν, για παράδειγμα, ο ιδρυτής του «Ερυθρού Σταυρού», υπήρξε ένας τέτοιος ανθρωπιστής. Πέρα απ’ ό,τι θα μπορούσε να ενδιαφέρει αποκλειστικά το άτομό του, εσυλλογίσθηκε τους ανθρώπους που έπασχαν, έξω από διάκριση φυλής και θρησκείας, «εν πολέμω και εν ειρήνη».

I. Μ. Παναγιωτόπουλος, Ο Σύγχρονος Άνθρωπος

(ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΓΕΛ 2014) 

ΥΓ: Για το Β2. Απαντήσεις μέχρι τις 31 Μαρτίου στο μέιλ μου. 

ΠΡΟΣΟΧΗ! Τεκμηριωμένες απαντήσεις με βάση τη θεωρία που διαβάσατε.