Θα φύγω, θα σωπάσω ή θα αντισταθώ;
11/05/2012 του Γιάννη Τσαμουργκέλη
Αυτή η Ελλάδα δεν είναι δική μου. Δεν ανήκω εδώ. Δεν μεγάλωσα σε μια χώρα με ανοχή στις ναζιστικές ιδέες και πολύ περισσότερο στους ανθρώπους της. Δεν μεγάλωσα σε μια χώρα δίχως σεβασμό στη διαφορετική άποψη, στην ιστορία αυτών που αγωνίσθηκαν και πέθαναν για τη δημοκρατία. Δεν κατάλαβα ποτέ ότι ο πολιτισμός των ελλήνων εκτονώνεται σε συνθηματολογίες και αντιπαραθέσεις που ισοπεδώνουν τη λογική, το διάλογο και την επιχειρηματολογία. Δεν εργάσθηκα για να ανέχομαι τον τεμπέλη φοροφυγά της διπλανής πόρτας. Δεν διεκδίκησα για να ανέχομαι την ευνοιοκρατία του αριστερού ή δεξιού κόμματος και τον εκφοβισμό των συνδικαλιστών. Δεν ονειρεύτηκα σαν τριτοκοσμική φιγούρα με όραμα την Ευρώπη αλλά σαν ισότιμος πολίτης της Ευρώπης. Της Ευρώπης των πολιτών που σκέπτονται, που έχουν πολιτικές θέσεις, που εκφράζονται δημοκρατικά. Σε μια Ευρώπη που αλλάζει και θα αλλάζει καθημερινά.
Αλλά εγώ θέλω να είμαι εκεί. Στην Ευρώπη. Και να παλεύω για τις απόψεις μου όπως το κάνω και στην μικρή πατρίδα μου και στην γειτονιά μου και στη δουλειά μου. Αν διαφωνώ, εκφράζοντας τη διαφωνία μου. Αν κάνω λάθος, διορθώνοντας το. Αν μένω πίσω, προσπαθώντας να αλλάξω. Αν κάνουν λάθος, προσπαθώντας να τους πείσω.
Σήμερα, ξέρω που η χώρα μου είναι πίσω. Ξέρω που υπολείπεται της σύγχρονης Ευρώπης. Δεν κατοχυρώνει τα ίσα δικαιώματα των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων στην εργασία. Τα ειδικά συμφέροντα και οι συντεχνίες δεν είναι Ευρώπη. Το τεράστιο κράτος που ανακατεύεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μου με βεβαιώσεις, έγγραφα και εξουσιοδοτήσεις δεν είναι Ευρώπη. Το κοινωνικό κράτος που μεριμνά για τους λίγους και τα φίλια λαμόγια στο όνομα της αλληλεγγύης για τους πολλούς, δεν είναι Ευρώπη. Η διαφθορά και το λάδωμα δεν είναι Ευρώπη. Η μαγκιά της φοροδιαφυγής και η ανοχή έναντι αυτής δεν είναι Ευρώπη. Η ανομία και η «νόμιμη» ασυλία κάποιων έναντι του δικαίου δεν είναι Ευρώπη. Οι διακρίσεις υπέρ της θρησκευτικής πλειοψηφίας δεν είναι Ευρώπη. Το πελατειακό πολιτικό σύστημα των δεξιών και αριστερών ημετέρων δεν είναι Ευρώπη.
Σήμερα ξέρω που η Ευρώπη είναι πίσω. Ξέρω που υπολείπεται της Ευρώπης των λαών. Η κοινωνική αναλγησία και η μη μέριμνα για τους εισοδηματικά αδύνατους δεν είναι Ευρώπη. Η Ευρώπη των τραπεζών δεν είναι Ευρώπη των ίσων ευκαιριών και της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας και της πραγματικής οικονομίας. Η Ευρώπη της Γερμανίας των ακραίων φιλελεύθερων μονεταριστικών πολιτικών δεν είναι η Ευρώπη που εμπνέεται από τις ιδρυτικές της αρχές.
Ήρθε λοιπόν ή ώρα των αποφάσεων. Θα ανεχθώ μια χώρα με ναζιστική παρουσία στη βουλή; Με ξυλοδαρμούς μέσα και έξω από αυτή; Με τρομοκρατία μεταναστών; Με συμμορίες που θα κρύβουν την προσωπική αδυναμία κάποιων να παλέψουν και να διεκδικήσουν την παρουσία τους στη ζωή; Θα ανεχθώ μια χώρα που εμμένει στην κοινωνία των ειδικών συμφερόντων, των προνομίων των συνδικαλιστών και των πολιτικών φίλων, του κρατισμού, των κλειστών αγορών του ατομικού και συλλογικού παρασιτισμού;
Θα ενδώσω στην Ευρώπη του συντηρητισμού και των εξαρτήσεων; Θα σωπάσω; Θα αναζητήσω τη τύχη μου αλλού ή θα μείνω αρνούμενος να αποδεχθώ ότι αυτό που μου παρουσιάζουν ως Ελλάδα της επιλογής του λαού είναι και η δική μου Ελλάδα; Αρνούμενος να ενδώσω στον παραληρηματικό φόβο της στάσιμης κοινωνίας έναντι των αλλαγών που πρέπει να γίνουν. Αρνούμενος να αποδεχθώ παθητικά το παρελθόν που μου σερβίρουν ως μέλλον. Λοιπόν!!! Αποφάσισα να αντισταθώ. Πολύ!!!
Κυρίες και κύριοι με τις σβάστικες θα μετρηθούμε στο λόγο αλλά και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια σας να μειώσετε κάθε έννοια ανθρωπισμού και το σεβασμό όλων στα ανθρώπινα δικαιώματα τους.
Κυρίες και κύριοι της παλιάς και νεοσταλινικής αριστεράς θα μετρηθούμε στο λόγο και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια σας να αποκλείσετε το δικαίωμα στην εργασία, στην ανάπτυξη, στην ατομική και συλλογική ευημερία στο όνομα των αποφάσεων των δικών σας συλλογικών οργάνων. Κυρίες και κύριοι του πελατειακού συστήματος θα μετρηθούμε στο λόγο και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια σας να διατηρήσετε την μετριοκρατία, τα ειδικά συμφέροντα των ημετέρων και τη «δημοκρατία» των μηχανισμών και των κατ’ επάγγελμα εκπροσώπων του λαού. Κυρίες και κύριοι αμετανόητοι μονεταριστές θα μετρηθούμε στο λόγο και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια αναπαραγωγής των ίδιων εκείνων τραπεζικών και επιχειρηματικών συμφερόντων που μας έφεραν σε αυτή την κρίση. Κυρίες και κύριοι συμπολίτες. Η ώρα της 4ης ελληνικής δημοκρατίας έχει έρθει. Η Ελλάδα της Ευρώπης, η Ελλάδα των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, η Ελλάδα των ίσων ευκαιριών και της πραγματικής κοινωνικής μέριμνας και αλληλεγγύης, η Ελλάδα της δημιουργίας και της παραγωγής, η Ελλάδα των θεσμών, της ανάπτυξης και της προόδου, η Ελλάδα της πραγματικής δημοκρατίας των πολιτών είναι εδώ. Για αυτήν θα αντισταθώ και θα παλέψω. Για αυτήν και τη δεκάχρονη κόρη μου που έχει το απόλυτο δικαίωμα να μεγαλώσει σε μια αναπτυγμένη και οικονομικά ισχυρή χώρα πολιτισμού, με αξίες μιας σύγχρονης δημοκρατίας, σε μια Ευρώπη των λαών.
*Ο Γιάννης Τσαμουργκέλης είναι διδάκτωρ της Οξφόρδης και Επίκουρος Καθηγητής της Διεθνούς Οικονομικής στο Παν/μιο του Αιγαίου και το άρθρο προέρχεται από την ιστοσελίδα www.protagon.gr
Θα συμπληρώσω και το προσωπικό μου ποιητικό σχόλιο από τον "Οδυσσέα" του Άλφρεντ Τένισον
11/05/2012 του Γιάννη Τσαμουργκέλη
Αυτή η Ελλάδα δεν είναι δική μου. Δεν ανήκω εδώ. Δεν μεγάλωσα σε μια χώρα με ανοχή στις ναζιστικές ιδέες και πολύ περισσότερο στους ανθρώπους της. Δεν μεγάλωσα σε μια χώρα δίχως σεβασμό στη διαφορετική άποψη, στην ιστορία αυτών που αγωνίσθηκαν και πέθαναν για τη δημοκρατία. Δεν κατάλαβα ποτέ ότι ο πολιτισμός των ελλήνων εκτονώνεται σε συνθηματολογίες και αντιπαραθέσεις που ισοπεδώνουν τη λογική, το διάλογο και την επιχειρηματολογία. Δεν εργάσθηκα για να ανέχομαι τον τεμπέλη φοροφυγά της διπλανής πόρτας. Δεν διεκδίκησα για να ανέχομαι την ευνοιοκρατία του αριστερού ή δεξιού κόμματος και τον εκφοβισμό των συνδικαλιστών. Δεν ονειρεύτηκα σαν τριτοκοσμική φιγούρα με όραμα την Ευρώπη αλλά σαν ισότιμος πολίτης της Ευρώπης. Της Ευρώπης των πολιτών που σκέπτονται, που έχουν πολιτικές θέσεις, που εκφράζονται δημοκρατικά. Σε μια Ευρώπη που αλλάζει και θα αλλάζει καθημερινά.
Αλλά εγώ θέλω να είμαι εκεί. Στην Ευρώπη. Και να παλεύω για τις απόψεις μου όπως το κάνω και στην μικρή πατρίδα μου και στην γειτονιά μου και στη δουλειά μου. Αν διαφωνώ, εκφράζοντας τη διαφωνία μου. Αν κάνω λάθος, διορθώνοντας το. Αν μένω πίσω, προσπαθώντας να αλλάξω. Αν κάνουν λάθος, προσπαθώντας να τους πείσω.
Σήμερα, ξέρω που η χώρα μου είναι πίσω. Ξέρω που υπολείπεται της σύγχρονης Ευρώπης. Δεν κατοχυρώνει τα ίσα δικαιώματα των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων στην εργασία. Τα ειδικά συμφέροντα και οι συντεχνίες δεν είναι Ευρώπη. Το τεράστιο κράτος που ανακατεύεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μου με βεβαιώσεις, έγγραφα και εξουσιοδοτήσεις δεν είναι Ευρώπη. Το κοινωνικό κράτος που μεριμνά για τους λίγους και τα φίλια λαμόγια στο όνομα της αλληλεγγύης για τους πολλούς, δεν είναι Ευρώπη. Η διαφθορά και το λάδωμα δεν είναι Ευρώπη. Η μαγκιά της φοροδιαφυγής και η ανοχή έναντι αυτής δεν είναι Ευρώπη. Η ανομία και η «νόμιμη» ασυλία κάποιων έναντι του δικαίου δεν είναι Ευρώπη. Οι διακρίσεις υπέρ της θρησκευτικής πλειοψηφίας δεν είναι Ευρώπη. Το πελατειακό πολιτικό σύστημα των δεξιών και αριστερών ημετέρων δεν είναι Ευρώπη.
Σήμερα ξέρω που η Ευρώπη είναι πίσω. Ξέρω που υπολείπεται της Ευρώπης των λαών. Η κοινωνική αναλγησία και η μη μέριμνα για τους εισοδηματικά αδύνατους δεν είναι Ευρώπη. Η Ευρώπη των τραπεζών δεν είναι Ευρώπη των ίσων ευκαιριών και της ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας και της πραγματικής οικονομίας. Η Ευρώπη της Γερμανίας των ακραίων φιλελεύθερων μονεταριστικών πολιτικών δεν είναι η Ευρώπη που εμπνέεται από τις ιδρυτικές της αρχές.
Ήρθε λοιπόν ή ώρα των αποφάσεων. Θα ανεχθώ μια χώρα με ναζιστική παρουσία στη βουλή; Με ξυλοδαρμούς μέσα και έξω από αυτή; Με τρομοκρατία μεταναστών; Με συμμορίες που θα κρύβουν την προσωπική αδυναμία κάποιων να παλέψουν και να διεκδικήσουν την παρουσία τους στη ζωή; Θα ανεχθώ μια χώρα που εμμένει στην κοινωνία των ειδικών συμφερόντων, των προνομίων των συνδικαλιστών και των πολιτικών φίλων, του κρατισμού, των κλειστών αγορών του ατομικού και συλλογικού παρασιτισμού;
Θα ενδώσω στην Ευρώπη του συντηρητισμού και των εξαρτήσεων; Θα σωπάσω; Θα αναζητήσω τη τύχη μου αλλού ή θα μείνω αρνούμενος να αποδεχθώ ότι αυτό που μου παρουσιάζουν ως Ελλάδα της επιλογής του λαού είναι και η δική μου Ελλάδα; Αρνούμενος να ενδώσω στον παραληρηματικό φόβο της στάσιμης κοινωνίας έναντι των αλλαγών που πρέπει να γίνουν. Αρνούμενος να αποδεχθώ παθητικά το παρελθόν που μου σερβίρουν ως μέλλον. Λοιπόν!!! Αποφάσισα να αντισταθώ. Πολύ!!!
Κυρίες και κύριοι με τις σβάστικες θα μετρηθούμε στο λόγο αλλά και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια σας να μειώσετε κάθε έννοια ανθρωπισμού και το σεβασμό όλων στα ανθρώπινα δικαιώματα τους.
Κυρίες και κύριοι της παλιάς και νεοσταλινικής αριστεράς θα μετρηθούμε στο λόγο και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια σας να αποκλείσετε το δικαίωμα στην εργασία, στην ανάπτυξη, στην ατομική και συλλογική ευημερία στο όνομα των αποφάσεων των δικών σας συλλογικών οργάνων. Κυρίες και κύριοι του πελατειακού συστήματος θα μετρηθούμε στο λόγο και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια σας να διατηρήσετε την μετριοκρατία, τα ειδικά συμφέροντα των ημετέρων και τη «δημοκρατία» των μηχανισμών και των κατ’ επάγγελμα εκπροσώπων του λαού. Κυρίες και κύριοι αμετανόητοι μονεταριστές θα μετρηθούμε στο λόγο και στο δρόμο και σε κάθε προσπάθεια αναπαραγωγής των ίδιων εκείνων τραπεζικών και επιχειρηματικών συμφερόντων που μας έφεραν σε αυτή την κρίση. Κυρίες και κύριοι συμπολίτες. Η ώρα της 4ης ελληνικής δημοκρατίας έχει έρθει. Η Ελλάδα της Ευρώπης, η Ελλάδα των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, η Ελλάδα των ίσων ευκαιριών και της πραγματικής κοινωνικής μέριμνας και αλληλεγγύης, η Ελλάδα της δημιουργίας και της παραγωγής, η Ελλάδα των θεσμών, της ανάπτυξης και της προόδου, η Ελλάδα της πραγματικής δημοκρατίας των πολιτών είναι εδώ. Για αυτήν θα αντισταθώ και θα παλέψω. Για αυτήν και τη δεκάχρονη κόρη μου που έχει το απόλυτο δικαίωμα να μεγαλώσει σε μια αναπτυγμένη και οικονομικά ισχυρή χώρα πολιτισμού, με αξίες μιας σύγχρονης δημοκρατίας, σε μια Ευρώπη των λαών.
*Ο Γιάννης Τσαμουργκέλης είναι διδάκτωρ της Οξφόρδης και Επίκουρος Καθηγητής της Διεθνούς Οικονομικής στο Παν/μιο του Αιγαίου και το άρθρο προέρχεται από την ιστοσελίδα www.protagon.gr
Θα συμπληρώσω και το προσωπικό μου ποιητικό σχόλιο από τον "Οδυσσέα" του Άλφρεντ Τένισον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου