ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΤΟΥ 2012

Bατά για τους καλά προετοιμασμένους μαθητές χαρακτηρίζονται τα θέματα των Αρχαίων ελληνικών, στα οποία διαγωνίστηκαν σήμερα οι υποψήφιοι της θεωρητικής κατεύθυνσης. Το άγνωστο ήταν από τις Ιστορίες του Θουκυδίδη VII 61 που χωρίς να παρουσιάζει ιδιαίτερες δυσκολίες, χρειαζόταν προσοχή στην απόδοση ορισμένων σημείων στα ν.ε. Επίσης προσεκτικοί έπρεπε να είναι οι μαθητές και στη μεταφορά του υποθετικού λόγου στον πλάγιο λόγο.

Παραθέτω το κείμενο και ενδεικτικά τη μετάφραση

Ἄνδρες στρατιῶται Ἀθηναίων τε καὶ τῶν ἄλλων ξυμμάχων, ὁ μὲν ἀγὼν ὁ μέλλων ὁμοίως κοινὸς ἅπασιν ἔσται περί τε σωτηρίας καὶ πατρίδος ἑκάστοις οὐχ ἧσσον ἢ τοῖς πολεμίοις· ἢν γὰρ κρατήσωμεν νῦν ταῖς ναυσίν, ἔστι τῳ τὴν ὑπάρχουσάν που οἰκείαν πόλιν ἐπιδεῖν. ἀθυμεῖν δὲ οὐ χρὴ οὐδὲ πάσχειν ὅπερ οἱ ἀπειρότατοι τῶν ἀνθρώπων, οἳ τοῖς πρώτοις ἀγῶσι σφαλέντες ἔπειτα διὰ παντὸς τὴν ἐλπίδα τοῦ φόβου ὁμοίαν ταῖς ξυμφοραῖς ἔχουσιν. ἀλλ’ ὅσοι τε Ἀθηναίων πάρεστε, πολλῶν ἤδη πολέμων ἔμπειροι ὄντες, καὶ ὅσοι τῶν ξυμμάχων, ξυστρατευόμενοι αἰεί, μνήσθητε τῶν ἐν τοῖς πολέμοις παραλόγων.

 Άνδρες στρατιώτες των Αθηναίων και των άλλων συμμάχων, ο επικείμενος αγώνας θα είναι εξίσου κοινός για όλους και για τη σωτηρία και για την πατρίδα, όχι λιγότερο για τον καθένα μας απ΄ότι για τους εχθρούς. Εάν βέβαια επικρατήσουμε τώρα στη ναυμαχία (θα) έχει κάποιος τη δυνατότητα να ξαναδεί την πατρίδα του, όπου κι αν βρίσκεται.Δεν πρέπει λοιπόν να δυσανασχετείτε, ούτε να παθαίνετε αυτό που παθαίνουν οι πιο άπειροι από τους ανθρώπους, οι οποίοι, όταν αποτύχουν στους πρώτους αγώνες, κατόπιν θεωρούν για πάντα το ενδεχόμενο (προσδοκία) του φόβου (αποτυχίας) παρόμοιο με τις συμφορές. Αλλά όσοι Αθηναίοι είστε παρόντες, επειδή διαθέτετε εμπειρία πια σε πολλούς πολέμους και όσοι σύμμαχοι (είστε παρόντες) επειδή εκστρατεύετε μαζί μας πάντα, θυμηθείτε τους παραλογισμούς που συμβαίνουν στους πολέμους.

Παρατηρήσεις

Γ2. Να γράψετε στο τετράδιό σας τον τύπο που ζητείται για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις:
ἀγὼν : την αιτιατική πληθυντικού 
ναυσίν : την κλητική ενικού
ὅπερ : τη δοτική πληθυντικού στο θηλυκό γένος
πρώτοις : τον ίδιο τύπο στον συγκριτικό βαθμό
σφαλέντες : τη δοτική πληθυντικού στο ίδιο γένος
κρατήσωμεν : το β΄ ενικό πρόσωπο της προστακτικής του ενεστώτα στην ίδια φωνή
ἐπιδεῖν : το απαρέμφατο του ενεστώτα στην ίδια φωνή
πάσχειν : το γ΄ ενικό πρόσωπο της οριστικής του μέλλοντα
ἔχουσιν : το α΄ ενικό πρόσωπο της ευκτικής του αορίστου β΄ στην ίδια φωνή
μνήσθητε : το γ΄ πληθυντικό πρόσωπο της οριστικής του ίδιου χρόνου.

Γ3α. Να γίνει πλήρης συντακτική αναγνώριση των παρακάτω τύπων:
στρατιῶται, τῳ, ἀθυμεῖν, τῶν ἀνθρώπων, ταῖς ξυμφοραῖς, τῶν παραλόγων

Γ3β. «ἢν κρατήσωμεν ταῖς ναυσίν, ἔστι τῳ τὴν ὑπάρχουσάν που οἰκείαν πόλιν ἐπιδεῖν»: να μεταφέρετε το παραπάνω χωρίο στον πλάγιο λόγο (και με τους δύο τρόπους) εξαρτώντας το από τη φράση «Ὁ Νικίας εἶπεν»

Προσοχή!!! οι δυο τρόποι είναι το ειδικό απαρέμφατο και η ειδική πρόταση.Η υπόθεση και στις δυο περιπτώσεις λόγω ιστορικής εξάρτησης, μετατρέπεται σε ει+ ευκτική και βέβαια το πρόσωπο γίνεται γ΄πληθυντικό

12 μαθητές Λυκείου γράφουν για την κρίση

της Λίνας Παπαδάκη

23/05/2012

Δώδεκα παιδιά, δώδεκα μήνες, μια εποχή. Κρίσης κι ανασφάλειας. Εάν για τους ενήλικες το άγχος είναι οικονομικό, για τα παιδιά, για τους μαθητές που τελειώνουν το σχολείο, η ανησυχία πηγάζει απ’ την ψυχή. Τη στιγμή που καλείσαι να επιλέξεις τομέα μάθησης, δρόμο ζωής. Την περίοδο που γίνεσαι πολίτης κι εραστής, που όλη σου η ζωή μπορεί να σχεδιαστεί σ’ ένα απόγευμα, στη σκέψη μπαίνει τάπα. Αεροστεγής.
Δεν είναι η λέξη ο φόβος, είναι η ρευστότητα και η βίαιη προσαρμογή. Σε όλες τις ερωτήσεις, είχες απαντήσεις. Γονείς, σχολείο, φίλοι, άλλοι. Τώρα οι «μεγάλοι» θέλουν εσένα να κοιτούν και να απαντούν. Το μέλλον μας οι μαθητές. Οι σκέψεις τους, βάση δεδομένων για το δικό μας νέο πρότζεκτ.
Δώδεκα παιδιά, μαθητές Λυκείου της Ιονίου Σχολής, γράφουν γι’ αυτό που τώρα ζουν, γι’ αυτό που έμαθαν να λένε κρίση.

(Τα κείμενα θα δημοσιευθούν σε 3 συνέχειες)

• Γεια μαααας!

  

  της Ελένης Αλιμαντήρη, 17 ετών
  Κρίση, κρίση, κρίση….., ας μιλήσουμε λοιπόν και πάλι για κρίση! Κάθε μέρα, ό,τι και να κάνω, όπου κι αν βρεθώ, κάποιος θα αναφερθεί σε αυτήν! Πράγματι, όλους μας αφορά κι όλους μας απασχολεί. Οι ευθύνες βαραίνουν το σύνολο της κοινωνίας, άλλους περισσότερο κι άλλους λιγότερο. Εμείς, οι νέοι, οι μαθητές, μάλλον θύματα είμαστε παρά φταίχτες… Ωστόσο, η γενιά των γονιών μου είναι γεγονός πως «τα έκανε σκατά». Η γενιά του πολυτεχνείου, που άλλοτε δημιουργούσε, οραματιζόταν, διαδήλωνε και διεκδικούσε, παρέδωσε τα όπλα και παραδόθηκε.
  Η κρίση, λοιπόν, δίνει «το παρών» καθημερινά στη ζωή μου, στη ζωή των περισσοτέρων. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Το μηνιαίο εισόδημα των γονιών μου έχει μειωθεί αρκετά, και η μαμά μου έχει βαλθεί να μας τονίζει πως δεν θα ζούμε από δω και πέρα όπως παλιά. Για ψώνια πηγαίνω, πλέον, σπάνια, κι ας με σκοτώνει! Ανοίγοντας την τηλεόραση, θέλοντας και μη, βλέπω «Βασιλιάδες». Η έλλειψη χρημάτων στα κανάλια, βλέπεις, οδηγεί και σε έλλειψη ποιότητας! Το σημαντικότερο, όμως, είναι άλλο… Έχω αρχίσει να παρατηρώ πως ο φόβος, η δυσπιστία και η απελπισία κυριαρχεί… Με ενοχλεί αυτή η μιζέρια… Νομίζω πως είναι ώρα για δράση. Άλλωστε, βλέποντας τα πράγματα πιο θετικά, πιστεύω πως η κρίση θα μας κάνει ανθρώπους ξανά! Θα δίνουμε σημασία στα όντως σημαντικά κι όλα τα περιττά που μας φθείρουν θα εξανεμιστούν!
  Η λύση που προτείνω είναι μία, φίλοι μου, και δε θα πρωτοτυπήσω! Η Παιδεία! Το Α και το Ω. Όσο «ενταφιάζεται» η Παιδεία, προκοπή, λυπάμαι, αλλά δεν θα δούμε… Εκεί κρύβεται η ουσία των πραγμάτων. Το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα ας πεταχτεί στα σκουπίδια, μαζί και αυτοί που το έθεσαν σε εφαρμογή. Εμείς, δυστυχώς, το «λουστήκαμε» για τα καλά! Βάλαμε αναρίθμητες άχρηστες πληροφορίες στο κεφάλι μας, χάσαμε ελεύθερο χρόνο στον οποίο θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με κάτι πραγματικά ωφέλιμο για μας και στερηθήκαμε μεγάλο όγκο απ’ την αληθινή γνώση. Αλήθεια, ελπίζω στην αλλαγή! Πρέπει, επιτέλους, κάτι να γίνει. Και τότε οι αξίες θα βγουν στην επιφάνεια! Αγάπη, σεβασμός, ανιδιοτέλεια, πείσμα, ειλικρίνεια!
  

• Λύσεις που προτείνω για την οικονομική κρίση

  

  της Ευαγγελίας Μουρούτσου, 15 ετών
  Για την οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μας, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στον νου μας τους γνωστούς υπευθύνους. Με το να αποδίδουμε, όμως, μόνο ευθύνες, δεν καταλήγουμε πουθενά. Φυσικά, το ιδανικό θα ήταν να παραδεχτούν το λάθος τους οι υπεύθυνοι και να αναλάβουν να επανορθώσουν, επιστρέφοντας ό,τι καταχράστηκαν. Η παραπάνω εκδοχή, δυστυχώς, δεν έχει πολλές πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Έτσι, θα ήταν σκόπιμο να προταθούν άλλες λύσεις.
  Αρχικά, όλοι οι Έλληνες πρέπει να γίνουν συνειδητοί πολίτες. Πιο συγκεκριμένα, να μην φοροδιαφεύγουν και να δηλώνουν τα έσοδά τους κάθε χρόνο, με εντιμότητα. Όσον αφορά στους μηνιαίους μισθούς, μείωση δεν θα πρέπει να σημειώνεται μόνο στα εισοδήματα των μικρομεσαίων πολιτών. Με απολύσεις και μειώσεις μισθών σε μεγάλα ποσοστά, το αποτέλεσμα είναι να πλήττεται το εμπόριο, μιας και δεν μπορούν οι πολίτες να ξοδέψουν, ακόμη και σε αναγκαία υλικά αγαθά. Επιπλέον, θα ήταν σωστό να μειωθούν οι μισθοί και ο αριθμός των βουλευτών, καθώς και των ατόμων που απασχολούνται στα πολιτικά γραφεία. Για μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, τριακόσιοι βουλευτές είναι υπέρογκος αριθμός, καθώς στο Βέλγιο, την Αυστρία, την Τσεχία και την Πορτογαλία, κράτη με ανάλογους πληθυσμούς με την Ελλάδα, οι βουλευτές είναι 150, 183, 200 και 230, αντίστοιχα. Τέλος, απαραίτητη είναι και η κρατικοποίηση των τραπεζών, η οποία θα διασφάλιζε οικονομική σταθερότητα.
  

• Στην αρχή μιας νέας εποχής

  

  του Κωνσταντίνου Βαρελά, 17 ετών
  Την τελευταία πενταετία, είναι γεγονός πως πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στη χώρα μας. Οι ραγδαίες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις που συντελούνται στο εξωτερικό έφτασαν, όπως συμβαίνει πάντα, και στη μικρή «Ψωροκώσταινα», η οποία βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπη με έναν ορυμαγδό νέων προβλημάτων.
  Η Διεθνής οικονομική κρίση ήρθε να επιτείνει τις χρόνιες ανεπάρκειες της ελληνικής πολιτείας, οξύνοντας, μάλιστα, κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις. Η σοβαρότερη, όμως, από όλες τις επιπτώσεις αφορά στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, η οποία φάνηκε απροετοίμαστη και ανίκανη να ανταπεξέλθει στις νέες συνθήκες, έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν. Η μεσαία αστική ελληνική οικογένεια, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου, βίωσε την αλλαγή καθυστερημένα.
  Σύσσωμη η πολιτική σκηνή και τα μέσα μαζικής «εξημέρωσης» κινητοποιήθηκαν, φροντίζοντας να διατηρήσουν, στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν, όσα περισσότερα μπορούσαν από τα διεφθαρμένα χρόνια της ακμής τους, και, ταυτόχρονα, να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία σε μια νέα σκληρή πραγματικότητα. Βέβαια, η καθυστερημένη αντίληψη των πραγμάτων από τους Έλληνες, δεν οφείλεται μόνο στο ότι δεν ήθελε το διεφθαρμένο σύστημα να δουν την πραγματική κατάσταση, αλλά οφείλεται, εξίσου, στο γεγονός ότι εθελοτυφλούσαν και επέτρεπαν την ύπαρξη μιας διεφθαρμένης πολιτικής σκηνής.
  Η αλήθεια είναι, όμως, πως ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής, στην οποία θα μεταβληθούν τα δεδομένα και οι σταθερές της ελληνικής κοινωνίας. Ο Έλληνας δεν έχει ακόμα καταλάβει τι του συμβαίνει, αλλιώς δεν εξηγείται η παθητική στάση που διατηρεί.
  Προσωπικά, θεωρώ ότι οι ελπίδες για μια αλλαγή της πορείας που ακολουθεί ο τόπος μας, θα καλλιεργηθούν μόνο εφόσον γίνουν αλλαγές ουσίας στην Παιδεία και την Εκπαίδευση. Μέχρι στιγμής, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δημιουργεί στρατιές από άβουλα, τρομαγμένα ή βολεμένα άτομα, καταπνίγοντας, ταυτόχρονα, κάθε προσπάθεια των νέων να απομακρυνθούν από τις κακές συνήθειες των προηγούμενων γενεών. Η εκπαίδευση έχει καταντήσει, στην Ελλάδα, ένα ακόμα όργανο καταστολής, συντήρησης και εξυπηρέτησης συμφερόντων.
  Επομένως, η λύση του αδιεξόδου στο οποίο έχουμε εισέλθει, μπορεί να επέλθει από ανεξάρτητες προσωπικότητες οι οποίες συμμετέχουν στον χώρο της Εκπαίδευσης. Καθηγητές Πανεπιστημίων, σχολείων και πνευματικών ιδρυμάτων οφείλουν να καθοδηγήσουν τους νέους, είτε μέσω των σχολικών και πανεπιστημιακών αιθουσών, είτε μέσω ακαδημαϊκών συζητήσεων και συγκεντρώσεων.
  Επιπλέον, απαραίτητες είναι οι λαϊκές συναθροίσεις και η προσπάθεια αντικειμενικής ενημέρωσης του λαού για τις εξελίξεις στη χώρα και στο εξωτερικό. Ο λαός πρέπει να συσπειρωθεί και να αναζητήσει νέες πολιτικές προσωπικότητες οι οποίες θα είναι ικανές να εκφράσουν τα αιτήματά του.
  Εν κατακλείδι, κατά την άποψή μου, η αντίδραση του ελληνικού λαού πρέπει να αποτυπωθεί, πάση θυσία, στις επικείμενες εκλογές, μέσω της απομάκρυνσης από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα. Προσωπική μου εκτίμηση είναι, ωστόσο, ότι κάτι τέτοιο θα αργήσει πολύ ακόμα…
  
  πηγή: protagon.gr
  
  Aυτά τα παιδιά ήδη κατάλαβαν ότι, αν δεν αναμορφωθεί εκ βάθρων η εκπαίδευση, τις αδυναμίες της οποίας βιώνουν καθημερινά, δεν πρόκειται να αλλάξουν πολλά σ' αυτό τον τόπο. Οι υπεύθυνοι λοιπόν για τα εκπαιδευτικά προγράμματα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι εκτός από δυνατά μυαλά πρέπει να πλάσουμε και όμορφες ψυχές αλλά και ενεργούς πολίτες...

Πόσο καλή είναι, τελικά, 

η αντιαυταρχική εκπαίδευση;

Πεποίθησή μου –όπως και πολλών συναδέλφων εκπαιδευτικών- ήταν πάντα πως, πρωταρχικός στόχος της εκπαίδευσης δεν είναι η μετάδοση χρηστικής πληροφορίας ή η καλλιέργεια επιστημοσύνης, αλλά το χτίσιμο χαρακτήρων. Και για να χτίσεις κάτι καλό θα πρέπει τα υλικά να είναι άριστα, αφού ο μαθητής θα δομήσει σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά του έχοντας ως λαμβάνουσα τον χαρακτήρα και την εν γένει συμπεριφορά του ίδιου του δασκάλου.   Ένα κρίσιμο ζητούμενο που διαμορφώνει την παιδαγωγική φιλοσοφία του εκπαιδευτικού είναι η εξισορρόπηση ανάμεσα στον δημοκρατικό φιλελευθερισμό (κανένας συσχετισμός με τον αντίστοιχο πολιτικό όρο!) και την πειθαρχία. Δηλαδή, σε τι ποσοστό η πολιτική του δασκάλου θα διαμορφώνεται ελαστικά, λαμβάνοντας υπόψη τις προτιμήσεις κι επιθυμίες των μαθητών του, και σε τι ποσοστό θα στοχεύει να διδάξει στον μαθητή την αρετή της προσαρμογής σε μη διαπραγματεύσιμες αρχές, ακόμα και σ’ αυτές με τις οποίες ενδεχομένως θα διαφωνεί...  

Αν και, ως εκπαιδευτικός, έτεινα πάντα ετεροβαρώς προς την «φιλελεύθερη» πλευρά, αρχίζω πια να έχω δεύτερες σκέψεις. Η αφελώς εξιδανικευμένη εικόνα του «αγνού» μαθητή που, ως tabula rasa, αναμένει ν’ απορροφήσει με ευγνωμοσύνη το καλό υλικό που θα του προσφέρει ο δάσκαλος, έχει αρχίσει να ξεθωριάζει και ν’ αποδομείται στη συνείδησή μου, δίνοντας τη θέση της σε μια πιο ρεαλιστική απεικόνιση του σύνθετου χαρακτήρα της νέας γενιάς.
Ρόλο σ’ αυτό τον όψιμο αναθεωρητισμό της εκπαιδευτικής φιλοσοφίας μου έπαιξαν διάφορες λαμβάνουσες (άμεσες ή έμμεσες), καθώς και η παρακολούθηση δημόσιων τοποθετήσεων ανθρώπων που προσωπικά θεωρώ ιδιαίτερα φωτισμένους (αναφέρω επιλεκτικά τον Φιλόθεο Φάρο, τονίζοντας, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, πως ελάχιστα με απασχολούν τα θρησκευτικά ζητήματα...). 

Μεταφέρω, ενδεικτικά, στον αναγνώστη δύο πρόσφατες εμπειρίες. Η πρώτη προέρχεται από πολύ αξιόπιστη αυτόπτη μάρτυρα: Η σκηνή στο λεωφορείο, όπου μια παρέα τελειόφοιτων του Λυκείου σχολιάζουν χλευαστικά και μεγαλόφωνα μια καθηγήτρια του σχολείου τους. Οι χαρακτηρισμοί λίγο-πολύ τυποποιημένοι: «ηλίθια», «φυτό», «ανέραστη» (για να το πω κομψά)... Ο λόγος: η υπέρμετρη ευγένεια και δημοκρατικότητά της απέναντι στους μαθητές! Αφορμή της «καζούρας» ήταν το γεγονός ότι η καθηγήτρια ευχαρίστησε ευγενικά έναν μαθητή που επέστρεψε στο μάθημα χωρίς να καταχραστεί την άδεια που του είχε δώσει ν’ απουσιάσει για λίγο από την τάξη!  
Διηγήθηκα το περιστατικό στους φοιτητές μου, περιμένοντας αφελώς να μοιραστούν το αίσθημα αποτροπιασμού μου και να καταδικάσουν το συμβάν. Τα αμήχανα βλέμματα και τα πονηρά γέλια τους, όμως, με προσγείωσαν απότομα σε μια πραγματικότητα που δεν μπορούσα –ή δεν ήθελα- να δω...   Συνεχίζω με μια καθαρά προσωπική εμπειρία.
Στο πλαίσιο των συνήθων διαδικασιών αξιολόγησης των σχολών της Τριτοβάθμιας, οι σπουδαστές μας κλήθηκαν πρόσφατα να καταθέσουν (ανώνυμα) τις απόψεις τους για την ποιότητα του προσφερόμενου διδακτικού έργου. Ένα από τα αρνητικά σχόλια με αφορούσε προσωπικά, και αναφερόταν στην χρονολογούμενη πρακτική μου να ρωτώ τους μαθητές μου αν προτιμούν να βαθμολογηθούν με βάση ένα γραπτό διαγώνισμα, ή με την εκπόνηση κάποιας εργασίας πάνω στο αντικείμενο του μαθήματος.
Παραθέτω αυτούσιο το σχόλιο:   «ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ (Π.Χ. ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΝΤΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΟΣ) ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ» (!)  
Οι μαθητές αυτοί είχαν την ευθύτητα να εκφράσουν ανοιχτά την αμφισβήτησή τους για μια αμφιλεγόμενη –και ενδεχομένως αδόκιμη- «δημοκρατική» προσέγγιση στην εκπαίδευση. Το σχόλιο αποτελεί γενναία έκφραση παιδαγωγικού πραγματισμού, και έχει την ακόλουθη προφανή ερμηνεία: Είναι «λάθος» ο δάσκαλος να επιδιώκει την συμπάθεια των μαθητών του μέσω φιλελεύθερων συμπεριφορών, γιατί είναι πολύ πιθανό να το θεωρήσουν αυτό ως ένδειξη αδυναμίας, ίσως μάλιστα και ως έμμεση αποδοχή ανεπάρκειας εκ μέρους του! Θα εκλάβουν, ενδεχομένως, ακόμα και την προσπάθεια να κάνει το μάθημά του πιο προσιτό κι ενδιαφέρον, με χρήση «άλλων μέσων διδασκαλίας», όχι σαν μια ειλικρινών προθέσεων παιδαγωγική μέθοδο προς όφελος των μαθητών του, αλλά σαν ευτελή πράξη «εξαγοράς» της ανοχής τους απέναντι στις (υποτιθέμενες) δικές του «μειονεξίες»!  
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν έχει τελικά παιδαγωγική σκοπιμότητα η επίδειξη υπέρμετρης δημοκρατικότητας εκ μέρους του δασκάλου, και η επιδίωξη της ανάπτυξης θετικών συναισθημάτων του μαθητή προς το πρόσωπό του (το αντίστροφο, φυσικά, θα πρέπει να ισχύει πάντα και χωρίς προϋποθέσεις!). Ίσως αποτελεσματικός –και εν τέλει εκτιμούμενος κι από τον ίδιο το μαθητή– είναι εκείνος ο παιδαγωγός που εφαρμόζει πιστά τη χρυσή ρήση της μάθησης: «ο προσθείς γνώσιν προστίθησι άλγημα»!   Άσχετα βέβαια αν, στην πράξη, το «άλγημα» δεν υπακούει πάντα στις ορθολογικές οριοθετήσεις της παιδαγωγικής αναγκαιότητας (αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία...).

πηγή:  ΤΟ ΒΗΜΑ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΩ...ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΠΗ

Θα φύγω, θα σωπάσω ή θα αντισταθώ;
11/05/2012 του Γιάννη Τσαμουργκέλη

 Αυτή η Ελλάδα δεν είναι δική μου. Δεν ανήκω εδώ. Δεν μεγάλωσα σε μια χώρα με ανοχή στις ναζιστικές ιδέες και πολύ περισσότερο στους ανθρώπους της. Δεν μεγάλωσα σε μια χώρα δίχως σεβασμό στη διαφορετική άποψη, στην ιστορία αυτών που αγωνίσθηκαν και πέθαναν για τη δημοκρατία. Δεν κατάλαβα ποτέ ότι ο πολιτισμός των ελλήνων εκτονώνεται σε συνθηματολογίες και αντιπαραθέσεις που ισοπεδώνουν τη λογική, το διάλογο και την επιχειρηματολογία. Δεν εργάσθηκα για να ανέχομαι τον τεμπέλη φοροφυγά της διπλανής πόρτας. Δεν διεκδίκησα για να ανέχομαι την ευνοιοκρατία του αριστερού ή δεξιού κόμματος και τον εκφοβισμό των συνδικαλιστών. Δεν ονειρεύτηκα σαν τριτοκοσμική φιγούρα με όραμα την Ευρώπη αλλά σαν ισότιμος πολίτης της Ευρώπης. Της Ευρώπης των πολιτών που σκέπτονται, που έχουν πολιτικές θέσεις, που εκφράζονται δημοκρατικά. Σε μια Ευρώπη που αλλάζει και θα αλλάζει καθημερινά.

 Αλλά εγώ θέλω να είμαι εκεί. Στην Ευρώπη. Και να παλεύω για τις απόψεις μου όπως το κάνω και στην μικρή πατρίδα μου και στην γειτονιά μου και στη δουλειά μου. Αν διαφωνώ, εκφράζοντας τη διαφωνία μου. Αν κάνω λάθος, διορθώνοντας το. Αν μένω πίσω, προσπαθώντας να αλλάξω. Αν κάνουν λάθος, προσπαθώντας να τους πείσω.

Σήμερα, ξέρω που η χώρα μου είναι πίσω. Ξέρω που υπολείπεται της σύγχρονης Ευρώπης. Δεν κατοχυρώνει τα ίσα δικαιώματα των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων στην εργασία. Τα ειδικά συμφέροντα και οι συντεχνίες δεν είναι Ευρώπη. Το τεράστιο κράτος που ανακατεύεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μου με βεβαιώσεις, έγγραφα και εξουσιοδοτήσεις δεν είναι Ευρώπη. Το κοινωνικό κράτος που μεριμνά για τους λίγους και τα φίλια λαμόγια στο όνομα της αλληλεγγύης για τους πολλούς, δεν είναι Ευρώπη. Η διαφθορά και το λάδωμα δεν είναι Ευρώπη. Η μαγκιά της φοροδιαφυγής και η ανοχή έναντι αυτής δεν είναι Ευρώπη. Η ανομία και η «νόμιμη» ασυλία κάποιων έναντι του δικαίου δεν είναι Ευρώπη. Οι διακρίσεις υπέρ της θρησκευτικής πλειοψηφίας δεν είναι Ευρώπη. Το πελατειακό πολιτικό σύστημα των δεξιών και αριστερών ημετέρων δεν είναι Ευρώπη.

Σήμερα ξέρω που η Ευρώπη είναι πίσω. Ξέρω που υπολείπεται της Ευρώπης των λαών. Η κοινωνική αναλγησία και η μη μέριμνα για τους εισοδηματικά αδύνατους δεν είναι Ευρώπη. Η Ευρώπη των τραπεζών δεν είναι Ευρώπη των ίσων ευκαιριών και της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας και της πραγματικής οικονομίας. Η Ευρώπη της Γερμανίας των ακραίων φιλελεύθερων μονεταριστικών πολιτικών δεν είναι η Ευρώπη που εμπνέεται από τις ιδρυτικές της αρχές.

Ήρθε λοιπόν ή ώρα των αποφάσεων. Θα ανεχθώ μια χώρα με ναζιστική παρουσία στη βουλή; Με ξυλοδαρμούς μέσα και έξω από αυτή; Με τρομοκρατία μεταναστών; Με συμμορίες που θα κρύβουν την προσωπική αδυναμία κάποιων να παλέψουν και να διεκδικήσουν την παρουσία τους στη ζωή; Θα ανεχθώ μια χώρα που εμμένει στην κοινωνία των ειδικών συμφερόντων, των προνομίων των συνδικαλιστών και των πολιτικών φίλων, του κρατισμού, των κλειστών αγορών του ατομικού και συλλογικού παρασιτισμού;

 Θα ενδώσω στην Ευρώπη του συντηρητισμού και των εξαρτήσεων; Θα σωπάσω; Θα αναζητήσω τη τύχη μου αλλού ή θα μείνω αρνούμενος να αποδεχθώ ότι αυτό που μου παρουσιάζουν ως Ελλάδα της επιλογής του λαού είναι και η δική μου Ελλάδα; Αρνούμενος να ενδώσω στον παραληρηματικό φόβο της στάσιμης κοινωνίας έναντι των αλλαγών που πρέπει να γίνουν. Αρνούμενος να αποδεχθώ παθητικά το παρελθόν που μου σερβίρουν ως μέλλον. Λοιπόν!!! Αποφάσισα να αντισταθώ. Πολύ!!!
 Κυρίες και κύριοι με τις σβάστικες θα μετρηθούμε στο λόγο αλλά και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια σας να μειώσετε κάθε έννοια ανθρωπισμού και το σεβασμό όλων στα ανθρώπινα δικαιώματα τους.

Κυρίες και κύριοι της παλιάς και νεοσταλινικής αριστεράς θα μετρηθούμε στο λόγο και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια σας να αποκλείσετε το δικαίωμα στην εργασία, στην ανάπτυξη, στην ατομική και συλλογική ευημερία στο όνομα των αποφάσεων των δικών σας συλλογικών οργάνων. Κυρίες και κύριοι του πελατειακού συστήματος θα μετρηθούμε στο λόγο και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια σας να διατηρήσετε την μετριοκρατία, τα ειδικά συμφέροντα των ημετέρων και τη «δημοκρατία» των μηχανισμών και των κατ’ επάγγελμα εκπροσώπων του λαού. Κυρίες και κύριοι αμετανόητοι μονεταριστές θα μετρηθούμε στο λόγο και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια αναπαραγωγής των ίδιων εκείνων τραπεζικών και επιχειρηματικών συμφερόντων που μας έφεραν σε αυτή την κρίση. Κυρίες και κύριοι συμπολίτες. Η ώρα της 4ης ελληνικής δημοκρατίας έχει έρθει. Η Ελλάδα της Ευρώπης, η Ελλάδα των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, η Ελλάδα των ίσων ευκαιριών και της πραγματικής κοινωνικής μέριμνας και αλληλεγγύης, η Ελλάδα της δημιουργίας και της παραγωγής, η Ελλάδα των θεσμών, της ανάπτυξης και της προόδου, η Ελλάδα της πραγματικής δημοκρατίας των πολιτών είναι εδώ. Για αυτήν θα αντισταθώ και θα παλέψω. Για αυτήν και τη δεκάχρονη κόρη μου που έχει το απόλυτο δικαίωμα να μεγαλώσει σε μια αναπτυγμένη και οικονομικά ισχυρή χώρα πολιτισμού, με αξίες μιας σύγχρονης δημοκρατίας, σε μια Ευρώπη των λαών.

 *Ο Γιάννης Τσαμουργκέλης είναι διδάκτωρ της Οξφόρδης και Επίκουρος Καθηγητής της Διεθνούς Οικονομικής στο Παν/μιο του Αιγαίου και το άρθρο προέρχεται από την ιστοσελίδα www.protagon.gr


Θα συμπληρώσω και το προσωπικό μου ποιητικό σχόλιο από τον "Οδυσσέα" του Άλφρεντ Τένισον