"O τόπος μας"- μια απόπειρα δημιουργικής γραφής στο ποίημα του Ρίτσου

Επιχειρώντας να εφαρμόσω στην πράξη στα πλαίσια του μαθήματος της λογοτεχνίας τη δημιουργική γραφή, ζήτησα από τους μαθητές μου να μεταγράψουν σε πεζό λόγο, εμπλουτίζοντας το, το ποίημα του Ρίτσου "Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ".

Τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά και σας παραθέτω ακολούθως το κείμενο που μου έδωσε η μαθήτριά μου, Αλεξάνδρα Κ.

 

 

Με το χρυσαφένιο ήλιο να λάμπει λούζοντας με το φως του κάθε γωνιά του τόπου μας, ανεβήκαμε πάνω στο λόφο, προκειμένου να αγναντέψουμε τη θέα του τοπίου. Μπροστά μας απλώνονται φτωχικά και λιγοστά χωράφια, μεγάλες βραχώδεις πέτρες, δέντρα φορτωμένα με ελιές. Καταπράσινα αμπέλια εκτείνονται κατά τα ήρεμα και κρυστάλλινα νερά της θάλασσας. Δίπλα στο αλέτρι καπνίζει μία μικρή φωτιά, που μαρτυρεί την παρουσία του αγρότη πριν από λίγο. Τα παλιά ρούχα του παππού τα χρησιμοποιήσαμε για να φτιάξουμε σκιάχτρο να τρομάζει τις κάργιες. Κάθε μέρα, διανύουμε το σκληρό και σκοτεινό δρόμο του πολέμου για λίγο κομμάτι ψωμί και πολλές ελπίδες για ελευθερία. Λίγο πιο πέρα, κάτω από τις λεύκες, διακρίνεται ένα ψάθινο καπέλο. Πάνω στο φράχτη κάθεται ένας πετεινός, που δε σταματά να λαλεί. Στο ανθισμένο λιβάδι, κάτω από το ζεστό ήλιο, βόσκει μια αγελάδα.

   Αλήθεια, πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα και επιτρέψαμε στον πόλεμο να εισβάλει και να ρυθμίζει τις ζωές και τα σπίτια μας; Πάνω στις κάσες από τις εξώπορτές μας είναι χαραγμένοι οι σταυροί που σχημάτιζαν κάθε χρόνο οι άνθρωποι με τις λαμπάδες του Πάσχα, καθώς επέστρεφαν από την Ανάσταση. Αγαπάμε τον τόπο και τις παραδόσεις μας. Τον υπερασπιζόμαστε με τόλμη και υπομονή στο δύσκολο αγώνα, αλλά και με αίσθημα περηφάνειας να φανούμε αντάξιοι του ένδοξου παρελθόντος μας. Κάθε νύχτα και κάθε ημέρα, ξαναζωντανεύει η αρχαία παράδοσή μας , οι αξίες και τα ιδανικά του έθνους μας, που συνιστούν πυξίδα στο μονοπάτι προς την ελευθερία.