Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Μελανόμορφος -ερυθρόμορφος ρυθμός (αρχαϊκή τέχνη)

Στο τελευταίο τέταρτο του 7ου αιώνα (625-600 π.Χ.) η διακόσμηση των αττικών αγγείων μεταμορφώνεται με την υιοθέτηση μιας τεχνικής που είχαν ανακαλύψει οι Κορίνθιοι αγγειογράφοι στις αρχές του 7ου αιώνα και την ονομάζουμε μελανόμορφο ρυθμό. Η ονομασία είναι συμβατική και έχει ανάγκη από επεξήγηση, αφού δηλώνει απλώς ότι οι μορφές, ιδιαίτερα οι ανθρώπινες, αποδίδονται με μελανό χρώμα επάνω σε ανοιχτόχρωμο βάθος, κάτι που το παρατηρούμε ήδη στα γεωμετρικά αγγεία. Στην πραγματικότητα το μελανό χρώμα είναι ένα βερνίκι που αλείφεται στην επιφάνεια του άψητου ακόμη αγγείου και μαυρίζει κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Με τον τρόπο αυτό ο αγγειογράφος μπορεί να δημιουργήσει απλές σιλουέτες με στοιχειώδη μόνο δήλωση της εσωτερικής τους διαμόρφωσης, περίπου σαν τις μορφές του θεάτρου σκιών. 




Στη δεκαετία 530-520 π.Χ. οι καινοτομίες και οι αναζητήσεις οδηγούν τους Αθηναίους αγγειογράφους σε μια σημαντική ανακάλυψη, που ανοίγει νέες προοπτικές στην τέχνη τους: τον ερυθρόμορφο ρυθμό. Ο νέος αυτός ρυθμός οφείλει το όνομά του στο γεγονός ότι οι μορφές αφήνονται στο χρώμα του πηλού (που στην περίπτωση των αττικών αγγείων είναι ερυθρωπό), ενώ οι υπόλοιπες επιφάνειες του αγγείου καλύπτονται με το βερνίκι, που κατά το ψήσιμο αποκτά γυαλιστερό μαύρο χρώμα. Η κύρια διαφορά του ερυθρόμορφου από τον μελανόμορφο ρυθμό είναι ότι οι λεπτομέρειες δεν αποδίδονται με χάραξη, αλλά με λεπτές σκούρες γραμμές που είναι δύο ειδών: η ανάγλυφη, που γίνεται με πυκνό βερνίκι και έχει σκούρο χρώμα, και η επίπεδη, που είναι πιο ανοιχτόχρωμη. Με τον τρόπο αυτό ο αγγειογράφος έχει στη διάθεσή του περισσότερες σχεδιαστικές δυνατότητες, ενώ η χρήση του αραιωμένου βερνικιού τού δίνει την ευχέρεια να αποδώσει τη φωτοσκίαση και την κύρτωση των επιφανειών. Ο ερυθρόμορφος ρυθμός βοηθάει, επομένως, την αγγειογραφία να πλησιάσει τη μεγάλη ζωγραφική.






http://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/art/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου