Ζαλοκώστας-Το φίλημα

Μιὰ βοσκοποῦλα ἀγάπησα, μιὰ ζηλεμμένη κόρη, Καὶ τὴν ἀγάπησα πολὺ,— Ἤμουν ἀλάλητο πουλὶ, Δέκα χρονῶν ἀγόρι.— Μιὰ μέρα ποῦ καθόμασθε στὰ χόρτα τ’ ἀνθισμένα, —Μάρω, ἕνα λόγο θὰ σοῦ πῶ, Μάρω, τῆς εἶπα, σὲ ἀγαπῶ, Τρελαίνομαι γιὰ σένα.— Ἀπὸ τὴ μέση μὲ ἅρπαξε, μὲ φίλησε στὸ στόμα Καὶ μοὖπε·—γιὰ ἀναστεναγμοὺς, Γιὰ τῆς ἀγάπης τοὺς καϋμοὺς Εἶσαι μικρὸς ἀκόμα.— Μεγάλωσα καὶ τὴν ζητῶ... ἄλλον ζητᾷ ἡ καρδιά της Καὶ μὲ ξεχνάει τ’ ὀρφανό... Ἐγὼ ὅμως δὲ λησμονῶ Ποτὲ τὸ φίλημά της.