Μάχη με το χρόνο

 Ήπια όλες τις δόσεις της νιότης μου νωρίς

Και τώρα ο πανδαμάτωρ χρόνος

Σμιλεύει στη μορφή μου την επέλασή του

  

Κάνει κατά μέτωπον επίθεση στη φάλαγγα των κυττάρων μου

Που ανήμπορα διασκορπίζονται σε μικρές αυλακιές

Κάτω και πλάι από την αίσθηση της όρασης

 

 Ποιο δρόμο άραγε θα διαλέγουν τώρα τα δάκρυα;

 

Τα πιο γενναία απομακρύνονται περισσότερο

 Και κατηφορίζουν βιαστικά τους λόφους των ζυγωματικών

 Κάνοντας επιτακτικά αισθητή τη συσσώρευσή τους

 Πάνω και πλάι στο έρκος οδόντων

  

 

Τόσο βαθιά η χαράδρα του χαμόγελου!

Ποια υποψία χαράς σε τόσο βάθος;

 

Η νιότη μας παλιώνει…

Όμορφα άραγε;