Χθες (14 Οκτωβρίου) ήταν η παγκόσμια ημέρα του εκπαιδευτικού...

Από το ιστολόγιο του ΤΑΣΟΥ ΚΑΡΤΑ

Αυτός έχει διάφορα ονόματα: «καθηγητής, δάσκαλος, νηπιαγωγός». Αυτά, για κείνον, έχουν πάντα το ίδιο όνομα: «παιδιά». Είναι αυτός που εύχεται «καλή χρονιά» δυο εποχές το χρόνο, που όταν τον ρωτούν αν έχει παιδιά απαντάει «εκατοντάδες», που ακούει με λαχτάρα το «γεια σας κύριε» αμέτρητες φορές τη μέρα, που τον ενδιαφέρουν πιο πολύ οι μαθητές του από το μάθημα, που έχει για κίνητρο την αγάπη του για τα παιδιά και όχι την αγάπη των παιδιών για εκείνον, που ανάβει φωτιές στο μυαλό των παιδιών ενώ τον προορίζουν για πυροσβέστη, που θέλει να είναι πάντα ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει για να το ερωτεύονται και οι μαθητές του. Είναι αυτός ο ενοχλητικός συναγερμός, αυτό το ξυπνητήρι που θέλεις να σπάσεις, η βόμβα παιδείας που θέλουν να απενεργοποιήσουν πριν εκραγεί σε ανεξέλεγκτο φως, που πασχίζουν να τον αποδυναμώσουν γιατί φοβούνται το αυτονόητο που ρόλος του απαιτεί: να επηρεάζει!!! Που θέλουν να τον ελέγχουν γιατί φοβούνται ότι δια-μορφώνει το αύριο…

Είναι εκείνος που προσπαθεί να είναι σεμνός υπηρέτης της μάθησης και όχι φωτεινός παντογνώστης, που θέλει να εντυπωσιάζεται παρά να εντυπωσιάζει.
Είναι εκείνος που του απαγορεύουν να ζητάει οικονομική αξιοπρέπεια γιατί κάνει λειτούργημα! Που οι γονείς τον βλέπουν ως ανταγωνιστή και συγκρίνονται μαζί του. Που θέλει να διδάσκει και όχι να δασκαλεύει, που θεωρεί ότι το σχολείο πρέπει να φροντίζει αλλά όχι να φροντιστηριοποιεί… Που δυναμώνει τις διαφορετικότητες ενώ έχει λάβει εντολή να κόβει ότι προεξέχει. Που ομαδοποιεί αλλά δεν εξομοιώνει.
Που δεν ξεχνάει εκείνον τον μικρό που κάθεται μόνος του στο τελευταίο θρανίο. Που χαίρεται άμα τον στριμώχνουν οι ερωτήσεις των μαθητών του. Που βλέπει τους βαθμούς και τις εξετάσεις ως αναγκαίο κακό και όχι ως αυτοσκοπό, που κατσουφιάζει με τις λέξεις επίδοση και απόδοση και χαμογελάει με τη λέξη προσπάθεια!!!
Είναι ο εκπαιδευτικός που ξεκινά σαν ρόλος και γίνεται ταυτότητα. Όχι κάτι σαν δεύτερη φύση μα σαν πρώτη. Που δεν θέλει τίποτα άλλο να κάνει, δεν νιώθει ότι τίποτα άλλο έχει τόση αξία. Που αν και λαχταρά και ξέρει ότι δικαιούται λίγη αναγνώριση παραπάνω λέει δεν πειράζει αφού κάνει αυτό που αγαπά.
Είναι η σήραγγα που ενώνει δύο παράλληλα σύμπαντα, των μεγάλων και των μικρών. Που με χαρά γίνεται ο κυματοθραύστης για τα παιδιά αλλά απεχθάνεται να γίνεται ο σάκος του μποξ ή ο αποδιοπομπαίος τράγος για τους μεγάλους. Που η καρδιά του μένει παιδική και που πληγώνεται στη γενίκευση μεμονωμένων πράξεων κάποιων που ψευδεπίγραφα φέρουν τον ίδιο τίτλο.
Που όταν αντιδρά σε νόμους και διατάγματα είναι γιατί νιώθει ευθύνη και όχι γιατί είναι αντιδραστικός. Που είναι ο πιο σκληρός αξιολογητής του εαυτού του και που ποτέ δεν του βάζει άριστα. Που δεν θέλει να είναι πρότυπο για τους μαθητές του αφού λαχταράει να γίνουν καλύτεροι από αυτόν.
Που δεν μπορεί να γιορτάσει την «ημέρα του εκπαιδευτικού» όσο η εκπαίδευση υποφέρει!

Να τον φοβάστε τον εκπαιδευτικό, γιατί μπορεί και να μυήσει τα παιδιά στη συνωμοσία της γνώσης και τότε μπορεί να κάνουν αυτό που τρέμετε περισσότερο, να αποφασίσουν να αλλάξουν τον κόσμο.