ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

• 4 Γιατί λεφτά υπάρχουν!

  

   της Βιργινίας Αγγέλου, 17 ετών
  “Ας πάμε μία βόλτα, να ξεσκάσουμε” ήταν το μόνιμο ρεφρέν ανάμεσα στους νέους, που κατέκλυζαν τα μαγαζιά, μέχρι πρότινος. Όμως, αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Διότι, πώς να ξεσκάσουμε, κυρίες και κύριοι, όταν οι πινακίδες “ΠΩΛΕΙΤΑΙ” ή “ENOIKIAΖETAI” δεσπόζουν στις, μέχρι πρόσφατα, διακοσμημένες βιτρίνες των μαγαζιών, υπενθυμίζοντας, με τον χειρότερο τρόπο, ότι το μέλλον μας είναι δυσοίωνο;
  Η οικονομική κρίση στη χώρα μας είναι, πλέον, γεγονός αδιαμφισβήτητο, ακόμη και από τη νεολαία. Το μειωμένο χαρτζιλίκι περιορίζει τις εξόδους, αφού οι καφετέριες είτε κλείνουν είτε καθιστούν τον καφέ είδος πολυτελείας για ένα δεκαεξάχρονο πιτσιρίκι, με τις εξωφρενικές τιμές τους. “Δεν έχουμε λεφτά, ρε, να βγαίνουμε όπως παλιά”, ήταν η θλιβερή διαπίστωση μιας φίλης μου πρόσφατα. Βέβαια, το γεγονός αυτό, μπορεί να φαντάζει ανάξιο λόγου στα μάτια ενός ενήλικα, ο οποίος ενδιαφέρεται κυρίως, και σωστά, για την εξασφάλιση των προς το ζην για την οικογένεια του, όμως, σας καλώ να αναλογιστείτε τις συνέπειες αυτού. Οι νέοι, παρατηρώντας το μέλλον να γίνεται όλο και πιο δυσοίωνο, απογοητευόμαστε, το άγχος σχετικά με το αν θα είμαστε ικανοί να προσαρμοστούμε στις νέες οικονομικοπολιτικές συνθήκες μας κατατρώει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γινόμαστε ευερέθιστοι, απαισιόδοξοι, πόσο μάλλον αφού δεν έχουμε την άνεση να συζητήσουμε συχνά τις ανησυχίες μας με φίλους, να εκτονωθούμε σε ένα χαλαρό και φιλικό περιβάλλον, να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα, κοινώς “να τα βγάλουμε από μέσα μας”. Το παραπάνω φαινόμενο, φυσικά, παρατηρείται έντονα και ανάμεσα στους ενήλικες, όπως επιβεβαιώνουν τα αποκαρδιωτικά αποτελέσματα έρευνας που διεξήχθη από την Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία. Σύμφωνα με αυτή, ένας στους δύο ενήλικες Έλληνες υποφέρει από κατάθλιψη.
  “Πλέον, δε χρειάζεται να κερδίσω τον σεβασμό των μαθητών, συνιστά δικαίωμά μου”. Αυτή η πρόσφατη φράση μίας καθηγήτριας σε σχολείο συνοψίζει τη ριζική αλλαγή στο σκεπτικό των παιδιών. Πράγματι, λόγω της οικονομικής κατιούσας της χώρας, η εκπαίδευση τίθεται ως προτεραιότητα, θέλουμε να μορφωθούμε για ένα καλύτερο μέλλον. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στα Πανεπιστήμια, όπου η προσέλευση των φοιτητών αυξάνεται συνεχώς. Σταδιακά, προσπαθούμε να κερδίσουμε όσο περισσότερα εφόδια μπορούμε, ώστε να διαμορφώσουμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, ανταμείβοντας τους κόπους των δικών μας. Εγώ, λοιπόν, αυτό το ονομάζω “φιλότιμο”…
  Βέβαια, όλα τα παραπάνω δεν αντικατοπτρίζουν παρά μόνο ένα μέρος της σύγχρονης και κρίσιμης πραγματικότητας. Η λύση, όμως, σε αυτόν το φαύλο κύκλο, μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από τον αγώνα της νέας γενιάς να δώσει ένα καινούριο όραμα στον τόπο, μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος και χτίζοντας το μέλλον με έρεισμα νέες αξίες.
• 5 Η κρίση…

  

  της Μυρτώς Κοκκίνου, 17 ετών
  Η Ελλάδα είναι στ’ αλήθεια στο «μάτι» του κυκλώνα; Είναι μια πολιτική συνωμοσία; Πολλά έχουν ακουστεί. Είναι αξιοθρήνητο το πόσο ένα τόσο επιφανειακό ζήτημα όπως «τα λεφτά», η οικονομική επιφάνεια για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, μέχρι πρότινος εξασφαλισμένη, έχει επηρεάσει κάθε έκφανση στη ζωή μας. Προπάντων την ψυχολογία μας, που πλήττεται σε καθημερινή βάση από ειδήσεις «κατά το ήμισυ», ενώ οι πραγματικές ειδήσεις που αποσιωπώνται βρίσκονται εκεί έξω, περιμένοντας να τις αναζητήσουμε. Το βιώνουμε καθημερινά. Όλοι. Τέλος οι υποκριτικές σπατάλες, οι νεοπλουτίστικες ιδεολογίες, οι επιδείξεις.
  Πτωχεύσαμε, κι ας μην θέλουμε να το παραδεχτούμε. Η καθημερινότητα μας αναπόφευκτα επηρεάζεται. Ζούσαμε στη δίνη ενός καταναλωτισμού, ενώ και οι ίδιοι γινόμασταν αντικείμενο κατανάλωσης. Εμπιστευόμασταν τις πολιτικές τύχες, χωρίς δεύτερη σκέψη, εκεί που βλέπαμε το άμεσο (προσωπικό πάντα και ποτέ συλλογικό) συμφέρον. Όλα αυτά, ενώ η Παιδεία αφήνεται στο έλεος των συνθηκών. Γιατί ουσιαστική Παιδεία δεν θα πάρει κανείς από το σχολείο του αλλά από τη ζωή γύρω του. Δεν ξέρω αν έχουν νιώσει κι άλλοι αυτό το συναίσθημα. Για παράδειγμα, παλιά κυκλοφορούσα στον δρόμο φοβούμενη μήπως μου κλέψουν τα χρήματα, το κινητό. Τώρα δεν ξέρω, είναι αλλιώς. Όλοι στην ίδια κατάσταση βρισκόμαστε. Ίσα ίσα που σκέφτομαι ότι αν βρεθεί κάποιος να κλέψει το κινητό μου, κάποια ανάγκη θα έχει, ίσως του χρησιμεύσει σε κάτι σπουδαιότερο. Κι ίσως αυτή η απαγκίστρωση από όλα αυτά να έχει καλές πτυχές. Έτσι το βλέπω. Ζήτημα είναι να μην πτωχεύσει η συνείδηση μας. (Ή μήπως αυτό έχει ήδη συντελεστεί;)
• 6 Η αληθινή κρίση

  

  του Γιώργου Μπουρμπάκη, 16 ετών
  Θεωρώ πως η πραγματική κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική. Η αληθινή κρίση είναι αυτή των αξιών, γιατί δίναμε σημασία σε πράγματα τα οποία είναι ανούσια και μη απαραίτητα στη ζωή. Επιπλέον, τόσο η κοινωνία όσο και η πολιτική έχουν αλλοιωθεί, γιατί, πλέον, ο καθένας λειτουργεί έχοντας ως βάση το συμφέρον του. Δε νοιάζεται ιδιαίτερα για την κοινωνία. Την ήδη άσχημη κατάσταση συμπληρώνει και η οικονομική κρίση.
  Αρχικά, πιστεύω πως όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο, έχουμε επηρεαστεί από την οικονομική κρίση. Στη ζωή μου, πάντως, μερικά πράγματα έχουν σίγουρα αλλάξει. Ευτυχώς, όμως, οι γονείς μου εργάζονται σκληρά και έτσι μπορούμε να ζούμε σχετικά άνετα. Σίγουρα, βέβαια, παλιότερα απολαμβάναμε πιο πολλά αγαθά. Στο παρελθόν, απολαμβάναμε πράγματα τα οποία νομίζαμε ότι είχαν μεγάλη αξία, ενώ, τώρα, οι προτεραιότητές μας αφορούν, κυρίως, σε καθημερινά πράγματα. Για παράδειγμα, πριν από μερικά χρόνια, τις βραδιές της Παρασκευής, του Σαββάτου και της Κυριακής τις περνούσαμε εκτός της οικίας μας. Ενώ, τώρα, επιλέγουμε μεταξύ Παρασκευής και Σαββάτου. Επιπλέον, πρόπερσι, τα Χριστούγεννα, ο αριθμός των καλεσμένων μας ήταν πολύ μεγάλος, ενώ, φέτος και πέρσι, οι καλεσμένοι μας ήταν σαφώς λιγότεροι. Τέλος, παρόλο που ο πατέρας μου έχει μια καλή και κερδοφόρα δουλειά, τα έσοδά του, φέτος και πέρσι, έχουν παρουσιάσει πτώση, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
  Η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κρίσης είναι μια δύσκολη αποστολή αλλά, εάν λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα, η κατάσταση θα βελτιωθεί. Καταρχάς, πρέπει να γίνει αξιοποίηση των κοινωνικών πόρων, ώστε να προοδεύσουμε ως κοινωνία και κράτος. Επίσης, πρέπει να περιοριστούν τα έξοδα που δεν στοχεύουν στην κοινωνική πρόνοια. Με την περιστολή των δαπανών του δημοσίου, θα «θεραπεύσουμε» αρκετές «πληγές». Επιπλέον, θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν δημόσιοι οργανισμοί και να αναδιαρθρωθεί το φορολογικό σύστημα, ώστε να υπάρξει ανάπτυξη, με την προσέλευση σοβαρών επενδυτών.
• 7 Δράση, όχι μόνο λόγια

  

  της Αντωνίας Κωνστάντιου, 17 ετών
  Η κρίση που είχε αρχικά δημιουργηθεί πίστευα ότι θα επηρέαζε, αν όχι αποκλειστικά, κατά κύριο λόγο, πάντως, την οικονομία. Καθώς, όμως, ο καιρός περνάει, καθίσταται φανερό το γεγονός ότι οι τομείς που πλήττονται  πληθαίνουν με τον καιρό.
  Το χειρότερο, στην κατάσταση αυτή, θεωρώ ότι είναι για τους νέους ανθρώπους το ζήτημα της επαγγελματικής τους αποκατάστασης, η οποία φαντάζει πια σαν ένα ανέφικτο σενάριο. Θεωρώ αναγκαίο η νέα γενιά, κατ’ αρχάς, να μην επαναλάβει τα λάθη των προηγούμενων. Είναι γνωστοί οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση τη χώρα. Επομένως, ακόλουθο βήμα είναι η δράση, και όχι μόνο στα λόγια. Ακόμη, είναι αναγκαία η άρτια εκπαίδευση τόσο στο σχολείο όσο και, εν συνεχεία, στο Πανεπιστήμιο, διότι, με τα βασικά πτυχία, πλέον, δυστυχώς, δεν πρόκειται να βρεθεί δουλειά για ένα νέο άνθρωπο. Επιπλέον, νομίζω ότι όλοι πρέπει να  συνειδητοποιήσουμε ότι τα περιττά έξοδα πρέπει να αρχίσουν να μειώνονται και, προκειμένου να διατηρήσουμε κάποιες σημαντικές εξωσχολικές δραστηριότητες, η μείωση που εννοώ αφορά στην κατανάλωση υλικών αγαθών.
• 8 Η κρίση διδάσκει

  

  της Δόμνας Ντουχάνη, 15 ετών
  Εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, σχεδόν όλα τα νοικοκυριά υφίστανται μια πληθώρα αλλαγών. Πράγματα, που πριν την οικονομική κρίση, θεωρούνταν αυτονόητα, τώρα πια, δεν θεωρούνται. Αυτό συμβαίνει σε μένα και στην οικογένειά μου. Λόγω της οικονομικής κρίσης, για παράδειγμα, δεν είναι αυτονόητο ότι θα συνεχίσω να έχω την εκπαίδευση που είχα μέχρι τώρα (ιδιωτικό σχολείο, ιδιαίτερα μαθήματα ξένων γλωσσών, ωδείο), για τον λόγο ότι τα λεφτά που προορίζονται για αυτού του είδους την εκπαίδευση θα μπορούσαν, κατά τους γονείς μου, να καλύψουν άλλες ανάγκες. Ταυτόχρονα, εξαιτίας της κρίσης, έχω περιορίσει τα "θέλω" μου. Παραδείγματος χάρη, όταν βγαίνω με τις φίλες μου για ψώνια, σκέφτομαι αν αυτό που θέλω να αγοράσω το χρειάζομαι πραγματικά. Γενικά, η οικονομική κρίση είναι ένα φαινόμενο που μπορεί να αφυπνίσει την κοινωνία. Η κρίση αυτή έρχεται για να διδάξει στους ανθρώπους να μην ξοδεύουν χρήματα σε ανούσια πράγματα και να βάζουν προτεραιότητες στις ανάγκες τους. Τέλος, πιστεύω πως τα μέτρα που ψηφίζονται καθημερινά στη Βουλή θα μπορούσαν να οδηγήσουν ξανά την Ελλάδα στην ανάπτυξη αλλά πρέπει να είναι δίκαια και να αποσκοπούν στην επίλυση των χρόνιων προβλημάτων που οδήγησαν τη χώρα μας στην κρίση. Για αυτό τον λόγο, ο λαός πρέπει να δέχεται όσα απ’ αυτά τα μέτρα είναι σωστά και να αποδοκιμάζει, με διαδηλώσεις και απεργίες, εκείνα που είναι εσφαλμένα και άδικα.
• 9 Εχθρός ο ίδιος μας ο εαυτός

  

  της Ηλιάννας Δαλακούρα, 16.5 ετών
  Ζούμε σε μία παρακμιακή Ελλάδα, που, αν και έχει διατηρήσει ορισμένα στοιχεία του αλλοτινού της μεγαλείου, έχει φθαρεί σε όλα τα επίπεδα. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για κρίση μόνο οικονομική αλλά, κυρίως, ηθική. Πιστεύω, δηλαδή, πως πυρήνας του προβλήματος καθίσταται το έντονο έλλειμμα ηθικής αρετής στον σύγχρονο Έλληνα. Ο ατομισμός προχωρά με ιλιγγιώδη ταχύτητα και σαρώνει στο διάβα του κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.
  Οι πολίτες εκείνοι που εκλέχτηκαν από τον λαό, προκειμένου να ηγηθούν της κοινωνίας ως πολιτικοί ταγοί, καταχρώνται την εμπιστοσύνη που τους έδειξε ο λαός και επιτυγχάνουν το ατομικό συμφέρον σε βάρος του συνόλου, καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατίας. Ωστόσο, δεν θα ήταν σωστό να καταστούν οι πολιτικοί εξιλαστήρια θύματα. Μερίδιο ευθύνης για την αθλιότητα της Ελλάδας του σήμερα φέρει και ο απλός πολίτης. Και αυτός, μολονότι δεν κατέχει τη δύναμη του πολιτικού, συμβάλλει καθημερινά στην ηθική έκπτωση της χώρας του, εφαρμόζοντας το σκεπτικό «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος.»
  Βέβαια, όλα τα παραπάνω ίσως φαίνονται θεωρητικά, στομφώδη και ανούσια, μπροστά σε πρακτικές δυσκολίες. Πράγματι, όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες αντιμετωπίζουν μικρότερα ή μεγαλύτερα οικονομικά προβλήματα. Πολλοί αδυνατούν να εξασφαλίσουν τις συνθήκες για μια αξιοπρεπή ζωή. Είναι δύσκολο για ένα άτομο να πεινάει, να είναι άστεγο, να μην βρίσκει δουλειά και να μην μπορεί να φροντίσει την οικογένειά του. Είναι οδυνηρό να μην μπορεί να καλύψει τις βασικές του ανάγκες. Όμως, πόσο πιο απελπιστικό φαίνεται το γεγονός ο άνθρωπος να ζει μεν μια άνετη ζωή, ικανοποιώντας τις υλικές του ανάγκες, να αντιτίθεται, όμως, στην κοινωνική του φύση;
  Κλείνοντας, λοιπόν, τονίζω πως ο μοναδικός τρόπος για να κατασταλεί η κρίση είναι ο Έλληνας να συνειδητοποιήσει πως το συμφέρον του συνυφαίνεται με το συμφέρον του συνόλου και να πάψει, επιτέλους, να ιδιωτεύει ασύστολα. Άπαξ και επιτευχθεί αυτό και ο Έλληνας σταθεί στο ύψος του ρόλου του ως «πολίτη» και, πάνω από όλα, ως «ανθρώπου», τότε η Ελλάδα θα νικήσει την κάθε είδους κρίση. Ο μεγαλύτερος εχθρός του σύγχρονου Έλληνα είναι ο ίδιος του ο εαυτός…
• 10 Το μέλλον μάς ανήκει

  

  της Αγγελικής Κούρτη, 16 ετών
  Η οικονομία αποτελεί ένα από τα βασικότερα ερείσματα μιας χώρας. Η οικονομική ύφεση προκαλεί ενός είδους «χειμερία νάρκη» στην κοινωνία. Η χώρα μας, σήμερα, βρίσκεται σε κατάσταση ύπνου και απραξίας, όμως είναι αποδεδειγμένο ιστορικά για την Ελλάδα πως κάποτε θα έρθει η «Άνοιξη» και, για μία ακόμα φορά, η οικονομία θα ανθίσει. Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, διότι η νοοτροπία πολλών θα αλλάξει, η οικονομία της χώρας μας βρίσκεται ακόμα σε βαρύ και σκληρό χειμώνα. Για την επιβίωσή μας ως έθνους και ως χώρας θα θυσιάσουμε πολλά. Το θέμα, όμως, αυτήν τη στιγμή, δεν είναι να σκεφτούμε τι πρόκειται να χάσουμε ή ποιος φταίει. Είναι απαραίτητο να κινητοποιηθούμε εμείς σαν νέοι. Η λύση δεν είναι να κατηγορούμε αλλά να σκεφτούμε τρόπους αντιμετώπισης. Πρέπει να στραφούμε στους φορείς της Παιδείας. Η οικογένεια είναι σημαντικό να μαθαίνει στα παιδιά από μικρή ηλικία την πραγματική αξία των πραγμάτων και να δίνει περισσότερη βάση στην πνευματική καλλιέργεια και λιγότερο στην υλική ικανοποίηση. Στη συνέχεια, το σχολείο, μέσω της εκπαίδευσης, πρέπει να ενημερώνει τα παιδιά για τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην οικονομία. Ακόμη, τα Μ.Μ.Ε είναι απαραίτητο να φανερώνουν στον κόσμο τις αληθινές αξίες της ζωής και να μην προβάλλουν μόνο τα υλικά αγαθά. Εν κατακλείδι, είναι φανερό πως η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης είναι κάτι που θα διαρκέσει αρκετά χρόνια, ώστε να εμφανιστούν ικανοποιητικά αποτελέσματα, αλλά αυτό που χρειάζεται είναι να καταλάβουν όλοι οι νέοι πως το μέλλον ανήκει σε αυτούς και πως οι ίδιοι είναι η μόνη ελπίδα για τη διατήρηση των αξιών αυτής της σπουδαίας χώρας.
• 11 Όλοι ενωμένοι θα πετύχουμε

  

  της Ισαβέλλας Νυδριώτη, 18 ετών
  Η ζωή όλων των Ελλήνων έχει κλονιστεί βαθύτατα, λόγω της οικονομικής κρίσης, με αντίκτυπο κάποιους να τους καθιστά δυστυχισμένους και άλλους ανίκανους ακόμη και να βιοποριστούν. Βέβαια, υπάρχει και εκείνη η μερίδα των ανθρώπων που, είτε επειδή είχαν, πριν την οικονομική κρίση, μία άνεση για να εξασφαλίζουν τα προς το ζην είτε επειδή έχουν συνηθίσει στην κατάσταση της φτώχειας, ζει αρκούμενη στα λίγα και απαραίτητα.
  Εγώ στη ζωή μου δεν έχω παρατηρήσει κάποια σημαντική και ουσιώδη αλλαγή, η οποία να με αποτρέπει να συνεχίσω κατά τον ίδιο τρόπο τη ροή της καθημερινότητάς μου, εφόσον ποτέ η οικογένεια μου δεν είχε ιδιαίτερη οικονομική άνεση.
  Για να «ξεφύγει» η χώρα μας από αυτήν την οικονομική δυσπραγία, είναι επιτακτική ανάγκη όλοι μας να καταλάβουμε πως πρέπει να δράσουμε και να εναντιωθούμε στα μέτρα που λαμβάνουν εναντίον μας οι ισχυρές χώρες της Ε.Ε. και να εμποδίσουμε τους δήθεν αντιπροσώπους του λαού μας, βουλευτές, υπουργούς, πρωθυπουργούς, να αποδέχονται παθητικά το κάθε τι που μας οδηγεί στο χείλος του γκρεμού. Αυτό, κατά την άποψή μου, μπορεί να επιτευχθεί με το να εκλεχθούν άλλα, μη εφθαρμένα άτομα για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης.
  Πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει, με οργανωμένες, «λευκές» απεργίες, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια να αποτρέψουμε την εκάστοτε κυβέρνηση από το να αποδεχτεί την επιβολή ακόμη σκληρότερων μέτρων σε βάρος του ελληνικού λαού. Όλοι, ενωμένοι, είναι πολύ πιθανότερο να πετύχουμε, από το να δρα ο καθένας από εμάς μεμονωμένα, και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το χρήμα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως τύραννος και να μας στερήσει τα δικαιώματά μας στη ζωή, την ελευθερία, την παιδεία, γιατί είμαστε άνθρωποι και δεν πρέπει να επιτρέπουμε, ως έλλογα, σκεπτόμενα όντα σε ένα άψυχο κομμάτι χαρτί που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε, να μας κυβερνά.
  «Είδες όλοι φάγαμε και τρώμε φρίκες
  όλοι μας πακέτο φύγαμε
  όλοι μας φάγαμε ήττες
  Αν η ζωή μπάζει νερά απλά μπάλωσε
  τις τρύπες
  Και μη χαλιέσαι, μάγκα μου, για χίλιες δύο
  πίπες»
  (“Ladose”)
  
  
• 12 Η κρίση στους νέους

  

  της Ειρήνης Μαλικούτη, 16 ετών
  Η κρίση υπάρχει παντού, σε όλους τους τομείς στη ζωή του Έλληνα. Η οικονομική του κατάσταση επιδεινώνεται και μαζί και η ψυχολογία του.
  Πιο συγκεκριμένα, η νεολαία βιώνει μία κατάσταση που δεν έχει βιώσει καμία άλλη τέτοια γενιά στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες. Ύστερα από ερώτηση που διεξήχθη σε νέους, με αφορμή μία έρευνα σχετικά με το αν έχουν περιορίσει τα έξοδά τους, το 87% απάντησε «ναι». Βέβαια, δεν υπάρχει μόνο περιορισμός στα έξοδα για αγορά υλικών αγαθών αλλά και περιορισμός στις εξόδους διασκέδασης. Ακόμη, οι περισσότεροι έφηβοι στερούνται πράγματα, όπως εξωσχολικές δραστηριότητες, με τις οποίες θα αξιοποιούσαν  δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους. Λόγω, όμως, των οικονομικών συνθηκών, κάτι τέτοιες επιθυμίες δεν εκπληρώνονται. Μια αντίστοιχη περίπτωση είμαι και εγώ, που ήθελα να παρακολουθήσω μαθήματα χορού. Επίσης, σε μία εποχή που η ανεργία μαστίζει τον τόπο, οι νέοι, είτε δε βρίσκουν δουλειά είτε τη χάνουν. Μάλιστα, έρευνα εφημερίδας έδειξε ότι επτά στους δέκα Έλληνες αποφοίτους Πανεπιστημίων επιθυμούν να φύγουν στο εξωτερικό για να εργαστούν.
  Αποτέλεσμα των παραπάνω, που τα παρακολουθούμε και τα βιώνουμε, είναι η αβεβαιότητα, η αγωνία και ο φόβος όλων εμάς, των νέων παιδιών, που σε λίγο καιρό θα βγούμε στην αγορά εργασίας.
  
  πηγή: protagon.gr
  H συνέχεια του άρθρου της Λίνας Παπαδάκη "12 μαθητές γράφουν για την κρίση"